Κόριννα, Η ποίηση των τίτλων

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

γυρίζει το γαλαξία με ωτοστόπ , αναζητώντας τον χαμένο χρόνο.
Στο σύντομο ισπανικό καλοκαίρι της αναρχίας,
ο Δον Κιχώτης δέχεται χαριστική βολή
όταν ο Μικρός Πρίγκιπας του απευθύνεται, λέγοντας
«καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς».
Την ίδια στιγμή, ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα,
ξεφεύγουν λιγάκι από τη φωλιά του κούκου
για να χορέψουν το τελευταίο τους τανγκό στο Παρίσι.
Η Πάπισσα Ιωάννα, ελεύθερο και πολιορκημένο φάντασμα μιας όπερας,
διηγείται-κεκλεισμένων πάντα των θυρών-ιστορίες καθημερινής τρέλας
στον κουρέα της Σεβίλλης, που κάθε τόσο της απαντά
«ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο».
Στο μεταξύ, ο αναρχικός τραπεζίτης, μαζί κι οι πειρατές της καμινάδας
κλέβουν το άλεφ και-τι ωραίο πλιάτσικο! –εξαφανίζονται. Έγκλημα ή τιμωρία δεν ξέρω, πάντως η Αλίκη δέχτηκε και πρωταγωνιστεί στα εκατό χρόνια μοναξιάς-σκηνοθεσία δική σου, σενάριο η ζωή σου-
καθ’ ότι κι αυτή, άνθρωπος επαναστατημένος, άγρια σκέψη.

Κι αν ρωτάς για μένα, απεκδύομαι, χωρίς μεγάλες προσδοκίες , έναν έναν τους λίγους άθλιους τίτλους μου,
περιμένοντας όμως τον Γκοντό και τις ωραίες μέρες.
Περιμένοντας να πέσουν τελικά, οι τίτλοι του τέλους.