A story of honor and respect for the dead poet, Poe
“Who dares?” he demanded hoarsely of the courtiers who stood near him — “who dares insult us with this blasphemous mockery? Seize him and unmask him — that we may know whom we have to hang at sunrise, from the battlements!”
The Masque of the Red Death
Τρέξε αναγνώστη στα αβυθόμετρα πηγάδια της μνήμης σου
τα συναισθήματα ανάσυρε που χάθηκαν,
γιατί απόψε θα γίνεις πάλι παιδί την ιστορία ακούγοντας,
της ανώνυμης βασίλισσας, που οι κοινοί θνητοί την κάλεσαν
Χιονάτη.
Καθώς με ψαύουν δίχως δάχτυλα, μόνο με κάτι διαολεμένα χημικά συστατικά, πήρε να λέει, σαν να ‘ταν αυτονόητο πως κάποιος τον άκουγε προσεκτικά, τόσο καταλαβαίνω τη διαλυτότητά μου στον ωκεανό, όπως σε κάθε επαρκώς αλατισμένο αίνιγμα. Σαν καραμέλα χρονοβόρα που λιώνει υποκύπτω. Δεν του ‘δινα σημασία, αλλά από ιδιοτροπία μπορεί, ό,τι έλεγε κυκλόφερνε επίμονα στο κεφάλι μου. Στα σίγουρα κοιμάμαι κι ονειρεύομαι, σκέφτηκα. Συνέχεια
Μνημονεύω ένα καπνισμένο, σκοτεινό μπαρ της νιότης μου, Καρέκλες άτακτες και θαμώνες που παρασύρονται σε παλινδρομικές, πονεμένες κινήσεις. Χρυσόξανθες χύνονται οι μπύρες στα βαθύπατα ποτήρια και στους ξύλινους πάγκους. Ήχοι ανάκατοι από βαρβαρίζουσες ωδές, υβριστικά αναφωνήματα, γέλια γάργαρα από καπνισμένα πνευμόνια αναδεύονται τρελά στου μπαρ την ωχρή ατμόσφαιρα. Μπουκάλια στοιβαγμένα με δύσπεπτο, βαρύ ουίσκι απορροφούν το λιγοστό φως και ανταποδίδουν με ένα γλυκύτερο, σχεδόν μεθυστικό δια της όψης τους και μόνο. Τα κιθαριστικά τραντάγματα φρίζουν το ψυχότροπο υγρό στης κούπας την κοιλότητα. Ένα κακόβουλο χέρι σκονίζει με ναρκωτική άχνη. Κάποιος χάνει τις αισθήσεις του. Μα οι θαμώνες έγκαιρα κολάπτουν τον ατυχή με υγρούς, σαρδόνιους γέλωτες. Συνέχεια
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ το ωραίο Ναυάγιο της Ήριννας, αλλά και τον παλαιότερο Μικρό Πρίγκιπα της Κόριννας, που επίσης μ’ άρεσε, προκηρύσσω τον Πρώτο Παγχιόνιο Διαγωνισμό Πεζού Ποιήματος (ΠΠΔΠΠ 2009).
Όλοι οι Χιονιστές και οι Χιονίστριες, τωρινοί αλλά και μελλούμενοι, καλούνται να αναρτήσουν σχετικό δείγμα εργασίας (Κατηγορία: Poèmes en prose). Ευπρόσδεκτες και οι συμμετοχές επισκεπτών του Χιονιού. Ας υποβάλουν απλώς τα κείμενά τους στα σχόλια, και εμείς θ’ αναλάβουμε να τα ανεβάσουμε αρμοδίως.
Ο νικητής θα αναδειχθεί περί τα τέλη Μαΐου διά μυστικής ψηφοφορίας σε κάλπη. Θα λάβει δε και αναμνηστικό Έπαθλο, του οποίου τη φύση και το είδος φυλάω για έκπληξη.
Αυτά, και σπεύσατε.
Φ Ε Ρ Ρ Α Ρ Α
.
Αυτή εκεί στον τοίχο είναι η τελευταία μου Δούκισσα –
σαν νά ‘ναι ζωντανή. Το έργο αυτό θα το χαρακτήριζα
σήμερα ένα θαύμα. Το χέρι του Φρα Πάντολφ δούλεψε με σπουδή
μιαν ολόκληρη μέρα – και να τη. Παρακαλώ καθήστε και κοιτάξτε τη.
Είπα ‘Φρα Πάντολφ’ σκόπιμα, γιατί ποτέ δεν διάβασαν
ξένοι όπως εσείς, την απεικόνιση αυτής της έκφρασης,
το βάθος και το πάθος της επίμονης αυτής ματιάς,
δίχως να στραφούν (γιατί κανείς δεν κατεβάζει την κουρτίνα
που έσυρα για σας, μόνον εγώ), δίχως να με κοιτάξουν,
Συνέχεια
Uuno Kailas (1901 – 1933) Εκπρόσωπος της γενιάς του μετά την Ανεξαρτησία της Φινλανδίας το 17’. Ένας από τους γνωστότερους ποιητές στην χώρα του, με σχεδόν σπάνιο το πεζογραφικό του έργο. Τρία χρόνια μετά το θάνατό του από φυματίωση δημοσιεύεται το 36’ για πρώτη και τελευταία φορά μία ανθολογία διηγημάτων γραμμένα υπό την σκέπη της σχιζοφρένειας. Σαν κύριος πρωτοστάτης του εξπρεσιονισμού πλάθει αγχωτικούς κόσμους γεμάτους ενοχή, μοναξιά και νοσταλγία του χαμένου παραδείσου. Λόγω της ντροπής του που δε συμμετείχε στο εμφύλιο πόλεμο (1918) στο πλευρό των λευκών εναντίων των κόκκινων γίνεται μέτοχος των φυλετικών πολέμων της Φινλανδίας. Αυτοί οι ανεπίσημοι κλεφτοπόλεμοι κατά των Ρώσων (1918-1922) αποτελούν τη ντροπή της χώρας του όπου και πρωτοστατούν ακαδημαϊκοί, φοιτητές και μορφωμένοι. Κατεβαίνουν σε ανεπίσημη μάχη στην ανατολική Καρέλια προκειμένου να απελευθερώσουν τις φεννο-ουγγρικές φυλές της βαλτικής θάλασσας. Θυμίζουμε ότι η Καρέλια υπήρξε η ευρύτερη περιοχή από όπου συλλέχθηκαν τα παραδοσιακά ποιήματα για τη σύνθεση του μεγάλου έπους Kalevala και αποτελεί σημείο αδυναμίας για την λόγια φινλανδική κοινότητα. Συνέχεια
Ανοιχτό παράθυρο. Τριγύρω παρτέρια.
Ευθύ το σώμα. Τεντωμένα τα χέρια.
Ένα δύο τρία: ζωή μου αγία
σμικρύνω την ψυχολογία.
Το αυτό. Εν δυο: κατανοώ το πρόσωπό μου
οικειοποιούμαι το αντίθετό μου.
Σύμπτυξις εν! ούτε μη ούτε δεν.
Τάσεις και κάμψεις των χειρών
προς όλας τας διευθύνσεις
άνω πλαγίως εμπρός κάτω:
τα του γάτου στον σκύλο
τα του σκύλου στον γάτο.
Έκτασις της κεφαλής οπίσω: έεεν-νααα
δεν παραδέχομαι ποτέ κανέεεν-νααα.
Βαθεία εισπνοή: κόρη ω κόρη δροσερή.
Αρχή μία: έξω η δεξιοτεχνία.
Προεισαγωγικόν άλμα εις τέσσαρας ταχείς χρόνους:
αντικαταστήσατε τους καθημερινούς φόνους.
Ένα δύο τρία τέσσερα. Το αυτό:
το γενναίο είναι απατηλό.
Εις τον καιρόν! Επιμείνατε στον Μπρετόν!
Προσχέεεε! Μελετήσατε τον Φουριέ!
Στροφή της κεφαλής αριστερά:
όλα είναι σκατά.
Στροφή της κεφαλής δεξιά:
όλα είναι σκατά.
από τη «Μαρία Νεφέλη»
Ο Λουξώριος απάντησε στο κουίζ “ποιό πιάτο θαλασσινών είσαι;” και το αποτέλεσμα είναι “μυδοπίλαφο”. Ο Λουξώριος απάντησε στο κουίζ “ποιός χαρακτήρας από τους «εμείς κι εμείς» είσαι;” και το αποτέλεσμα είναι “Σμαραγδία”. Ο Λουξώριος απάντησε στο κουίζ “ποιοί Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες είστε;” και το αποτέλεσμα είναι “του Αλμπερβίλ”. Συνέχεια
Δεν επεδίωξα ποτέ να γίνω δυσνόητος και ως εκ τούτου δεν νοιώθω ιδιαίτερα κατάλληλος να σας μιλήσω για τον υποτιθέμενο ιταλικό ερμητισμό, η ύπαρξη του οποίου προϋποθέτει την παρουσία στη χώρα μας – πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω – μιας ομάδας συγγραφέων που συστηματικά θέτουν ως στόχο τους την κατάργηση της επικοινωνίας ανάμεσα στο δημιουργό και το κοινό. Θα προσπαθήσω ωστόσο να δώσω μια σύντομη απάντηση στα ζητήματα που εγείρουν οι ερωτήσεις σας. Αν αφήσουμε κατά μέρος την αξιοπρόσεκτη τάση των κριτικών προς τον δυσνόητο λόγο, πρόκειται στην καλύτερη περίπτωση για εκκολαπτόμενους ποιητές, οι οποίοι συνεργάζονται ή και μετέχουν σε μια ποιητική σχολή που γεννιέται ή θα μπορούσε να γεννηθεί ανεξάρτητα ίσως από τη συνεργασία τούτη. Κι ας παραλείψουμε επίσης τις συμπάθειες προς τον υπερρεαλισμό που εμφανίζονται εδώ κι εκεί στα γραπτά των νέων: καρπό του μιμητισμού είτε μιας εκλεκτικής συγγένειας που πάντως δεν έχει δώσει μέχρι στιγμής τίποτε το αξιόλογο. Συνέχεια
I.
Παρ’ όλη την συγκίνηση που νιώθουμε μπροστά στα έργα τέχνης, καλό θα ήταν οι κουβέντες για την τέχνη να γίνονται με συγκρατημένο ύφος. Για τον περισσότερο κόσμο το έργο τέχνης είναι ελκυστικό μόνο και μόνο επειδή αντανακλά την κοσμοθεωρία του καλλιτέχνη. Ωστόσο, ενώ η κοσμοθεωρία για έναν καλλιτέχνη – όπως το σφυρί στα χέρια ενός τεχνίτη – είναι και το μέσον και ο τρόπος, το μόνο πραγματικό είναι το ίδιο του το έργο.
Να υπάρχει – ιδού το ύψιστο φιλότιμο του καλλιτέχνη. Δεν θέλει άλλο παράδεισο εκτός από την ύπαρξη, και όταν του μιλάνε για πραγματικότητα, εκείνος περιορίζεται να χαμογελάει πικρά, μια και γνωρίζει μια πραγματικότητα απέραντα πιο πειστική: την τέχνη.
Το θέαμα ενός μαθηματικού που με ευκολία βρίσκει το τετράγωνο κάποιου δεκαψήφιου μας κάνει αρκετή εντύπωση. Όμως πολύ συχνά αγνοούμε πως και ο ποιητής βρίσκει την δέκατη δύναμη ενός φαινομένου, ενώ η σεμνή εμφάνιση ενός έργου τέχνης όχι σπάνια μας ξεγελά όσον αφορά στη φοβερά πυκνή πραγματικότητα που περιέχει.
Αυτή η πραγματικότητα στην ποίηση είναι ο λόγος καθ’ εαυτόν. Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, αναπτύσσοντας τη σκέψη μου σε όσο δυνατόν πιο ακριβή και καθόλου ποιητική μορφή, χρησιμοποιώ κατ’ ουσίαν σύμβολα και όχι λέξεις. Οι κωφάλαλοι συνεννοούνται άριστα και οι σιδηροδρομικοί σηματοφόροι κάνουν την αρκετά πολύπλοκη δουλειά τους χωρίς τη βοήθεια λέξεων. Έτσι, αν εκλάβουμε το νόημα ως περιεχόμενο, τότε όλα τα υπόλοιπα τα οποία υπάρχουν σε μια λέξη μπορούν να θεωρηθούν ένα απλό μηχανικό συμπλήρωμα, που το μόνο που κάνει είναι να δυσκολεύει την γρήγορη μετάδοση της σκέψης. Σιγά σιγά ένα προς ένα τα συστατικά της λέξης χωρέσανε στην έννοια της μορφής, και μόνο το συνειδητό νόημα, ο Λόγος, μέχρι τώρα λανθασμένα και αυθαίρετα θεωρήθηκε ως περιεχόμενο. Συνέχεια
Του Τάκη, ανάμνηση των ημερών της Πύλου
Γιατί βαθιά μου επίστεψα και δόξασα τη γη,
και στη φυγή δεν άνοιξα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον εβύθισα το νου μου στη σιγή
και σάμπως αλυσσόδεσα στο χώμα τα όνειρά μου,
νάτη, που πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου!
Γιατί δεν εσκορπίστηκα, στο πότε και στο πώς,
μα εβύθισα τον πόνο μου μέσα στην πάσαν ώρα,
σα μέσα της να κρύβονταν ο τρίσβαθος σκοπός,
νά τώρα, που ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,
λάμπει η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
βρέχει απ’ τα βάθη τ’ ουρανού και μέσα μου ο καρπός!
Γιατί δεν είπα: εδώ αρχινά η ζωή κ’ εδώ τελειώνει,
μα όπως η μέρα η βροχερή φέρνει πιο πλούσιο φως
κι’ ως ο σεισμός βαθύτερα την πλάση θεμελιώνει
τι ο ζωντανός παλμός της γης, που πλάθει, είνε κρυφός,
νά, που ό,τι στέκει εφήμερο, σα σύννεφο αναλυώνει,
νά, που κι’ ο μέγας θάνατος, μου γίνεται αδελφός!
Πύλος, 27.8.1937
Κάτω
η υποτροπιάζουσα αμυγδαλίτιδα
με κίνδυνο για περιαμυγδαλικό απόστημα
Κάτω
η πριγκίπισσα Φιλασθένεια
ο σκύλος της ο Ανοσοέκπτωτος
και τ’απανταχού βασίλεια της νόσου
Κάτω
οι σούπες της αρρώστιας
που έχουν το χρώμα του ηλιοβασιλέματος
Κάτω
οι σιδηροπένηδες
και όσοι προσκυνούν την κλαριθρομυκίνη
Κάτω
τα αντισώματα που πιάνουν πάτο
Πάνω
εσύ
εγώ από
Κάτω
.
Σαν να ‘χα αποκοπεί απ’ την αλήθεια μου –
Και σήκωσα ψηλά τα μάτια κι είδα
επάνω απ’ το κεφάλι μου μια Ανάσταση.
Ο κρότος του χρόνου, 2007
ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΙΟΝΙ 