Λουξώριος, Μαχαίρια ή λεοπάρδαλη

Τα μαχαίρια μ’ ακολουθούν
ενόσω τουρτουρίζω
στο πάρκο τα παιδιά κλωτσούν τη μπάλα
παιδί κι εγώ μα τα μαχαίρια μένουν,
στην πρύμη μου με οδηγούν.

Ανθρώπων ξένων τα παλτά
σκεπάζουν τα κρανία·
μες στο παλτό μου κρύβομαι κι εγώ
μα τα μαχαίρια μένουν.

Η λεοπάρδαλη δε θα σου επιτεθεί
θα σε κοιτά μονάχα.
Ώρα πολλή θα σε κοιτά.
Μετά θα σου μιλά, με χέρια ξωτικίσια
το ραϊσμένο στέρνο ψηλαφούν.
Δεν ξέρω γω από ξόρκια θα τους λες…

Καθώς πετρούλες στη λιμνούλα σου αντηχούν
το δέντρο πια ολοκάθαρα κοιτάς.
Οι κυδωνιές κι οι μαλακίες μάς μάραναν.