Δίφιλος, Σονέτο ποιητικῆς
Στὴν ποίηση ντρεπόμαστε τὴ γύμνια,
γιατί ξεγυμνωθήκαμε ἀπ’ τὸν ὄφι
ἅπαξ καὶ διὰ παντός. Γίνανε γνόφοι
οἱ ξαστεριὲς καὶ βέβηλα τὰ τίμια.
Κατασπαράζουμε ἔννοιες σὰν ἀγρίμια.
Στὸ βάθος στέκουν λόφοι κι ἄλλοι λόφοι,
ἐνῶ στὴ φαντασία φιλοσοφι-
κὰ μπλέκει ἡ ἀρχοντιὰ μὲ τὴν ταπείνια.
Στὴν ποίηση σφραγίζουμε φακέλους,
νὰ τοὺς κληρονομήσουν οἱ ἀπογόνοι
κι ἀφοῦ τοὺς ἀπαλλάξουν ἀπ’ τὴ σκόνη,
νὰ τοὺς θαρροῦν σταλμένους ἀπ’ ἀγγέλους.
Μὰ σὰν ἰχνοπατούσαμε τὸ χιόνι,
δὲν ἤμασταν Ποιητές, ἀλλὰ δαιμόνοι.
ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΙΟΝΙ 
28.05.2009 στις 7:35 μμ
Ευχαριστώ την κυρία Αγαύη για τον εκ παραδρομής πολυτονισμό και του ως άνω ποιήματος μαζί με τον ήρωα, που το παλαίωσε τρόπον τινά.
28.05.2009 στις 8:41 μμ
Μπράβο σου καλέ μου Δίφιλε, μ’αρέσει το στυλ ;-)
28.05.2009 στις 10:16 μμ
Ακόμη μια απόδειξη ότι το σονέτο μάς έρχεται απ’ το Μέλλον.
Εύγε, Δίφιλε. Ο Μαβίλης θα ήτο υπερήφανος δι’ εσέ.
(Πολυτονισμός εκ παραδρομής; Πώς γίνεται αυτό το πράγμα;)
29.05.2009 στις 9:14 πμ
Προσωπικά δίνω έμφαση στον καταληκτικό στίχο, ο οποίος γάμησε πραγματικά. Πολύ καλό!
29.05.2009 στις 7:43 μμ
Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια!
(το εκ παραδρομής επειδή έχει ένα πρόγραμμα η κυρία Αγαύη που κάνει πολυτονισμό και έκανε και αυτό μαζί με τον ήρωα που την είχα ζητήσει)