Κόριννα, Ο δάσκαλος μπαινοβγαίνει στο σύστημα

……………………………………………………………………..Στον Αντώνη Λιάκο

Στο αμφιθέατρο
Ο δάσκαλος περιμένει κάποιον
Έστω έναν
Να τον κοιτάξει στα μάτια
Να χαμογελάσουνε λιγάκι συνομωτικά
και να καταλάβουν οτι κάτι κατάλαβαν τελοσπάντων
Όχι το ίδιο
Αλλά ο καθένας λίγο από το δικό του.
Ο δάσκαλος νομίζω περιμένει
Να καθρεφτίσει στα μάτια μας
Λίγο απ’ τον εαυτό του.

Αλοίμονο:
Εκατό ζευγάρια μάτια
Νυσταγμένα
δειλά
Άβουλα
Κάπως τρομαγμένα
Αδαή
Κάπως αδιάφορα
διαφορετικά
Κολλημένα όλα
σε χαρτιά
Που από λευκά
Γεμιζουν βιαστικά
Μελάνι στο μελάνι.

Χέρια μηχανές
Ξεσπάνε λες
Γράφοντας ακατάπαυστα, μηχανικά
Ανακατωμένο τον ερχόμενο.
Γράφοντας όσα ήδη αύριο
Οι χειρώνακτες
Δεν θα καταλαβαίνουν.

Ακόμη και τα τετράδια αποβλακώθηκαν
Από σωρους σειρών παρερμηνείας.
Τις παρανοήσεις τους επι της ιστορίας,
Βιάζονται μάλιστα όλοι ν’ανταλλάξουν:
Το άλλοτε εργασιομανές πανεπιστημιακό μηχάνημα φωτοτυπίας
Μου δήλωσε απόψε σκεπτικό,
Ότι σκοπεύει
Να ζητήσει άδεια.
Ξέρω, πως ακόμα κι αν γι’αυθάδεια το μηνύσουν οι απερίσκεπτοι
Τόσο αργά κι αργότερα κυλούν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες εδώ πέρα
Που πριν ολοκληρωθούν ακόμη
Θα χει προκάμει το μηχάνημα το συμπαθές
Να αναπαυτεί πέρα για πέρα
Και ν’αρχίσει ρουτινιάρικα ξανά
Να εξυπηρετεί
Τις άλλες που θα ’ρθουν
Τις εξανθρωπισμένες μηχανές
Αυτές φοβούνται να απομείνουν αδεια-νές
Μήπως άξαφνα η κρίση λειτουργήσει
Όταν σταματήσει
Η δράση.

Άδειο σχεδόν το σπουδαστήριο ιστορίας.
Μέσα ο δάσκαλος
Ήρεμος και μόνος μελετά
ιστορίες γι’αγρίους.
Τώρα που τον ξαναβλέπω
Τίποτα και κανέναν, μου φαίνεται, δεν περιμένει.
Έχοντας προχωρήσει τόσο
Πίσω-μπρος
Πίσω-μπρος
Πίσω-μπρος
Πάλι και πάλι
Κι έχοντας μάθει τόσα για τους ανθρώπους
Ξέρει ότι θα τον πουν στριφνό κι εξεταστή
Μα εκείνοι δεν το ξέρουν
Πόσο τους συνδέει με Κάιρο
Και πόσο δίκαιο είναι
Στην τελική
Να έχει κάθε τόσο
Τον ανθρωποδιώχτη.
Ξέρει
Πως όλα αυτά είναι
Μέρη του συστήματος
Και δη
Της ισορροπίας του συστήματος
Πως όλοι μπαίνουν στο σύστημα
Μα λίγοι μπορούν
Να μπαινοβγαίνουν στο σύστημα.