Ἕνα τεράστιο καρβέλι, μιὰ πελώρια φραντζόλα ζεστὸ ψωμί,
εἶχε πέσει στὸ δρόμο ἀπὸ τὸν οὐρανό,
ἕνα παιδὶ μὲ πράσινο κοντὸ βρακάκι καὶ μὲ μαχαίρι
ἔκοβε καὶ μοίραζε στὸν κόσμο γύρω,
ὅμως καὶ μία μικρή, ἕνας μικρὸς ἄσπρος ἄγγελος.
κι αὐτὴ μ᾿ ἕνα μαχαίρι ἔκοβε καὶ μοίραζε
κομμάτια γνήσιο οὐρανὸ
κι ὅλοι τώρα τρέχαν σ᾿ αὐτή, λίγοι πηγαῖναν στὸ ψωμί,
ὅλοι τρέχανε στὸν μικρὸν ἄγγελο ποὺ μοίραζε οὐρανό!
Ἂς μὴν τὸ κρύβουμε.
|
Διαρρήχτες του ήλιου Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι Να πεθάνουν Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της |
Ίσως είναι καιρός ν’ ασχοληθώ και λίγο με μένα, για αλλαγή. Εκεί θα καταντήσω έτσι κι αλλιώς, αργά ή γρήγορα. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται αδύνατο. Εμένα, να τσουβαλιάσω εμένα στο ίδιο σακί με τα δημιουργήματά μου; Να λέω για μένα πως βλέπω τούτο, πως νιώθω εκείνο, πως φοβάμαι, ελπίζω, ξέρω και δεν ξέρω. Ναι, θα τα λέω, για μένα και μόνο. Ατάραχος, ακίνητος, βουβός, ο Μαλόν περιστρέφεται, ξένος για πάντα στην κακομοιριά μου, κάποιος που δεν είναι αυτό που εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ να μην είμαι. Ας είμαι εγώ ακίνητος, αυτός είναι ο θεός. Και ο άλλος; Του ‘δωσα μάτια ικετευτικά, δώρα να φέρνει στη χάρη μου, μια επίκληση βοήθειας. Δε με κοιτάζει, δε με ξέρει, δεν του λείπει τίποτα. Μόνο εγώ είμαι άνθρωπος κι όλα τα υπόλοιπα θεία.
Μεσ’ στα στήθια η συμφορά
σαν το κύμα πλημμυρά,
σέρνω το βαρύ μου βήμα
σ’ ένα μνήμα!
Σαν μ’ αρπάχθηκε η χαρά
που εχαιρόμουν μια φορά
έτσι σε μιαν ώρα..
μεσ’ σ’ αυτήν την χώρα
όλα άλλαξαν τώρα!
Κι απο τότε που θρηνώ
το ξανθό και γαλανό
και ουράνιο φώς μου,
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός του κόσμου.
Μεσ’ στα στήθια η συμφορά
σαν το κύμα πλημμυρά,
σέρνω το βαρύ μου βήμα
σ’ ένα μνήμα…
Τον σταυρό τον αψηλό
αγκαλιά γλυκοφιλώ
το μυριάκριβο όνομά της
κι απ’ τα χώματά της
η φωνή της η χρυσή
με καλεί «έλα και σύ
δίπλα στο ξανθό παιδί σου
και κοιμήσου!»
ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΙΟΝΙ 