Μιχάλης Γκανάς, Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία

Αφίσες με τραβούν απ’ το μανίκι,
Αθήνα μου γεμάτη καλλιστεία
τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία,
είκοσι χρόνια σού πληρώνω νοίκι.

Στον ύπνο να περνούν βουνά και δάση,
νεράιδες φασκιωμένες μαύρα ρούχα,
κάτι σαν άχτι μουλαριού που σου ’χα
σε ποιό λεωφορείο το ’χω χάσει!

Ποιά τρέλα, πές μου, με χτυπάει στις φτέρνες
και φεύγω και κυλάω σαν το τόπι,
με γήπεδα μουγκά και με ταβέρνες

στα σωθικά. Οι άνθρωποι κι οι τόποι
ξένοι μου μοιάζουν στις φωτογραφίες
που βγάζαμε σε άλλες ηλικίες.