σαν ήμουνα μικρή
-και στη φωτιά σκαρφάλωνα
με δυο πνευμόνια φύκια-
στο μάτι μου μεγάλωνα
γατιά κι αδέσποτα ποντίκια
απ΄ την ουρά κόμπους τα έδενα
στ΄ αυτιά τους κρεμούσα σκουλαρίκια
μες στα ρουθούνια φύσαγα πνοή
και φούσκωνα…να γίνουν χαρταετοί
να σκίζουνε το γκριζωπό ταβάνι
μαζί, μαζί, γάτες και ποντίκια
νάνι, κοιμήσου, μικρή μου, νάνι
και μεγάλη σαν ξυπνήσεις κοίτα
λιοντάρια που σέρνονται ολόχαρα στη γη
γινήκαν οι αέρος γάτες σου
κι ελάφια εδάφους τα ιπτάμενα ποντίκια
Μες από στράτα απόμονη κι απόσκια,
κι από κακούς μονάχα αγγέλους στοιχειωμένη,
όπου ένα Είδωλο που το ονομάζουν νύχτα,
στητό σε μαύρο θρόνο βασιλεύει,
μόλις σ’ αυτές τις χώρες έχω φτάσει,
από τ’ απόμακρα κάταχνης μιας Θούλης
απωναν άγριο, μαγεμένο τόπο, που υπέροχος απλώνει
πάνω απ’ το διάστημα, πάνω απ’ το χρόνο.
Καθώς τα ματωμένα χέρια δεν γράφουν πάντα ματωμένα ποιήματα.
Με δαγκώνεις μα δεν ματώνω πάει να πει πως έχω συνηθίσει στις μαχαιριές, πόσο μάλλον αυτές που θεωρούνται στιγμές πεφωτισμένες από τους ουρανούς, ονομασμένες ως αποκάλυψη των μάταιων σκοπών.
( Θα σου πω μιαν άλλη στιγμή όταν το φεγγάρι καταπιεί την ελαφρότητα μας και ελεύθεροι πιάσουμε τροχιά προς τον ελλειπτικό τροχό της άνοιξης. )
Έχω μισή σελίδα να γράψω τον πόνο. Ο λάρυγγας υποφέρει από μυκητίαση. Είναι άψογο το χέρι μου σαν του κόβονται τα δάχτυλα. Ένα ξυράφι τότε με μια χαψιά θα πέρναγε απ’ τα μάτια μου. Θα κοβόταν το αυγό στο απειροελάχιστο. Θα γινόταν επιφάνεια λερής λίμνης. Κουνούπια τα δάκρυα. Κολλούν στο δέρμα και συμπάσχουν. Αφυδατώνουν το σώμα απ’ το αίμα.
Δραματικό παίγνιο άνοιξαν οι διάολοι. Κρατούν το κρανίο και του μπήγουν βελόνες. Ο ανόητος άνθρωπος με ανοσία στον πόνο, πιστεύει ότι πράγματι πονεί. Μα πώς πονείς ψέμα; Σφηνωμένο στο χώρισμα των πρώτων σου δοντιών;
Στους αναγνώστες του Νέου μας Πρώτου Αναπάντεχου.
Εμείς και μόνο εμείς είμαστε το πρόσωπο των καιρών μας. Μ’ εμάς το βούκινο του χρόνου ηχεί μέσα στην τέχνη της λέξης.
Το παρελθόν είναι κλειστό. Η Ακαδημία και ο Πούσκιν είναι λιγότερο κατανοητοί απ’ τα ιερογλυφικά.
Πετάξτε τον Πούσκιν, τον Ντοστογιέφσκι, τον Τολστόι, κ.λπ., κ.λπ., από το ατμόπλοιο του Μοντέρνου.
Εκείνος που δεν ξεχνά την πρώτητου αγάπη δεν θα αναγνωρίσει την τελευταία του.
Ποιος, καλόπιστα, θα έστρεφε την τελευταία του αγάπη κατά τη μεριά της αρωματισμένης λαγνείας ενός Μπαλμόντ; ‘Η μήπως είναι αυτή η αντανάκλαση της σημερινής ρωμαλέας ψυχής;
Ποιος, άτολμα, θα φοβόταν να σκίσει τη χάρτινη αρματωσιά από το μαύρο σμόκιν του πολεμιστή Μπριούσωφ; ‘Η μήπως η αυγή ενός άγνωστου κάλλους φέγγει από εκεί;
Νίψατε τα χέρια που άγγιξαν τη βδελυρή γλίτσα των βιβλίων που γράφτηκαν από τους αναρίθμητους Λεονίντ Αντρέγιεφ.
‘Ολοι αυτοί οι Μαξίμ Γκόρκυ, οι Κουπρίν, οι Μπλοκ, οι Σολογκούμ, οι Ρεμιζώφ, οι Αβαρτσένκο, οι Τσόρνυ, οι Κουζμίν, οι Μπούνιν, κ.λπ., χρειάζονται μόνο μια ντάτσα στην ακροποταμιά. Τέτοια είναι η ανταμοιβή που προσφέρει η μοίρα στους ραφτάδες.
Από τους ουρανοξύστες μας ψηλά παρατηρούμε την ασημαντότητά τους!….
Διατάσσουμε να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα των ποιητών:
1. Να διευρύνουμε τα φάσμα του λεξιλόγιου των ποιητών με αυθαίρετες και παράγωγες λέξεις (λεξιπλασία).
2. Να νιώσουμε ένα ανυπέρβλητο μίσος για τη γλώσσα που υπήρξε πριν από εμάς.
3. Να πετάξουμε με φρίκη από τα περήφανα μέτωπα των ποιητών το Στεφάνι φτηνής δόξας που Εσείς κατασκευάσατε από διακόπτες λουτρών.
4. Να σταθούμε στο βράχο της λέξης »εμείς» μέσα σε μια θάλασσα αποδοκιμασίας και κατακραυγής.
Κι αν προς το παρόν τα απαίσια ίχνη της δικής Σας »κοινής λογικής» και »καλαισθησίας» είναι ακόμα ορατά μέσα στις φράσεις μας, αυτές οι ίδιες φράσεις για πρώτη φορά αστράφτουν με τον Κεραυνό εν αιθρία του Νέου Ερχόμενου Κάλλους που γεννά η Αυτάρκης Λέξη.
μετάφραση Μίλτος Φραγκόπουλος
Για μένα η πιο σημαντική πράξη στην τραγωδία
είναι η έκτη:
η έγερση των νεκρών απ΄ τα πεδία μάχης στη σκηνή.
Το συμμάζεμα στις περούκες, στις (φανταχτερές) εσθήτες,
η απόσπαση των μαχαιριών από το στέρνο,
η απομάκρυνση του βρόχου από τον λαιμό,
η παράταξη των ηθοποιών ανάμεσα στους ζωντανούς
κατά πρόσωπο στο ακροατήριο.
Οι υποκλίσεις, κατά μόνας και ως σύνολο:
το άσπρο χέρι πάνω στην πληγή της καρδιάς,
οι κάμψεις του γόνατος της αυτοκτόνου,
τα νεύματα της αποκομμένης κεφαλής.
Καθώς περνούν τα χρόνια,
ο πίθηκος φοράει μάσκα πιθήκου.
***
Κλαίνε οι αράχνες;
Τι πάει να πει: ο αέρας κελαηδάει;
ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΓΟΥΕΡΝΣΤΓΟΥΕΡΘ
Δεν έχει τόπο για το θρήνο: βγαίνει έξω
στο βουερό λαγκάδι ή στέκεται ανάμεσα στις πέτρες
της γυμνής βουνοκορφής ή η κραυγή του ακούγεται
να κυλάει στην πλαγιά, ξαναγίνεται παιδί.
Δε θα σκοντάψει ποτέ ούτε θα πεθάνει
κι αν έχουν βάλλει τα οστά του
στα υγρά υπόγεια και τη σιδερένια σαρκοφάγο
της δόξας, με την πρώτη βροχή του καλοκαιριού αυτός θα έχει σηκωθεί
Και με μεγάλα βήματα θα διαβεί τους λόφους γυρεύοντας
το άλλο σώμα του μέσα σε ραγισμένα χώματα και σύννεφα.
Αυτός ήταν μια μέρα ανεμόδαρτη, μια γρανιτένια κορυφή
που έσκιζε τον ουρανό, και δέστε, γύρω στη ρίζα του
ανθίζουν λέξεις κρόκοι που αστράφτουν ανάμεσα στα δέντρα,
όμως η όψη του μένει θαμπή και τρίσθαμπη σαν τη χαράδρα.
Θα πάψω πια να γράφω ποιήματα,
όχι σαν τον Μανόλη τον Ηλία ή τους άλλους,
που λιποτάκτησαν από τα στρατόπεδα της ποίησης
για χρόνια.
Θα πάψω πια να γράφω ποιήματα,
για καμία Ελένη καμία Μαρία
ή οποιοδήποτε άλλο θηλυκό ωδές να δημιουργώ,
μόνο θα πετάξω τα χειρόγραφα μου στις θάλασσες
και από μια απέραντη ακτή θα τα κοιτώ.
Τα ποιήματα μου θα τα σκαλίζω πάνω στους βράχους,
να μην τα σκίζει η θάλασσα , να μην τα καίει ο ήλιος,
να μην τα φθείρει ο χρόνος.
Θα πάψω πια να γράφω ποιήματα,
σαν του Μίλτου τη φωνή–το δαχτυλίδι το χρυσό–
και κατάρα όχι δεν θα πω κι ας με ξεγελούν κι ας τα ξεγελώ.
Μοίρα μου αν είναι δυνατόν!! Πάντα θα γράφω ποιήματα.
Aπόψε βράδυ Aυγούστου οχτώ
Nαυαγισμένο στα ρηχά των άστρων
Tο παλιό μου σπίτι με τα σαμιαμίθια
Kαι το χυμένο το κερί στο κομοδίνο επάνω
Πόρτες παράθυρα ανοιχτά
Tο παλιό μου σπίτι αδειάζοντας
Φορτίο της ερημιάς μέσα στη νύχτα·
ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΙΟΝΙ 