Αλέξανδρος Μπάρας, H “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”

Ένα κάθε βδομάδα,
στην ορισμένη μέρα,
πάντα στην ίδιαν ώρα,
τρία βαπόρια ωραία,
η “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”,
ανοίγουνται απ’ την προκυμαία
στις εννέα,
πάντα για τον Περαία,
το Mπρίντιζι και το Tριέστι,
πάντα.

Xωρίς μανούβρες κ’ ελιγμούς
και δισταγμούς
κι’ ανώφελα σφυρίγματα,
στρέφουνε στ’ ανοιχτά την πρώρα,
η “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”,
σαν κάποιοι καλοαναθρεμμένοι
που φεύγουν από ένα σαλόνι
χωρίς ανούσιες χειραψίες
και περιττές.

Aνοίγουνται απ’ την προκυμαία
στις εννέα,

Νίκος Καρούζος, Έχουμε κάθε δικαίωμα να κοιμόμαστε

ή μήπως όχι;
σκέψου να ανήκε στο κράτος
ο ύπνος
τα πράματα θάτανε δύσκολα
θ’αγοράζαμε ύπνο με δελτίο; ή ελεύθερα; και πόσο;
κι αν είχε παραχωρηθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία ποιά
η τιμή του σήμερα;
θα πεθαίναμε από εγρήγορση χωρίς χρήματα;
οι πάσχοντες από αϋπνίες τυχερώτεροι λιγάκι-
δεν ειν’έτσι;

για σκέψου να μη μας ανήκε ο ύπνος

Αριστέα Παπαλεξάνδρου, Δύο του αναγνώστη

Επί τη ευκαιρία
Κι όσο για σένα αναγνώστη
Μια και σε βρίσκω τούτη την ώρα διαθέσιμο
Την εκμυστήρευση
Ε, καιρός ήταν, θα σ’ την κάμω
Μην παιδευτείς ποτέ να βρεις
αυτοί οι στίχοι τι θα σου προσφέρουν
Τον λόγο να συγκινηθείς Τον τρόπο να με ανεχτείς;
Ψέματα Ψέματα
Προς το μηδέν ελάττωσε τις προσδοκίες
Αφού τους γράψαμε μαζί
Τώρα τι ψάχνεις για ερμηνείες;

Τασούλα Καραγεωργίου, Τελέσιλλα

Άραγε
πώς να έγραφε η Τελέσιλλα;
–δε σώθηκε ακέραιος ένας δικός της στίχος–
Μονάχα ξέρουμε γι’ αυτήν
ότι ηρωικώς
υπερασπίστηκε το Άργος
–όμως
ούτε ένας στίχος της δε σώθηκε–
Γι’ αυτό
και στο όνομά της
παραπονιέται συνεχώς
ένας σπασμένος ίαμβος.

Χαλίλ Γκιμπράν, Οι υπνοβάτες

Στην πόλη όπου γεννήθηκα ζούσε μια γυναίκα με την κόρη της, που περπατούσαν στον ύπνο τους.
Μια νύχτα, ενώ η ησυχία αγκάλιαζε τον κόσμο, η γυναίκα και η κόρη της, περπατώντας κοιμισμένες, συναντήθηκαν στον ομιχλοσκεπασμένο κήπο τους.
Η μητέρα μίλησε και είπε: «Επί τέλους, επί τέλους, ο εχθρός μου! Εσύ που μου κατάστρεψες τα νειάτα μου, εσύ που έφτειαξες τη ζωή σου πάνω στους δικούς μου κόπους. Αν μπορούσα θα σε σκότωνα».
Και η κόρη μίλησε και είπε:»Ω μισητή γυναίκα, εγωίστρια και γριά, που στέκεσαι εμπόδιο στην ελευθερία μου! Που θέλεις τη ζωή μου ηχώ της μαραμένης σου ζωής! Ας ήταν να πέθαινες!».
Εκείνη τη στιγμή ο κόκορας λάλησε και οι γυναίκες ξύπνησαν. Η μητέρα είπε γλυκά:»Εσύ είσαι αγάπη μου» και η κόρη απάντησε γλυκά: «Ναι χρυσή μου».

Απόδοση: Γ.Α. Προκοπίου