Γιώργος Βαφόπουλος – Λευτέρης Πούλιος, Νέα σατιρικά γυμνάσματα

.

Λουκίλιος Γιουβενάλης

11

Τώρα όλα στην Ελλάδα έχουν αλλάξει.
Οι ξενοκίνητοι έλειψαν προδότες.
Τα παλιά ρούβλια εγίνηκαν στην πράξη
δολάρια, για τους γνήσιους πατριώτες.
Κι ας σχίζονται, μες στο Πολυτεχνείο,
οι αλήτες, δήθεν για Δημοκρατία,
ενώ συνωμοτούν στο καφενείο,
για να φέρουν μια νέα Λαοκρατία
Της «Νέας Ελλήνων Τάξεως» παίδες ίτε,
με το στιλέτο πάντα γρηγορείτε.

21

Ο Αρχιτζουτζές, με πόζα Μουσολίνι,
κάθισε τους δασκάλους στα θρανία.
Χλωμός την κεφαλή ο καθείς τους κλίνει,
μπροστά στην αφρισμένη του μανία.
Χεστήκατε, ω Διδάσκαλοι του Γένους,
τον Τζουτζέ καθώς βλέπατε μπροστά σας.
Μάταια, με το φανό του Διογένους,
ζητώ να βρω άνθρωπον ανάμεσά σας.
Χαμένος κόπος. Δε σαλεύει η «τάξις».
Φουκαράδες, ο νους τους στις συντάξεις.

33

Παιδιά του Μετσοβίου Πολυτεχνείου,
της λευτεριάς ανοίξατε τη στράτα.
Είστε ο Ιερός Λόχος του Δραγατσανίου,
που ’χε κι εκείνος τα δικά σας νιάτα.
Σας φέρνουν οι δειλοί άνθινα στεφάνια
και κροκοδείλια τώρα χύνουν δάκρυα
εκείνοι, που προσμέναν στην αφάνεια
«ευκαιρίες», ζαρωμένοι σε μιαν άκρια.
Των μεγάλων τα όπλα η υποκρισία.
Το δικό σας προνόμιον η θυσία.

35

Ιδεολόγοι και καταφερτζήδες,
τα βολέψαμε στην Επταετία.
Τώρα όλες του Έθνους οι παλιές ατσίδες
ορκίζονται στη Νέα Δημοκρατία.
Ο Παττακός; Τον άνθρωπον ουκ οίδα.
Κι’ ο Γεωργαλάς; Ποιος να ‘ναι τούτος πάλι;
Άγνωστοι κι ο Λαδάς με τον Καρύδα,
πού καταντήσανε σε τέτοιο χάλι.
Η μονέδα πάντα σκορπά ευωδία,
το ίδιο μες σ’ εκκλησιές και καφωδεία.

Τα Νέα Σατιρικά Γυμνάσματα (1975)

.

Λευτέρης Πούλιος

Τρία σατιρικά γυμνάσματα

Α΄

Απ’ τη μεγάλη άτριχη τρύπα του εγκεφάλου μου
βγαίνει ο καπνός της γης.
Κατοικούμενος από φαντάσματα
πλέω στον ωκεανό των πραγμάτων.

Αέρας είμαι
καπνός είμαι
ένας τρελός, τραγούδι μου, είμαι
διότι κάθομαι ώρες κάτω απ’ το φως
ονειροπολώντας τις άγραφες λέξεις σου.

Β΄

Επιτέλους ο ουρανός είναι γαλανός στην Αθήνα˙
καυτά σορτς αιωρούνται στο κοίλο αχανές˙
θλιμμένη σιγή από σφυρίχτρες.
Τ’ αστυνομικά τμήματα με μια διάταξη
επιτρέπουν τον έρωτα και το σβησμένο τσιγάρο των βρεφών.
Γενική αμνηστία διακηρύσσεται για όσους είναι τίμιοι.
Σουπερμάρκετ και φουστανέλες. Φαντάσματα Μαραθωνομάχων
στους τοίχους με την παρθένα αρνάδα.
Αρκουδοχλιμίντρισμα και φρενάρισμα τρόλεϊ και
πάνω παντού όγκοι αέρος, όγκοι αέρος
μέσα στους όγκους του ωραίου αέρα.

Γ΄

Μια όμορφη μέρα σ’ ένα φουρκισμένο τόπο
ένας βράχος και μια βράχα (βασιλιάδες και οι δυο)
κλαίγανε πάνω σε μια έχταση˙
κλαίγανε το ‘να, κλαίγανε τ’ άλλο.
Θέλω να πάψω να ‘μαι βασίλισσα,
είπε εκείνη˙ αυτός άρχισε να πεθαίνει στο θρόνο
του μαζί με το ‘να και με τ’ άλλο˙
αυτή έκλαιγε κι έτρεμε˙ πως να μην τρέμει;
όταν οι αξίνες και τα σφυριά άρχισαν να σκαρφαλώνουν
σε κάθε μύτη˙ λεηλατώντας, να σφυροκοπούν κάθε σχισμή.
Τότε αυτή κι αυτός μ’ αυτοκρατορική εξάρτυση,
αγκαλιασμένοι, διέσχισαν τα βυσσινιά χρώματα,
ιππεύσανε τις μουσικές του ηλιογέρματος
και κάλπασαν προς το θάνατο.
Έβαλε φωτιά στα παλάτια η επανάσταση.
Χιμούσε πάνω και λιάνιζε το’ να και τ’ άλλο.
Η δροσούλα, οι γυναίκες, οι άλλες μέρες,
συνέχισαν τη δουλειά τους.

Ποίηση 2 (1973)