Νίκος Φωκάς, Κουτσοβλαχική

.

Τι θλιβερό να χάνεται μια γλώσσα !
Να χάνεται μαζί της μέσ’ στα τόσα

Ό,τι στα ελληνικά λέμε «τι κάνεις;»
Ή «δος ημίν» ή «το καθήκι ο Φάνης».

Και πάλι όχι ακριβώς: μια γλώσσα είν’ άλλος
Σταθμός από τη δίπλα, εξίσου λάλος·

Τον σβήνεις αν κινήσεις τη βελόνα –
Μια κίνηση μικρή μα γλωσσοκτόνα . . .

Κλαίω για τα ελληνικά μα ποιος της χρήστης
Θα κλάψει και γι’ αυτήν, ποιος ποιητής της

Αληθινός, καθώς μικροί-μεγάλοι
Σ’ αυτήν ξενομιλούν; – εγώ και πάλι !

Εγώ και πάλι, αφού ποιητής δεν είναι
Δικός της να την κλάψει, ακούστε τήνε

Κι ας μην καταλαβαίνετε· σας λέει
Γι’ αγάπες, για θανάτους και για κλέη –

Εγώ και πάλι, που θρηνώ το γνήσιο
Στον άθλιο τόπο αυτόν τον πιθηκίσιο !

Ιβάν Γκολλ, Κρυφακουστής

Κρυφακουστής του ύπνου σου
Ακούω την τυφλή πιανίστρια
Να παίζει επάνω στις πλευρές σου
Ακούω τα μαύρα κύματα της νύχτας
Να σπάζουν στην τρυφερή σου περηφάνεια
Το ζώο της αγωνίας σκίζεται απ’ τις λοχμές σου
Και γέφυρες στο αιμάτινο ποτάμι σου γκρεμίζονται
Κρυφακουστής του ύπνου σου
Μετράω τους σφυγμούς του χρόνου μου

Νίκος Φωκάς, Διαφήμιση

.

Γράφει μια επαρχιώτικη διαφήμιση
(Για την προσέλκυση όχι ξένων μα Ρωμιών
Στο κέντρο λέει –στ’ αγγλικά– «Το μπλε πετράδι»)
Sirtaki night κι εξηγεί Συρτάκι βράδυ.
Θαυμάστε γλωσσικό κι ανθρώπινο ποιόν
Ιδιαίτερα στο δεύτερό της ήμισυ !

Το δίλημμα είναι αμείλικτο και πρόδηλο·
Ποιοι ακόμα δεν το αντιλαμβάνονται και ποιοι
Μειδιούν στο ξένο το ερπετό καλοσυνάτα
Που πάει να γίνει του σπιτιού μας άλλη γάτα;
Λοιπόν· ή θ’ αφεθούμε να μας καταπιεί
Ή το χαλάμε – πύθωνα ή κροκόδειλο.

Ελένη Βακαλό, Φυτική αγωγή

Τα φυτά έχουν άλλη απ’των ανθρώπων την αγωγή
Ότι δεν κινούνται δεν είναι μοναδικό
Ούτε πως δεν αυτοκτονούν
Τα φυτά είναι μονίμως επαναστατικά
Σκεφτείτε πως την ώρα του φεγγαριού αυξάνουνε τα φυτά

Στίχοι γραμμένοι πάνω στο νερό (μικρή επιλογή)

ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ

Αν τύχει κάποιος και ρωτήσει
πού είμαι τώρα, πες του την αλήθεια.
Στον κόλπο Σούμα κάνει τον ψαρά,
μαζεύει αλάτι, βγάζει φύκια
– κανένας δεν τον αγαπά.

Αριουάρα-Νο-Γιουκιχίρα

Άδωνις, Άσματα του Μιχιάρ του Δαμασκηνού

Για μια φορά

Για μια και ύστατη φορά
ονειρεύομαι πως πέφτω στο διάστημα-

μένω στο νησί των χρωμάτων,
ζω σαν άνθρωπος,
συμφιλιώνω θεούς τυφλούς με άλλους οξυδερκείς-

για ύστατη φορά.

Κόριννα, Η κακή αγάπη

Προπάντων, μή μου βιάζεσαι:
Έχεις εσύ στο εξής μπροστά σου, μια ολόκληρη ζωή
να τον μοιράζεσαι
κι ακέραιο, βαρύ το παρελθόν του.
Και βέβαια, το μικρό σου το παρόν
που προσπαθεί ματαίως να τον πείσει
αυτός, ολόιδιος ο τωρινός, ειλικρινά
να σ’αγαπήσει, απο μιαν άλλην όμως
μακρινή του πλέον ηλικία.