Μυρτίς, Όνειρο Χριστουγέννων

Έξω πυκνή πέφτει άχνη
Κάτω απ’ τα ζωογόνα λαμπιόνια
ηχούν σακούλες της Αγάπης
και κάλαντα
παιγμένα από τακούνια στο λιθόστρωτο
Τα πρόσωπα σηκώνουν μ’ επιφύλαξη τις άκρες των χειλιών
χαζεύουν, κοντοστέκονται
την απαστράπτουσα κοιτούν
πίσω-απ’-το-τζάμι-Αγάπη
Των επαιτών επαίτες
αδημονούν για τη γιορτή
αθρόα καταφτάνουν
ντυμένοι ξεφτισμένο ασημόχαρτο
στέκονται στην ουρά
ανταλλάσσουν δώρα γομολάστιχες.
Τα φώτα ανάβουν, σβήνουν
Ανάβουν
τα ποτήρια τσουγκρίζουν, καταπίνουν τις μουσικές
Σβήνουν
Ανάβουν
σερβίρονται σοκολατάκια μ’ αλκοόλ και επικάλυψη ευδαιμονίας
Τα φώτα σβήνουν
Σβήνουν
Σβήνουν
και κάποιοι στις γωνιές ξερνούν
                                   απ’ την πολλή Αγάπη

Κάθιδρος ξυπνώ, ξημέρωμα Χριστούγεννα