Δίφιλος, Κοσμογονίαι (γυμνάσματα)

κρότων τουλάχιστον στρόγγυλος παύση
επίθεμα αυξητικό δυναμώνει μειώνοντας παύση
ισχύ ξενιστού επικάθεται εις επεκτάσεις ογδόων

*

πετριαί κυνικαί δι’εδάφους κρουστού αναβλύζουσαι
μάγμα και πυρ φρεσκογέννητο
θα προξενήσει πατρίδας χαράσσοντας σύνορα
εις τους αμόλυντους μόσχους

Δίφιλος, Καλάμιτυ Τζέην

Η Καλάμιτυ Τζέην μασά
ταμπάκο και φτύνει βρωμιά.
Φονεύει ρεμάλια και γδέρνει τσακάλια,
ληστεύει, κουρσεύει, νικά.

Καβάλα στο άτι περνά,
κοιτά υποτιμητικά.
Αντέχει στο κρύο, αντέχει στη ζέστη
αντέχει και στο θανατά.

Η Καλάμιτυ Τζέην θα πει:
«Να βάλουν φωτιά στο Κ.Α.Π.Η.!»
Γιατί δε γερνάμε· καιγόμαστε, σπάμε
κι αρχίζουμε απ’την αρχή.

Το βούτυρο και το ψωμί
μασάει, μα νοιώθει αδειανή.
Εκείνη ζητάει ψυχές για να φάει
σαρκία φιλὀξενα να γεννηθεί.

Η Καλάμιτυ Τζέην φορά φωτοστέφανο
αγορασμένο από τη λαϊκή.

Γκύντερ Κούνερτ, Ίκαρος

.

Κάτι φτερά απομείνανε
απ’ την αβυσσαλέα του πτώση.
Οι πτήσεις οι υψηλές διαρκούν λίγο μονάχα
και το παράδειγμά τους συνιστάται
ως φάρμακο προληπτικό για τις αλαζονείες.
Πλην η Ιστορία νοιάζεται για τα ναυάγια προπαντός.
Στο εγχειρίδιο της Κλειώς τα κέρδη
καταλαμβάνουν χώρο πενιχρό.
Η πτώση ως πράξη τελική
νικάει τη λήθη.
Απ’ της ζωής τον καταρράκτη υψώνεται
σαν σπάνιο ουράνιο τόξο.

Ωλήν, Ο Τσαρλς Ντίκενς και το ψαλίδι μου, Κεφάλαιο 1

---

βρέφος

γλώσσα μου

Νικόλαος Κάλας, Χωρίς Θεό

Είμαι ένα σκουλήκι!
Τα γεγονότα το διαψεύδουν. Οι οικείες χειρονομίες δεν επαναλαμβάνονται. Σωροί από εικόνες συνωστίζονται τώρα στο μυαλό. Στο θέατρο των ονείρων μας τα αμφιθεατρικά μάτια της κουκουβάγιας αντηχούν σκέψεις – μια πλέξη παράσιτα κατάστρεψαν τα δίχτυα. Το κάστρο δεν είναι στα όνειρα, ο ναός δεν είναι στα ερείπια. Το παράστημά μας δε λιγόστεψε, και ο κίονας της ζωής υπάρχει πάντοτε για να στηρίξει νέες φαντασιώσεις και να καλοδεχτεί προσφορές, τριαντάφυλλα, πληγές και ιστούς αράχνης ανάμεσα σ’ αγκάθια.

Ουΐλλιαμ Μπλέηκ, Στο βραδυνό Αστέρι, Τραγούδι («Μνήμη κόπιασε ‘δω»)

Εσύ ξανθέ άγγελε του δειλινού

τώρα, καθώς ο ήλιος γέρνει στα βουνά,

άναψε του έρωτα τη λαμπερή σου δάδα

φόρεσε τ’ αχτινοβόλο στέμμα σου

και χαμογέλασε πάνω απ΄ την εσπερινή μας κλίνη!

Στους έρωτές μας χαμογέλασε, κι όπως θα σέρνεις

τ’ ουρανού τις γαλαζόχρωμες κουρτίνες

σκόρπισε τις ασημένιες δροσοσταλίδες σου

σε κάθε λούλουδο που τα γυμνά ματάκια του

σφαλίζει στην πιο κατάλληλη του ύπνου ώρα.

Επέτρεψε στον δυτικό σου άνεμο πάνω απ’ τη λίμνη

ν’ αποκοιμηθεί, μίλησε χαμηλόφωνα

με τα λαμπρά σου μάτια

κι απόπλυνε το σούρουπο μ’ ασήμι. Γρήγορα,

πολύ γρήγορα, φεύγεις απο κοντά μας.

Ο λύκος τότε ουρλιάζει με μανία

και το λιοντάρι αγριοκοιτάζει

μέσα απ’ το σκοτεινιασμένο δάσος:

το τρίχωμα των κοπαδιών μας εσκεπάστηκε

απ’ την ιερή σου δρόσο: προστάτεψέ τα με τη χάρη σου.

Μνήμη, κόπιασε ‘δώ,

Και διάλεξε τις χαρωπές σου αναμνήσεις,

Κ’ ενώ στον άνεμο καβάλα,

Θα ξεχωρίζει η μουσική σου,

Εγώ προς το ποτάμι θά’ μαι προσηλωμένος,

Όπου των εραστών τ’ όνειρο αναστενάζει,

Και αλιεύει φαντασίες καθώς αυτές περνάνε

Μες στον υδάτινο καθρέφτη.

Θα πιώ απ’ το καθάριο το ποτάμι,

Και το κελάιδισμα του σπίνου θα ακούσω,

Κ’ εκεί θα πέσω να ξαπλώσω και να ονειρευτώ

Ολάκερη τη μέρα:

Κι όταν θα πέσει η νύχτα, θα φύγω

Σε τόπους ταιριαστούς στη λύπη.

Διασχίζοντας τη σκοτεινή κοιλάδα,

Σιωπηλά και μελαγχολικά.

.

Μετάφραση Κώστας Λάνταβος, εκδ. Αρμός

Ίβυκος, Κατα-Λόγου Σχεδίασμα

ανάποδα
ποιήματα
γυρνούν
στο χώμα
όταν
διασταυρώνονται
νυχτάζουν

όνειρα

νυχτάζουν
διασταυρώνονται
όταν
στο χώμα
γυρνούν
ποιήματα
ανάποδα