Ουΐλλιαμ Μπλέηκ, Στο βραδυνό Αστέρι, Τραγούδι («Μνήμη κόπιασε ‘δω»)
Εσύ ξανθέ άγγελε του δειλινού
τώρα, καθώς ο ήλιος γέρνει στα βουνά,
άναψε του έρωτα τη λαμπερή σου δάδα
φόρεσε τ’ αχτινοβόλο στέμμα σου
και χαμογέλασε πάνω απ΄ την εσπερινή μας κλίνη!
Στους έρωτές μας χαμογέλασε, κι όπως θα σέρνεις
τ’ ουρανού τις γαλαζόχρωμες κουρτίνες
σκόρπισε τις ασημένιες δροσοσταλίδες σου
σε κάθε λούλουδο που τα γυμνά ματάκια του
σφαλίζει στην πιο κατάλληλη του ύπνου ώρα.
Επέτρεψε στον δυτικό σου άνεμο πάνω απ’ τη λίμνη
ν’ αποκοιμηθεί, μίλησε χαμηλόφωνα
με τα λαμπρά σου μάτια
κι απόπλυνε το σούρουπο μ’ ασήμι. Γρήγορα,
πολύ γρήγορα, φεύγεις απο κοντά μας.
Ο λύκος τότε ουρλιάζει με μανία
και το λιοντάρι αγριοκοιτάζει
μέσα απ’ το σκοτεινιασμένο δάσος:
το τρίχωμα των κοπαδιών μας εσκεπάστηκε
απ’ την ιερή σου δρόσο: προστάτεψέ τα με τη χάρη σου.
Μνήμη, κόπιασε ‘δώ,
Και διάλεξε τις χαρωπές σου αναμνήσεις,
Κ’ ενώ στον άνεμο καβάλα,
Θα ξεχωρίζει η μουσική σου,
Εγώ προς το ποτάμι θά’ μαι προσηλωμένος,
Όπου των εραστών τ’ όνειρο αναστενάζει,
Και αλιεύει φαντασίες καθώς αυτές περνάνε
Μες στον υδάτινο καθρέφτη.
Θα πιώ απ’ το καθάριο το ποτάμι,
Και το κελάιδισμα του σπίνου θα ακούσω,
Κ’ εκεί θα πέσω να ξαπλώσω και να ονειρευτώ
Ολάκερη τη μέρα:
Κι όταν θα πέσει η νύχτα, θα φύγω
Σε τόπους ταιριαστούς στη λύπη.
Διασχίζοντας τη σκοτεινή κοιλάδα,
Σιωπηλά και μελαγχολικά.
.Μετάφραση Κώστας Λάνταβος, εκδ. Αρμός
ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΙΟΝΙ 
11.01.2010 στις 11:01 πμ
Πρωτότυπα:
To the Evening Star
Thou fair- hair’d angel of the evening,
Now, while the sun rests on the mountains, light
Thy bright torch of love; thy radiant crown
Put on, and smile upon our evening bed!
Smile on our loves;and, while thou drawest the
Blue curtains of the sky, scatter thy silver dew
On every flower that shuts its sweet eyes
In timely sleep. Let thy west wind sleep on
The lake; speak silence with thy glimmering eyes,
And wash the dusk with silver. Soon, full soon,
Dost thou withdraw; then the wolf rages wide,
And the lion glares thro’ the dun forest:
The fleeces of our flocks are cover’ d with
Thy sacred dew: protect them with thine influence.
Song
Memory, hither come,
And tune your merry notes;
And, while upon the wind,
Your music floats,
I’ll pore upon the stream,
Where sighing lovers dream,
And fish for fancies as they pass
Within the watery glass.
I’ll drink of the clear stream,
And hear the linner’ s song:
And there I’ll lie and dream
The day along:
And, when night comes, I’ll go
To places fit for woe;
Walking along the darken’d valley,
With silent Melancholy.
Μετάφραση Κώστας Λάνταβος, εκδ. Αρμός
11.01.2010 στις 11:09 πμ
Ο ιερός χαρακτήρας του κόσμου κατα τον Μλέηκ, επιτρέπει στον ποιητή να δεί τη φύση έμψυχη, ζωντανή, σε διαρκή διάλογο μαζί του. Το άστρο του Μπλέηκ τον αντικοιτά, του γνέφει διαρκώς. Ο ήλιος » δύει» μάλλον κυριολεκτικώς για τη ψυχή του ποιητή.
Ωλήν, η ανάμνηση μας βοηθάει να νιώσουμε ίσως παρά να σκεφτούμε, σύμφωνα και με το πιο πάνω «Τραγούδι». Τον κόσμο γύρω μας πάντα θα τον αισθανόμαστε, είτε θυμόμαστε γεγονότα, είτε έχουμε πάθει αμνησία!
Τί λέτε λοιπόν;
14.01.2010 στις 2:59 μμ
Αγαπητή μου
Γιατί διαχωρίζεις τα δυο;
Υπάρχει άραγε σκέψη χωρίς συναίσθημα ή συναίσθημα χωρίς σκέψη;
Ή καλύτερα
Υπάρχει έκφραση που να μην εμπεριέχει και τα δυο; Υπάρχει έκφραση που να είναι καθαρά “συναισθηματική” ή καθαρά «λογική»
Εγώ πιστεύω πως η σχέση τους με τη μνήμη αλλά και με την έκφραση είναι διαλεκτική.