Αποφοιτήριο

Αλέξανδρος Σχινάς, Θράπα

 

 

Ο Γαβουνές, ο Μαμουνές, ο Παστροκωλαράκης,
ο λαγναρμένιος Μπιθουλιάν και οι δυό σιαμαίοι Βούζοι,
ολόκληρα μερόνυχτα συνέχεια θραπακιάζαν:
μες στο βουρκί του μαγαζιού του Μπιθουλιάν χλιχλίβαν,
τουμποκορδωμπαχλιάζονταν, λυσσοβουτοπαφτιάζαν,
τρεμουλοπεφτοθρίαζαν, ιαχογαυλιούσαν,
εναλλασσοπθακίζονταν κι’ αλληλοσφιχτομπλάφαν,
κάναν ο ένας τ’ αλλονού λαχτάρ-καπουλοφρίξεις,
κοιλιοδοντοτσικδισμούς και φτερνοσβερκοτρίγγια.
Ο Γαβουνές βαυλάκισε τον Παστροκωλαράκη.
Οι Βούζοι μακλατέψανε του Γαβουνέ τα οπίσθια,
και ξαναβαυλακίσανε τον Παστροκωλαράκη,
ο Μπιθουλιάν γλιβδίκωσε τρία αφτιά των Βούζων,
κι ο Μαμουνές τζιτζίφτισε του Μπιθουλιάν τα ούλα.

Την πρώτη μέρα πλάνταξε ο Παστροκωλαράκης.
Κι ό,τι έμενε απ’ τον Μπιθουλιάν τη δεύτερη εβυθίσθη
και θάσπιφε μεσ’ στο βουρκί, που πηχτογλοιογλούσε
απ’ τον κρεατοσίελο και την ιδρωμυελόρροια
των θραπικών. Και το πρωί της τρίτης πιά ημέρας
οι μεν ήταν του θανατά, κι οι Βούζοι ξεκολλούσαν.

Ορέστης Αλεξάκης, Δικηγορικό γραφείο

Βουΐζει σαν τροχός η πόλη
Φώτα και χρώματα υδαρή
Τη νύχτα θά ’ρθει να σε βρει
φορώντας στο μηρό βραχιόλι 

Τίποτα βέβαια σοβαρό
Πες μια φυγή – σαν αυταπάτη
Σε ακολουθεί το ανήλεο μάτι
που φέγγει μέσα σου. Νεκρό

Πρωΐ νωρίς στην Εφορία
Στις ένδεκα οδοντογιατρό
Σαν τον κρυμμένο θησαυρό
σε αναζητώ. Στα μαυσωλεία

Θρηνούν τα περιπολικά
Χαμός στη στάση λεωφορείων
Δευτέρα δεκατρείς. Αρχείον
Να προσαχθούν τα σχετικά

Καταχωρείς τα δεδομένα
Κλείνεις τα νέα σου ραντεβού
Δεν είσαι πουθενά. Παντού
προβάλλουν σύνορα κλεισμένα

(Χρόνια και χρόνια καρτερείς
πέρ’ απ’ την έρημο του χρόνου
στον ερχομό του δολοφόνου
κάπου ένα πέρασμα να βρεις)

Προσθήκη – αντίκρουση. Προτάσεις
Ενστάσεις και παραγραφές
Θα ’χει κρυώσει πια ο καφές
Και πάλι δίχως να προφτάσεις

Δίφιλος, Σονέτο ποιητικῆς

Στὴν ποίηση ντρεπόμαστε τὴ γύμνια,
γιατί ξεγυμνωθήκαμε ἀπ’ τὸν ὄφι
ἅπαξ καὶ διὰ παντός. Γίνανε γνόφοι
οἱ ξαστεριὲς καὶ βέβηλα τὰ τίμια.

Κατασπαράζουμε ἔννοιες σὰν ἀγρίμια.
Στὸ βάθος στέκουν λόφοι κι ἄλλοι λόφοι,
ἐνῶ στὴ φαντασία φιλοσοφι-
κὰ μπλέκει ἡ ἀρχοντιὰ μὲ τὴν ταπείνια.

Στὴν ποίηση σφραγίζουμε φακέλους,
νὰ τοὺς κληρονομήσουν οἱ ἀπογόνοι
κι ἀφοῦ τοὺς ἀπαλλάξουν ἀπ’ τὴ σκόνη,

νὰ τοὺς θαρροῦν σταλμένους ἀπ’ ἀγγέλους.
Μὰ σὰν ἰχνοπατούσαμε τὸ χιόνι,
δὲν ἤμασταν Ποιητές, ἀλλὰ δαιμόνοι.

Μιχάλης Κατσαρός, Θα Σας Αφήσω

Θα σας αφήσω όλους σας να ωρύεσθε

ή ν’ ακουμπάτε ήρεμοι το κεφάλι σας στο

παράθυρο –

ΑΝΑΝΕΩΣΗ! Προκήρυξη Διαγωνισμού

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, ο Διαγωνισμός Πεζού Ποιήματος φτάνει στο τέλος του. Όσοι το επιθυμούν, μπορούν να αναρτήσουν ή να στείλουν συμμετοχή τους το αργότερο μέχρι το μεσημέρι του Σαββάτου. Το καλύτερο ποίημα θα αναδειχθεί με ψηφοφορία, εννοείται δε ότι θα ανακοινωθεί και από εδώ. Υποψήφια είναι τα ποιήματα που φιλοξενούνται στην κατηγορία Poèmes en prose.

Ευχαριστούμε όλους όσοι πήραν μέρος στο χιονισμένο μας παιγνίδι, ιδίως όσους μας ήρθαν από έξω. Ο κόσμος είναι μικρός, έτσι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σύντομα, σ’ άλλη αφορμή, εδώ ή αλλού, θα ξαναβρεθούμε.

Νοτάριος ο Αγωνοθέτης, 26.5.2009

Πέρσα, Ανθρώπινα εγκώμια

“Και είδον άλλον άγγελον ισχυρόν, καταβαίνοντα εκ του
ουρανού, περιβεβλημένον νεφέλην”
Αποκάλυψις Ιωάννου, Κεφ. Ι’, 553

Δεν ήξερα απο πού ν’ αρχίσω. Αίμα στις κουρτίνες, σκοτεινό δωμάτιο και σφυχτό τζίν που δυσκολεύει την αναπνοή. “Σε πέντε λεπτά το λεωφορείο φτάνει στην αφετηρία του”. Δεν ξεκινήσαμε ακόμα. Δεν ξεκινήσαμε ποτέ.
Το εικονοστάσι με το καντηλάκι στα σκοτεινά ψάλλει τους νεκρούς του.

Οι εφημερίδες με είχαν πρωτοσέλιδο ολόκληρη την εβδομάδα.

Μιχάλης Γκανάς, Προσωπικό

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή
δεν αξίζει τον κόπο.

Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.

Διοτίμα η Δαφνοστεφής, Το σχίσμα (ΑΝΑΝΕΩΣΗ)

[ Το κείμενο αυτό της Διοτίμας κρίθηκε και βραβεύθηκε ως το καλύτερο του Διαγωνισμού Πεζού Ποιήματος του «Χιονιού». Δικαίωμα ψήφου είχαν όλοι οι συμμετέχοντες στον Διαγωνισμό, με μόνο περιορισμό να μην ψηφίσουν τον εαυτό τους. Στη δεύτερη θέση ισοψήφισαν η Κόριννα και η Ήριννα. Όλα τα ποιήματα του διαγωνισμού μπορεί να τα διαβάσει κανείς στην Κατηγορία Poèmes en prose. ]

Τότε, μας έριξαν γυμνές σ’ ένα πηγάδι, που ‘χε από νωρίς στερέψει. Με φωνές φρικτές και με φοβέρες, μας τάιζαν τις μέρες, τις νύχτες μάς λούζαν με κατάρες. Κι όταν χάραξε ορίζοντα η μέρα η εβδόμη, ήρθε η άνασσα σιωπή και το πετσί μας διάβηκε. Ανίδεες, το χρυσάφι της θηλάζαμε με ευλάβεια μην τύχει και φτύσουμε γαλήνη.

Λουξώριος, Κι άλλες αγάπες

Δεν αγαπώ το κόμμα.

Γιώργος Μαρκόπουλος, Η μπάντα

Μια μπάντα πήγαινε σε επαρχιακό παραλιακό δρόμο.
Έπαιζε εμβατήρια. Ένα παιδάκι δεκατέσσερω χρονώ
με φαρδύ καπέλο και παλιά ρούχα της μουσικής
που έπαιζε τρομπόνι, δεν είδε τη στροφή του δρόμου.
Έτσι η μπάντα έστριψε, και το παιδάκι βάδισε μόνο του ευθεία.
Με το τρομπόνι και το μεγάλο του καπέλο.

Κόριννα, Ο θάνατος του Κολόμβου

Αν με ρωτήσεις
«αρχηγέ, ποιός είναι ο διάολός σου;»
είναι που δεν εδέησα ν’αλλάξω αστερισμό.
Γιατί ο,τι κι αν έφτιαξα δεν ήτανε παρά
με υλικά δεσμευτικά, του εδωτώρα κόσμου-
άλλος κανείς δεν μ’άνοιξε να μπω.

Μα τώρα που με τύλιξαν
λευκά φτερά του τέλους
ξεκίνησα να νιώθω μαγικά-
τις τελευταίες ώρες μου
διαβάζω αραμαϊκά
μή και στη νέα διαδρομή
ανακαλύψω αγγέλους.

Στάτιος, Του Καρόλου Μαρξ Αγάπες

Αγαπώ!
Αγαπώ τα βουνά.
Αγαπώ τη θάλασσα.
Αγαπώ τον Κάρολο.
Αγαπώ τον Μαρξ.

Ανδρέας Λασκαράτος, Εις τον Έρωτα

Έρωτα, α θες ναν τα ’χομε καλά,
στο σπίτι μου να μη ματαπατήσεις.
Άϊ που σ’ το λέω· κι α θέλεις να με αφήσεις
αναπαμένον, πάει πολύ καλά.

Εγώ, μ’ έκαψε η πρώτη κουμπαριά.
Κι αν εσύ τώρα δεν αποφασίσεις
να πας στο διάολο και να μη γυρίσεις,
θα ’ρτομε καμμιά μέρα στα χοντρά.

Για δαύτο να με λείπεις, κουμπαρόπουλο·
μη σου μαδήσω ευκείνες τση φτερούγες,
και σε κάμω να σκούζεις σα γαλόπουλο,

και να τρέχεις κουτσόφτερο ’ς τσι ρούγες.
Κι ευκείνες τσι σαΐτες οπού φέρεις
σου τση βάνω όλες μάτσο εκεί που ξέρεις.

Φίλιπ Λάρκιν, Annus Mirabilis

Η σεξουαλική απελευθέρωση
ξεκίνησε το εξήντα τρία
(μόλις είχε χαθεί για μένα η ευκαιρία)
με την αποκατάσταση της Τσάτερλυ
και πριν απ’το πρώτο λεύκωμα των Μπήτλ.

Κόριννα, Το φράγμα

.

.

.

.

.

.

.

Στη μήτρα μου θα βάλω ρήτρα
μικρά μωρά να μην αφήνει
μέσα της να κολυμπούν-

Ήριννα, Cinema Paradiso

Κόριννα, Η παρεξήγηση

Τελέσιλλα, Κινστέρνα ή Τί απέγινε ο Ζαχόπουλος;

Πάει κι η κινστέρνα.

Αργά τη θυμήθηκα.
Όσες φορές στη συμπρωτεύουσα,
ποτέ οι δρόμοι μας δε σμίξαν.
Τη συνάντησα ωστόσο
αγέρωχη, σημαίνουσα να στέκει
σε σελίδα μεσημεριανής
δίπλα στο παρόν της:
παραχωμένη σε πηχτό μπετόν
μαζί με την κραυγή των ειδημόνων.

Γιώργος Σεφέρης, Ινδικό παραμύθι

Κάτω απ’ τις κουβαροσουκιές
κάθεται η λωτομάτα
κόβει ντομάτα για σαλάτα
καδάμπες και γαντζιές.

Πώς τραγουδεί τζιντζιριστά
κι οι μπαμπουκαλαμιώνες
με τους αμπανοζιοδεντρώνες
γνέφουνται στα λιμνιά…

Ω, φρίκη! ξάφνου απ’ τους δρυμούς
πηδήσανε οι αρτζούνες!
Με κάτι φλογερές μουτσούνες
και με κακούς σκοπούς

κινήσανε κοπαδιαστά
να βρουν τον άσο κούπα
της κόρης που ήταν σαν τουλούπα
στου Γάγγη τα νερά…

Μα η διαλεχτή των Νισχιαντχών
αρτζούνες δεν εσκιάχτη
και στο κοπάδι έβγαλε τ’ άχτι
τ’ αψύ των Βινταρμπχών.

Κι όταν εφύγαν μουλωχτά
πέρα στις αμαλάκες
είπε: «‘Α’ στο διάολο μαλάκες!…»
κι έφαγε ανόρεχτα.