Ίβυκος, Γέννα Δωματίου
Ένα γαλάζιο παιδικό ποδήλατο
σέρνεται στο ταβάνι
Το πάτωμα φουσκώνει
με κυλάει στις άκρες
Τα παράθυρα
-το ένα σπασμένο
το άλλο
από δέρμα
αναπνέουν λέξεις
άγνωστες
Ανοίγουν
Σκέψεις μπαίνουν στο ανθρωποδωμάτιο
Α
σ
θ
μ
α
ί
ν
ω
Σκιές να χορεύουν beat ησυχίες
να χτυπούν στα παράθυρα
να ματώνουν
Ένας πίθηκος ανάβει το φως
Μυρμήγκια βγαίνουν από τις πρίζες
τρώνε τον πίθηκο και γίνονται φως
Γδύθηκε ο απέναντι τοίχος
τα γεννητικά του όργανα
κυοφορούν βρεφότοιχους
Ο ένας γεννήθηκε
Χθες
Μέσα μου
Αντιφωνώ το αύριο
ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΙΟΝΙ 
25.04.2009 στις 10:52 πμ
Είναι μπητ απουσία (υπογεγραμμένη παρακλώ) αλκοόλ.
Γενικώς είμαι της άποψης ότι η μπητ εξέφρασε έναν πολύ συγκεκριμένο χωρο-χρόνο και αμφιβάλλω πάρα πολύ αν στην Ελλάδα υπήρξαν συνθήκες οι οποίες να επέτρεψαν την ανάπτυξη του. Κάποιες εξαιρέσεις βέβαια είχαμε, όπως ο Γιάννης Λειβαδάς και ο Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης, αν και περισσότερο θυμίζουν μνημόσυνο σε κάτι χαμένο.
Την καλησπέρα μου.
25.04.2009 στις 12:28 μμ
Έχεις δίκιο, Χρήστο. Το κίνημα των beat, όπως καθετί άλλο, έχει δεδομένη ταυτότητα, ορισμένη χωροχρονικώς. Παρ’ όλ’ αυτά, κάποια απήχησή του, μεταλλαγμένη κατ’ ανάγκην -και ευτυχώς!-, έφτασε ώς εμάς. Μόνο που θα τη βρούμε όχι στο τώρα και στα μνημόσυνά του (χρειάζονται κι αυτά), αλλά στο πριν, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, στα ποιήματα του Πούλιου, λ.χ., ή του Γκόρπα, και κάποιων άλλων ακόμη.
Πάντως, αν θέλουμε να βρούμε Έλληνες ποιητές ΠΡΑΓΜΑΤΙ συγγενείς του Κόρσο, του Γκίνσμπεργκ και του Φερλινγκέτι, θα πρέπει να γυρίσουμε ακόμη πιο πίσω, σε ορισμένα ποιήματα του Εμπειρίκου («Beat, Beat, Beatitude and love and glory», Οκτάνα) ή σε κάποια κομμάτια της «Μαρίας Νεφέλης». Όχι ότι Ε. και Ε. οφείλουν κάτι στους Αμερικάνους, είναι οι κοινές καταβολές, στον Ρεμπώ λ.χ. ή στους υπερρεαλιστές που κάνει την συγγένεια. Και βέβαια, το τεράστιο εκφραστικό φάσμα της Γενιάς του ’30, που την κάνει ικανή να συντονίζεται και να συνομιλεί επί ίσοις όροις μ’ όλα τα διεθνή ρεύματα του ποιητικού μοντερνισμού του 20ού αιώνα – ακόμη και μ΄εκείνα που υπήρξαν χρονικά μεταγενέστερά της.
27.04.2009 στις 12:40 μμ
Να σταθούμε για μια στιγμή και να ξαναδιαβάσουμε το ποίημα. Το υπερρεαλιστικό με το κωμικο- τραγικό στοιχείο μέχρι το απόκοσμο, το κλειστοφοβικό και το μοναχικό.Όλα αυτά και άλλα τόσα αχνίζουν απ’ το ποίημα. Σύγχρονο και διαχρονικώς επαναλαμβανόμενο , το βρίσκεις κρυμμένο κάτω απ’ όλες αυτές τις μικρές στιγμές μοναξιάς, ακαμψίας και σκεπτικισμού που ζούν στο σήμερα.. Το να μιλήσουμε για τη γενιά των beat, είναι μια υποσημείωση σ’ αυτό που καταθέτει το ποίημα. Τους φόβους και τις διαπροσωπικές αγωνίες όλων μας.Στο τέλος, εμάς τους ίδιους….
Καλημέρα σας.
06.05.2009 στις 11:35 πμ
Φύγετε λοιπόν πηγαίνετε να καταστραφείτε μόνος σας. Ανησυχώ για σας. Φοβάμαι ότι στο τέλος θα αυτοκτονήσετε. Ίσως επειδή ποτέ δεν είχατε τους ανθρώπους που θέλατε ενώ σας είχαν πάντα οι άνθρωποι που σας ήθελαν και θα φύγετε με την πικρία της αδυναμίας σας να αναγκάσετε τους άλλους να αισθανθούν.
(Ο εχθρός του Ποιητή, Γιώργος Χειμωνάς)