.
Κάτι φτερά απομείνανε
απ’ την αβυσσαλέα του πτώση.
Οι πτήσεις οι υψηλές διαρκούν λίγο μονάχα
και το παράδειγμά τους συνιστάται
ως φάρμακο προληπτικό για τις αλαζονείες.
Πλην η Ιστορία νοιάζεται για τα ναυάγια προπαντός.
Στο εγχειρίδιο της Κλειώς τα κέρδη
καταλαμβάνουν χώρο πενιχρό.
Η πτώση ως πράξη τελική
νικάει τη λήθη.
Απ’ της ζωής τον καταρράκτη υψώνεται
σαν σπάνιο ουράνιο τόξο.
.
– Είσαι; – Η Ζωή. – Δε μας φελάς· στο ράφι. –
Τα είδωλα και τα προσκυνητάρια,
τα χώματα, των τάφων τάφοι, οι τάφοι!
Στα συντρίμματα και στ’ απομεινάρια.
Δελφοί, Ολυμπία, Μυκήνες, Δήλο, Αθήνα,
Σας χαίρονται οι σοφοί, και τα σκαθάρια.
Οι σοφοί, γνωστικοί –και σκάφτε, αξίνα–
τα σκαθάρια κουτά και σα βαλμένα.
Για ν’ ανοιχτή ένας λάκκος, πόσα κρίνα
γύρω ξερριζωτά και πατημένα!
Περιβόλια; Για το Θεό! Μουσεία.
Τ’ άξια καλά παιδιά, τα παινεμένα!
Όλα στου αρχαίου το Μολώχ θυσία.
.
Όχι, εγώ διασώστρια δεν έκανα ποτέ,
ιδέα δεν έχω από κλωστές κι από κουβάρια.
Στράους κανείς δεν θα ’γραφε για μένα άρια,
ούτε θα μού ’στηναν ιερό στη Νάξο οι βακχιστές.
Εγώ έκοβα εισιτήρια στην πύλη της Κνωσού,
Iούλιο-Αύγουστο γινότανε το σώσε,
με τον Θησέα ειδικά πώς να ’χω πάρε δώσε;
Θα ’ταν, καταλαβαίνετε, ως εκ του περισσού.
Το ’ξερα βέβαια, είχε ’ρθεί με γιωτ πριγκιπικό,
δεν βρήκα ωστόσο να ’χει ύφος ψηλομύτη,
όπως αυτοί που πριν πατήσουν καν στην Κρήτη
γυαλίζουν τα παπούτσια τους με άλας αττικό.
Όλη ώρα είχε δίπλα του μιαν ευειδή νεαρά
( πρόσεξα πως τη φώναξε σε μια στιγμή Διοτίμα ) –
έμοιαζε σαν ν’ ακολουθεί έν’ αθέατο νήμα,
τις πέτρες λες δρασκέλιζε με βήματα νοερά.
Στην έξοδο όμως, χάθηκε· τράβηξε ίσια εμπρός
αντί να στρίψει δεξιά, προς των ταξί τον στόλο.
Του έκανα μια υπόδειξη. Αυτό ήταν όλο.
Με ευχαρίστησε έκπληκτος και έφυγε στητός.
Τ’ άλλα πώς διαδόθηκαν, στ’ αλήθεια τ’ αγνοώ:
o φόρος, ο μινώταυρος, το αίμα, ο μίτος…
Αστείο καν να πω πώς όλ’ αυτά είναι μύθος !
Όμως τι νόημα έχει πια και να τ’ αμφισβητώ ;
Με λέν Αριάδνη. Στάθηκα τύπος κι υπογραμμός
όλη μου τη ζωή. Λίγα μονάχα είδα.
Θεά ποτέ δεν ήμουνα, ποτέ ηρωΐδα,
ούτε και στον Λαβύρινθο ποτέ μου ξεναγός.
.
Εσύ δεν είχες καμιά.
Εγώ είχα μια.
Αγαπούσα.
.
SchwächenDu hattest keine.
Ich hatte eine.
Ich liebte.
.
Τι θλιβερό να χάνεται μια γλώσσα !
Να χάνεται μαζί της μέσ’ στα τόσα
Ό,τι στα ελληνικά λέμε «τι κάνεις;»
Ή «δος ημίν» ή «το καθήκι ο Φάνης».
Και πάλι όχι ακριβώς: μια γλώσσα είν’ άλλος
Σταθμός από τη δίπλα, εξίσου λάλος·
Τον σβήνεις αν κινήσεις τη βελόνα –
Μια κίνηση μικρή μα γλωσσοκτόνα . . .
Κλαίω για τα ελληνικά μα ποιος της χρήστης
Θα κλάψει και γι’ αυτήν, ποιος ποιητής της
Αληθινός, καθώς μικροί-μεγάλοι
Σ’ αυτήν ξενομιλούν; – εγώ και πάλι !
Εγώ και πάλι, αφού ποιητής δεν είναι
Δικός της να την κλάψει, ακούστε τήνε
Κι ας μην καταλαβαίνετε· σας λέει
Γι’ αγάπες, για θανάτους και για κλέη –
Εγώ και πάλι, που θρηνώ το γνήσιο
Στον άθλιο τόπο αυτόν τον πιθηκίσιο !
.
Γράφει μια επαρχιώτικη διαφήμιση
(Για την προσέλκυση όχι ξένων μα Ρωμιών
Στο κέντρο λέει –στ’ αγγλικά– «Το μπλε πετράδι»)
Sirtaki night κι εξηγεί Συρτάκι βράδυ.
Θαυμάστε γλωσσικό κι ανθρώπινο ποιόν
Ιδιαίτερα στο δεύτερό της ήμισυ !
Το δίλημμα είναι αμείλικτο και πρόδηλο·
Ποιοι ακόμα δεν το αντιλαμβάνονται και ποιοι
Μειδιούν στο ξένο το ερπετό καλοσυνάτα
Που πάει να γίνει του σπιτιού μας άλλη γάτα;
Λοιπόν· ή θ’ αφεθούμε να μας καταπιεί
Ή το χαλάμε – πύθωνα ή κροκόδειλο.
Ένα κάθε βδομάδα,
στην ορισμένη μέρα,
πάντα στην ίδιαν ώρα,
τρία βαπόρια ωραία,
η “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”,
ανοίγουνται απ’ την προκυμαία
στις εννέα,
πάντα για τον Περαία,
το Mπρίντιζι και το Tριέστι,
πάντα.
Xωρίς μανούβρες κ’ ελιγμούς
και δισταγμούς
κι’ ανώφελα σφυρίγματα,
στρέφουνε στ’ ανοιχτά την πρώρα,
η “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”,
σαν κάποιοι καλοαναθρεμμένοι
που φεύγουν από ένα σαλόνι
χωρίς ανούσιες χειραψίες
και περιττές.
Aνοίγουνται απ’ την προκυμαία
στις εννέα, Συνέχεια
.
Mια μέρα που κατέβαινα στην οδόν των Φιλελλήνων, μαλάκωνε η άσφαλτος κάτω απ’ τα πόδια και από τα δένδρα της πλατείας ηκούοντο τζιτζίκια, μέσ’ στην καρδιά των Aθηνών, μέσ’ στην καρδιά του θέρους.
Παρά την υψηλήν θερμοκρασίαν, η κίνησις ήτο ζωηρά. Aίφνης μία κηδεία πέρασε. Oπίσω της ακολουθούσαν πέντε-έξη αυτοκίνητα με μελανειμονούσας, και ενώ στα αυτιά μου έφθαναν ριπαί πνιγμένων θρήνων, για μια στιγμή η κίνησις διεκόπη. Tότε, μερικοί από μας (άγνωστοι μεταξύ μας μέσ’ στο πλήθος) με άγχος κοιταχθήκαμε στα μάτια, ο ένας του άλλου προσπαθώντας την σκέψι να μαντεύση. Έπειτα, διαμιάς, ως μία επέλασις πυκνών κυμάτων, η κίνησις εξηκολούθησε.
Σ’ όλους τους κουτσαβάκηδες που ζούνε στο κουρμπέτι
Αλεξανδριανή μου γλάστρα
μ’ άσπρα πιάστρα βάστα τ’ άστρα
Αλεξανδριανέ μου αγέρα,
τα γεράκια πάρε πέρα
Αλεξανδριανή μικρή μου
κατσικάκι και κρικρί μου
Αλεξανδριανή φελλάχα
φύγαμε με τη γιαμάχα
Ανοίγω τη μικρή γυάλινη θύρα
του σκοτεινού παλαιοπωλείου, χτυπάει
παλιοκαιρνό κουδούνι μα κανένας
δεν έρχεται ..Τριγύρω βασιλεύει
τέφρα σιωπής κι ακινησία θανάτου
Ποιος είναι εδώ; Ρωτώ και το κουδούνι
Συνέχεια
Εάν είσαι νέος ή νέα από 18 έως 30 ετών, αγαπάς την ποίηση και γράφεις ποιήματα δήλωσε συμμετοχή στο Ποιητικό Εργαστήρι του Ιδρύματος «Τάκης Σινόπουλος» που θα λειτουργήσει από το Φθινόπωρο του 2009 έως την Άνοιξη του 2010.
* Στείλε με το ταχυδρομείο, συμβατικό ή ηλεκτρονικό, 3-5 σελίδες δείγμα της ποιητικής σου δουλειάς. (Συμπλήρωσε: ιδιότητα, ηλικία, διεύθυνση, τηλέφωνο)
* Μέρος της ποιητικής σου δουλειάς στο Εργαστήρι θα δημοσιευθεί την επόμενη χρονιά στο περιοδικό του εργαστηρίου «Τα Τετράδια του Ελπήνορα», ενώ θα έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις και να συνεργαστείς από κοντά με σημαντικούς εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής ποίησης.
* Όσοι επιλεγούν θα βραβευθούν με το εφάπαξ σπουδαστικό επίδομα των 300,00 ευρώ.
Ο κύκλος των σπουδών θα είναι διετής. Ο πρώτος χρόνος θα είναι αφιερωμένος στη ελληνική και ο δεύτερος στην ευρωπαϊκή ποίηση.
Τις εργασίες του Ποιητικού Εργαστηρίου θα διευθύνουν η ποιήτρια και φιλόλογος Τασούλα Καραγεωργίου και ο ποιητής Κώστας Κουτσουρέλης.
Το Ποιητικό Εργαστήρι λειτουργεί από το Φθινόπωρο εώς την Άνοιξη του επομένου έτους στην έδρα του Ιδρύματος στον Περισσό.
Δηλώσεις συμμετοχής το αργότερο έως 30 Σεπτεμβρίου 2009. Εκτός των συστημένων, το Ίδρυμα θα βεβαιώνει, με επιστολή του —έντυπη ή ηλεκτρονική— την παραλαβή.
Οι ποιητικές εργασίες να στέλνονται στην έδρα του Ιδρύματος: Τάκη Σινόπουλου 22, 111 42 ΠΕΡΙΣΣΟΣ, ή —συνιστάται ιδιαιτέρως— με e-mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση του Ιδρύματος: elpenor@otenet.gr
Πληροφορίες στο τηλέφωνο 210-2583416, ώρες 10-13 κάθε πρωί.
Πολιορκούμεθα λοιπόν
Πολιορκούμεθα από ποιον
Από σένα κι από μένα, απ’ τον τάδε, απ’ τον δείνα
Πολιορκούμεθα στενά
Από σύνορα, τελωνεία, ελέγχους διαβατηρίων, την ιντερπόλ, τη στρατιωτική
Αστυνομία, τα τανκς, τη ρητορεία, τη βλακεία,
Απ’ τα παράσημα, τις στολές, τους εκφωνηθέντας λόγους
Τις υποσχέσεις, τις ψευτιές, την κουτοπονηριά
Τη δήθεν αγανάκτηση των ιθυνόντων, την υποκρισία,
Την τηλεόραση, τη ραδιοφωνία, τα σαπούνια, τ’ απορρυπαντικά,
Τις διαφημίσεις, τον τουρισμό, τα οργανωμένα ταξίδια, τις κρουαζιέρες,
Τις γκαζιέρες, τα ψυγεία, τις κατασκηνώσεις, τους προσκόπους,
Τ’ άρθρα για την Εκπαίδευση, την πολυκοσμία, τη σκόνη, τις ποιητικές συλλογές,
Την έλλειψη ύδατος, τα λιπάσματα, τα νεύρα, την κακή χώνεψη, τη φαλάκρα,
Τους εφοπλιστές, το ποδόσφαιρο, τα λεωφορεία, την ακρίβεια, τις παθήσεις
Της σπονδυλικής στήλης, τη γραφειοκρατία, την καθυστέρηση, τις διαβεβαιώσεις,
Τις κριτικές, την εκκλησία, τα βασανιστήρια, τους καιροσκόπους,
Την υποψία, τους κατατρεγμούς, το φόβο, τη θρασύτητα, τους διαγωνισμούς
Καλλονής, την έλλειψη χρημάτων, την έλλειψη δικαιωμάτων, πολιορκούμεθα από τους βάναυσους,
Τους άναρθρους, από τις μαύρες σκέψεις μας, από τον εαυτό μας
Κι απ’ ό,τι άλλο βάλει ο νους σας πολιορκούμεθα στενά.
Ο Γαβουνές, ο Μαμουνές, ο Παστροκωλαράκης,
ο λαγναρμένιος Μπιθουλιάν και οι δυό σιαμαίοι Βούζοι,
ολόκληρα μερόνυχτα συνέχεια θραπακιάζαν:
μες στο βουρκί του μαγαζιού του Μπιθουλιάν χλιχλίβαν,
τουμποκορδωμπαχλιάζονταν, λυσσοβουτοπαφτιάζαν,
τρεμουλοπεφτοθρίαζαν, ιαχογαυλιούσαν,
εναλλασσοπθακίζονταν κι’ αλληλοσφιχτομπλάφαν,
κάναν ο ένας τ’ αλλονού λαχτάρ-καπουλοφρίξεις,
κοιλιοδοντοτσικδισμούς και φτερνοσβερκοτρίγγια.
Ο Γαβουνές βαυλάκισε τον Παστροκωλαράκη.
Οι Βούζοι μακλατέψανε του Γαβουνέ τα οπίσθια,
και ξαναβαυλακίσανε τον Παστροκωλαράκη,
ο Μπιθουλιάν γλιβδίκωσε τρία αφτιά των Βούζων,
κι ο Μαμουνές τζιτζίφτισε του Μπιθουλιάν τα ούλα.
Την πρώτη μέρα πλάνταξε ο Παστροκωλαράκης.
Κι ό,τι έμενε απ’ τον Μπιθουλιάν τη δεύτερη εβυθίσθη
και θάσπιφε μεσ’ στο βουρκί, που πηχτογλοιογλούσε
απ’ τον κρεατοσίελο και την ιδρωμυελόρροια
των θραπικών. Και το πρωί της τρίτης πιά ημέρας
οι μεν ήταν του θανατά, κι οι Βούζοι ξεκολλούσαν.
Βουΐζει σαν τροχός η πόλη
Φώτα και χρώματα υδαρή
Τη νύχτα θά ’ρθει να σε βρει
φορώντας στο μηρό βραχιόλι
Τίποτα βέβαια σοβαρό
Πες μια φυγή – σαν αυταπάτη
Σε ακολουθεί το ανήλεο μάτι
που φέγγει μέσα σου. Νεκρό
Πρωΐ νωρίς στην Εφορία
Στις ένδεκα οδοντογιατρό
Σαν τον κρυμμένο θησαυρό
σε αναζητώ. Στα μαυσωλεία
Θρηνούν τα περιπολικά
Χαμός στη στάση λεωφορείων
Δευτέρα δεκατρείς. Αρχείον
Να προσαχθούν τα σχετικά
Καταχωρείς τα δεδομένα
Κλείνεις τα νέα σου ραντεβού
Δεν είσαι πουθενά. Παντού
προβάλλουν σύνορα κλεισμένα
(Χρόνια και χρόνια καρτερείς
πέρ’ απ’ την έρημο του χρόνου
στον ερχομό του δολοφόνου
κάπου ένα πέρασμα να βρεις)
Προσθήκη – αντίκρουση. Προτάσεις
Ενστάσεις και παραγραφές
Θα ’χει κρυώσει πια ο καφές
Και πάλι δίχως να προφτάσεις
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, ο Διαγωνισμός Πεζού Ποιήματος φτάνει στο τέλος του. Όσοι το επιθυμούν, μπορούν να αναρτήσουν ή να στείλουν συμμετοχή τους το αργότερο μέχρι το μεσημέρι του Σαββάτου. Το καλύτερο ποίημα θα αναδειχθεί με ψηφοφορία, εννοείται δε ότι θα ανακοινωθεί και από εδώ. Υποψήφια είναι τα ποιήματα που φιλοξενούνται στην κατηγορία Poèmes en prose.
Ευχαριστούμε όλους όσοι πήραν μέρος στο χιονισμένο μας παιγνίδι, ιδίως όσους μας ήρθαν από έξω. Ο κόσμος είναι μικρός, έτσι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σύντομα, σ’ άλλη αφορμή, εδώ ή αλλού, θα ξαναβρεθούμε.
Νοτάριος ο Αγωνοθέτης, 26.5.2009
“Και είδον άλλον άγγελον ισχυρόν, καταβαίνοντα εκ του
ουρανού, περιβεβλημένον νεφέλην”
Αποκάλυψις Ιωάννου, Κεφ. Ι’, 553
Δεν ήξερα απο πού ν’ αρχίσω. Αίμα στις κουρτίνες, σκοτεινό δωμάτιο και σφυχτό τζίν που δυσκολεύει την αναπνοή. “Σε πέντε λεπτά το λεωφορείο φτάνει στην αφετηρία του”. Δεν ξεκινήσαμε ακόμα. Δεν ξεκινήσαμε ποτέ.
Το εικονοστάσι με το καντηλάκι στα σκοτεινά ψάλλει τους νεκρούς του.
Οι εφημερίδες με είχαν πρωτοσέλιδο ολόκληρη την εβδομάδα.
Συνέχεια
Έρωτα, α θες ναν τα ’χομε καλά,
στο σπίτι μου να μη ματαπατήσεις.
Άϊ που σ’ το λέω· κι α θέλεις να με αφήσεις
αναπαμένον, πάει πολύ καλά.
Εγώ, μ’ έκαψε η πρώτη κουμπαριά.
Κι αν εσύ τώρα δεν αποφασίσεις
να πας στο διάολο και να μη γυρίσεις,
θα ’ρτομε καμμιά μέρα στα χοντρά.
Για δαύτο να με λείπεις, κουμπαρόπουλο·
μη σου μαδήσω ευκείνες τση φτερούγες,
και σε κάμω να σκούζεις σα γαλόπουλο,
και να τρέχεις κουτσόφτερο ’ς τσι ρούγες.
Κι ευκείνες τσι σαΐτες οπού φέρεις
σου τση βάνω όλες μάτσο εκεί που ξέρεις.
Κάτω απ’ τις κουβαροσουκιές
κάθεται η λωτομάτα
κόβει ντομάτα για σαλάτα
καδάμπες και γαντζιές.
Πώς τραγουδεί τζιντζιριστά
κι οι μπαμπουκαλαμιώνες
με τους αμπανοζιοδεντρώνες
γνέφουνται στα λιμνιά…
Ω, φρίκη! ξάφνου απ’ τους δρυμούς
πηδήσανε οι αρτζούνες!
Με κάτι φλογερές μουτσούνες
και με κακούς σκοπούς
κινήσανε κοπαδιαστά
να βρουν τον άσο κούπα
της κόρης που ήταν σαν τουλούπα
στου Γάγγη τα νερά…
Μα η διαλεχτή των Νισχιαντχών
αρτζούνες δεν εσκιάχτη
και στο κοπάδι έβγαλε τ’ άχτι
τ’ αψύ των Βινταρμπχών.
Κι όταν εφύγαν μουλωχτά
πέρα στις αμαλάκες
είπε: «‘Α’ στο διάολο μαλάκες!…»
κι έφαγε ανόρεχτα.
ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΙΟΝΙ 