Κική Δημουλά, Θραύσματα που αγάπησε η Κόριννα

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από δω, πήγα κι απο κει..
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.

****

Κι εγώ, εγώ που
είμαι κι ονομάζομαι
προχωρημένη ώρα,
τί γυρεύω ανάμεσα σε τούτες τις νήπιες διαθέσεις;

*****
Πλατιά που ήταν η Σταδίου
καθώς χωρούσε
το μεσημέρι το εύχυμο
τον ανδρισμό σου,
και μένα
βαδίζοντας πλάι σου
σε απόσταση
μιας ολόκληρης θλίψης.

*****

Κρίμα. Είχες πολλά ακόμα εδώ να χάσεις.

*****

Όσο δε ζεις να μ’αγαπάς
Ναι, ναι μου φτάνει το αδύνατον
Κι άλλοτε αγαπήθηκα απ’αυτό
Όσο δε ζείς να μ’αγαπάς
Διότι νέα σου δεν έχω
Κι αλίμονο αν δε δώσει σημεία ζωής το παράλογο.

*****

Σώμα, φταις
και μάταια η φθορά σου
μηνύει τώρα την ψυχή
για δολιοφθορές.

*****

Κακώς σπεύδεις να προμηθεύεσαι
μεγάλο μήκος λύπης.
Θα σου περισέψει

διότι ολόκληρο, όλο μαζί
τίποτα δε χάνεται.
Διαρκώς θα υπολείπεται κάτι δικό του
ακόμα να χαθεί(…)
Όλα
αργή αργή απώλεια σαδιστική τα γέννησε.

*****

Θε μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

*****
Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.

*****

Όλα τα όνειρα όνειρο τα κληρονομεί
και άνθρωπος κανένα.
Τρέμω τέτοια παγκόσμια αποκλήρωση
δεν το αντέχω να τινάζεται σαν σκόνη.

****

Πάντα το ασύμπτωτο ερωτευμένο μ’ένα άλλο
πάντα εμείς μ’αυτό ερωτευμένοι.
Και πεθαίνουν ανέραστες οι συγκυρίες.

*****

Έπειτα απο γερή
φιλονικία μεταξύ τους
να γίνει πιο σύντομη,
την είχε πείσει,
πιο τελειωμένη.
Να καταργήσει
τις μακρηγορίες των ονείρων,
και να κρατήσει
την ετυμηγορία τους.

Την είχε πείσει.
Ο χρόνος.