Κόριννα, Το πόδι του πατέρα μου

………………………………………………………………μνήμη Ελένης Βακαλό

Ο πατέρας μου:
Kαμιά φορά, γίνεται υπερβολικός.
Ρωτησε τις προάλλες το νεκροθάφτη
αν βλέπει συχνά ποντίκια στους τάφους,
επειδή το βρήκε τόσο θλιβερό
τα σώματα που αγάπησε
να τα μασουλάνε τα ποντίκια.
Σαν παιδί,
μάζεψε τσιγκάκια από τα γυάλινα μπουκάλια της πορτοκαλάδας
-με ανθρακικό ή άνευ-
και αναμετριόταν με τα γειτονάκια ατελείωτες ώρες.
Θα ’θελε, λέει, να έχει αναλώσει λιγότερο χρόνο στο παιχνίδι των δρόμων.

Ο χρόνος:
Του είπα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από εκείνην του παιδιού,
και
-αν μη τι άλλο-
την έχασε πια,
για πάντα.
Στο παιδικό μου ημερολόγιο έγραψα
«μην ξεχάσεις ποτέ τι σε κάνει να διαφέρεις απο τους μεγάλους»-
αλλά δεν εγραψα τι.
Ίσως ήμουν σίγουρη κατα βάθος,
πως,
ακόμη κι αν το γράψω,
θα το ξεχάσω.
Η μήπως, δεν ήξερα να το εκφράσω;

Η απάντηση:
Ο πατέρας μου, είπε πως είναι τώρα πιο χαρούμενος απο ποτέ.
Πιο πολύ κι απο όταν ήταν παιδί.
Τον ρώτησα δύσπιστα, πού το στηρίζει.
Μου απάντησε, πως δε θυμάται πια
ποιό απ’ τα δυό του πόδια έχει χειρουργήσει.
Κι από την άλλη,
ο Βεσπασιανός ανέθετε την διαχείριση σημαντικών ζητημάτων της αυτοκρατορίας
σε πρόσωπα χαμηλής ηθικής,
ώστε να προβαίνουν σε καταχρήσεις
και να δημεύει τις περιουσίες τους.

Κάποια πράγματα,
δεν είναι ποτέ εκτός θέματος.