Γιάννης Ρίτσος, Είναι ορισμένοι στίχοι

Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα-
ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω
ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς.
Μὴ μὲ ρωτᾷς.
Δὲν ξέρω σοῦ λέω.

Ντέρεκ Ουόλκοτ, Ονόματα (Μέρος Ι)

Η φυλή μου άρχισε όπως άρχισ’ η θάλασσα,
χωρίς ονόματα και χωρίς ορίζοντα,
με χαλίκια κάτω από την γλώσσα μου,
καρφώνοντας αλλιώς με τα μάτια τ’ αστέρια.

Μυρτίς, Όνειρο Χριστουγέννων

Έξω πυκνή πέφτει άχνη
Κάτω απ’ τα ζωογόνα λαμπιόνια
ηχούν σακούλες της Αγάπης
και κάλαντα
παιγμένα από τακούνια στο λιθόστρωτο
Τα πρόσωπα σηκώνουν μ’ επιφύλαξη τις άκρες των χειλιών
χαζεύουν, κοντοστέκονται
την απαστράπτουσα κοιτούν
πίσω-απ’-το-τζάμι-Αγάπη

Il Notario, Αριάδνη Μίνωος, ξεναγός λαβυρίνθων

.

Όχι, εγώ διασώστρια δεν έκανα ποτέ,
ιδέα δεν έχω από κλωστές κι από κουβάρια.
Στράους κανείς δεν θα ’γραφε για μένα άρια,
ούτε θα μού ’στηναν ιερό στη Νάξο οι βακχιστές.

Εγώ έκοβα εισιτήρια στην πύλη της Κνωσού,
Iούλιο-Αύγουστο γινότανε το σώσε,
με τον Θησέα ειδικά πώς να ’χω πάρε δώσε;
Θα ’ταν, καταλαβαίνετε, ως εκ του περισσού.

Το ’ξερα βέβαια, είχε ’ρθεί με γιωτ πριγκιπικό,
δεν βρήκα ωστόσο να ’χει ύφος ψηλομύτη,
όπως αυτοί που πριν πατήσουν καν στην Κρήτη
γυαλίζουν τα παπούτσια τους με άλας αττικό.

Όλη ώρα είχε δίπλα του μιαν ευειδή νεαρά
( πρόσεξα πως τη φώναξε σε μια στιγμή Διοτίμα ) –
έμοιαζε σαν ν’ ακολουθεί έν’ αθέατο νήμα,
τις πέτρες λες δρασκέλιζε με βήματα νοερά.

Στην έξοδο όμως, χάθηκε· τράβηξε ίσια εμπρός
αντί να στρίψει δεξιά, προς των ταξί τον στόλο.
Του έκανα μια υπόδειξη. Αυτό ήταν όλο.
Με ευχαρίστησε έκπληκτος και έφυγε στητός.

Τ’ άλλα πώς διαδόθηκαν, στ’ αλήθεια τ’ αγνοώ:
o φόρος, ο μινώταυρος, το αίμα, ο μίτος…
Αστείο καν να πω πώς όλ’ αυτά είναι μύθος !
Όμως τι νόημα έχει πια και να τ’ αμφισβητώ ;

Με λέν Αριάδνη. Στάθηκα τύπος κι υπογραμμός
όλη μου τη ζωή. Λίγα μονάχα είδα.
Θεά ποτέ δεν ήμουνα, ποτέ ηρωΐδα,
ούτε και στον Λαβύρινθο ποτέ μου ξεναγός.

Μυρτίς, Το επιμύθιο του λευκού θάμβους

                                                                                                            Στους Γ., Β., Ν.

μέ Θ η   μωρ Ά   αγέ Ν νητα   μ Α λλιά   ακρω Τ ηριασμένα   άγ Ο υρο  κρου Σ τό
μ Ν ήμης  δ Έ ρμα  πρόσ Ω πα  μεταστά Ν των

Φωνήματα νεκρολογίας

Χριστουγεννιάτικη ιστορία, Μιχάλης Γκανάς

Κάθεται μόνος και καθαρίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι. Κανείς δε θά ’ρθει και το ξέρει, κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι, σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι. Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια. Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.

Κική Δημουλά, Τα πάθη της Βροχής

Ἐν μέσῳ λογισμῶν καί παραλογισμῶν

ἄρχισε κι ἡ βροχή νά λιώνει τά μεσάνυχτα

μ’ αὐτόν τόν νικημένο πάντα ἦχο

σί, σί, σί.

Ἦχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,

ἦχος κανονικός κανονικῆς βροχῆς.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, Αδυναμίες

.

Εσύ δεν είχες καμιά.
Εγώ είχα μια.
Αγαπούσα.

.

Schwächen

Du hattest keine.
Ich hatte eine.
Ich liebte.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, Τραγούδι για μια Αγαπημένη

1. Το ξέρω, αγαπημένη: Μου πέφτουν τώρα τα μαλλιά εξαιτίας της άγριας μου ζωής και είμαι αναγκασμένος να ξαπλώνω πάνω στις πέτρες. Με βλέπετε να πίνω το πιο φτηνό ρακί. Γυμνός μες στον αγέρα περπατάω.

Άντριαν Μίτσελ,Το είδα στις εφημερίδες (απόσπασμα)

Δεν θα πω το όνομά της
Επειδή πιστεύω πως μισεί το όνομά της

Όμως ήταν μια γυναίκα που έζησε στο Γιόρκσαϊρ.
Το μωρό της ήταν δυο χρονών.
Εκείνη το άφησε, τυλιγμένο στο καροτσάκι του, στην κουζίνα.
Εκείνη βγήκε έξω.
Εκείνη βρήκε τους φίλους της.
Εκείνη ξέμεινε έξω πίνοντας.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, Πολλοί λατρεύουνε την τάξη

Πολλοί λατρεύουνε την τάξη. Για να φάνε βάζουν
τραπεζομάντηλο απάνω στο τραπέζι, αν έχουν, ή σκουπίζουν
με το χέρι τους τα ψίχουλα, όταν
το χέρι τους δεν είναι κουρασμένο. Αλλά το τραπέζι τους
      στήνεται,
και το σπίτι τους επίσης, σ’ έναν κόσμο που ολοένα βουλιάζει μες
      στο βούρκο.
Α, τα συρτάρια τους θα ‘ναι πεντακάθαρα. Όμως στην άκρια
      της πόλης
βρίσκεται το εργοστάσιο που κόκαλα αλέθει, η ματωμένη
γεννήτρα της υπεραξίας! Α, τι ωφελεί,
χωμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να κρατάς
τα νύχια των χεριών σου καθαρά;

Μετάφραση : Μάριος Πλωρίτης

Οκτάβιο Παζ, Η ποίηση

      είναι γνώση, λύτρωση, δύναμη, εγκατάλειψη. ικανή ν’ αλλάξει τον κόσμο, η ποιητική πράξη είναι φύσει επαναστατική. σαν πνευματική άσκηση οδηγεί στην εσωτερική απελευθέρωση. η ποίηση αποκαλύπτει τον κόσμο αυτόν εδώ, δημιουργεί έναν άλλον κόσμο. πρόσφορο των εκλεκτών, τροφή καταραμένη. ενώνει, απομονώνει. προσκλητήριο για το ταξίδι, επιστροφή στα πάτρια. έμπνευση, αναπνοή, μυική άσκηση.

Άντριαν Μίτσελ, Τραγούδι στο διάστημα

Όταν ο άνθρωπος πρωτοαιωρήθηκε
στου ουρανού την άκρη
πίσω του κοίταξε , μέσα στου κόσμου
το μπλέ μάτι
Ο άνθρωπος είπε: Τί κάνει το μάτι σου
τόσο κυανό;
Η γή απάντησε: Τα δάκρυα που
πέφτουν στον ωκεανό.
Γιατί οι θάλασσες είναι τόσο
γεμάτες με οδυρμούς:
Γιατί έχω κλάψει τόσους
απροσμέτρητους καιρούς.
Γιατί θρηνείς ενώ χορεύεις
στου διαστήματος το νέφος;
Γιατί εγώ είμαι η μάνα
απ’ το ανθρώπινο το γένος.

Χίβα Παναχί, Δυο Ποιήματα

Χωρίς Τέλος

Τα φύλλα των λέξεων
Μια σκιά χαμένη πίσω μου
Και ο δρόμος του ποιήματος

Γκρέγκορυ Κόρσο, Στο νεκροτομείο

Θυμάμαι που ‘δα τις φωτογραφίες τους στις εφημερίδες ˙
Γυμνοί, μοιάζανε δυνατότεροι.
Η σφαίρα στο στομάχι μου έδειχνε πως ήμουν πεθαμένος.
Κοίταζα τον βαλσαμωτή να ξεβιδώνει το γυάλινο σκέπασμα.
Μ’ εξέτασε και χαμογέλασε στην στιγμιαία πεθαμένη μου ζωή.
Έπειτα πέρασε δίπλα μου και πήγε στα δυο σώματα απέναντί μου
Και συνέχισε να ξεβιδώνει.

Γιάννης Ρίτσος, Η απόγνωση της Πηνελόπης

Δεν είτανε πως δεν τον γνώρισε στο φως της παραστιάς· δεν είταν
τα κουρέλια του επαίτη, η μεταμφίεση, – όχι· καθαρά σημάδια:
η ουλή στο γόνατό του, η ρώμη, η πονηριά στο μάτι. Τρομαγμένη,
ακουμπώντας τη ράχη της στον τοίχο, μια δικαιολογία ζητούσε,
μια προθεσμία ακόμη λίγου χρόνου, να μην απαντήσει,
να μην προδοθεί[1]. Γι’ αυτόν, λοιπόν, είχε ξοδέψει είκοσι χρόνια,
είκοσι χρόνια αναμονής και ονείρων, για τούτον τον άθλιο,
τον αιματόβρεχτο ασπρογένη; Ρίχτηκε άφωνη σε μια καρέκλα,
κοίταξε αργά τους σκοτωμένους μνηστήρες, στο πάτωμα,
σα να κοιτούσε
νεκρές τις ίδιες της επιθυμίες. Και: «καλωσόρισες», του είπε,
ακούγοντας ξένη, μακρινή, τη φωνή της. Στη γωνιά, ο αργαλειός της
γέμιζε το ταβάνι με καγκελωτές σκιές· κι όσα πουλιά είχε υφάνει
με κόκκινες λαμπρές κλωστές σε πράσινα φυλλώματα, αίφνης,
τούτη τη νύχτα της επιστροφής, γυρίσαν στο σταχτί και μαύρο
χαμοπετώντας στον επίπεδο ουρανό της τελευταίας της καρτερίας.

Λέρος, 22, ΙΧ,68

---

[1] θυμός μοι ενί στήθεσσιν τέθηπεν, ουδέ τι προσφάσθαι δύναμαι έπος ουδ’ ερέεσθαι,ουδ’ εις ώπα ιδέσθαι εναντίον»

Τσαρλς Μπουκόβσκι, Υποσημείωση για τον σχηματισμό των μαζών:

Κάποιοι είναι νέοι και τίποτα
άλλο και,
κάποιοι είναι γέροι και τίποτα
άλλο
και κάποιοι βρίσκονται ενδιάμεσα και
μόνο.

Και αν οι μύγες ντύνονταν
και όλα τα κτίρια καίγονταν

Ναζίμ Χικμετ, Το ταξίδι

Ένας ποιητής ταξιδεύει
σε μια θάλασσα του κόσμου μας
κοιτάζοντας ένα άστρο.

Ταξιδεύει κάποιος ποιητής
σ’ ένα απ’ τα άστρα, σε μια θάλασσα,
κοιτάζοντας τον κόσμο μας.

Ταξιδεύουν οι ποιητές
στις θάλασσες του κόσμου
κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο.

1960, Μεσόγειος

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Εγκαταλείπω την ποίηση

Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία,
δε θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή.
Τέλειωσαν πια τα πρελούδια,  ήρθε η ώρα του κατακλυσμού.
‘Οσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν,
να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν τη ζωή.
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.
Να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά,
πως δε βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα.
όμως είμαι άνθρωπος κι εγώ, επιτέλους κουράστηκα, πως το λένε,
κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.
Βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του.