Ήριννα, Cinema Paradiso

Ήριννα, Ένας Ιεροϊκτίνος στο Παμούκκαλε

– ή αλλιώς τα 5 αποδοκιμαστικά “ο” του δολοφόνου-

Έλενα Μαρούτσου, Προδοσίες Ονομάτων

άλογο η φαντασία, ζέβρα φυλακής το ανεκπλήρωτο

Μετά το ατύχημα ο Μάκης σκέφτηκε πως η ζωή είναι σύντομη και απρόβλεπτη. Πως δεν έχει νόημα να κάνουμε σχέδια. Πως το μόνο που αξίζει είναι να κυνηγήσει ο καθένας το όνειρο του. Ο ίδιος ήθελε λέει να ταξιδέψει. Να πάει στις Ινδίες, στην Κούβα, στην Αφρική. Να δει άγρια ζώα. Ρινόκερους, ιπποπόταμους, ελέφαντες. Καμηλοπαρδάλεις και λιοντάρια. Είπε και άλλα ζώα.

 

Ήριννα, Γυναικείος Ανασασμός

-Πάνω στην άμμο-

Είχε περάσει η μεγάλη κάψα του μεσημεριού στο νησί της Σκεπτόμενης Λήθης και του αέναου καλοκαιριού. Η μελαχρινή ζαργάνα, αυτή η ίδια η Δέσποινα της Σκεπτόμενης Λήθης, όλορθη μπροστά στης παραλίας τα γλειψίματα, είχε πρηστεί στο στήθος της και από τη μια ρώγα έσταζε μπουμπούκια το πυκνό γάλα. Δίχως ενδοιασμό και με οικειότητα μεγάλη έσυρε το βελούδινο χέρι ανάμεσα στα σκέλια της.

Μάρσυ, Διακριτική Aυτοκτονία

Έτρεχε ξυπόλυτη μην τραυματίσει τα πεφτάστερα που μυστικά πενθούσαν πάνω στις ξαπλωμένες νιφάδες. Η φωνή σβούριζε αδιάκοπο κάλεσμα «έλα καθώς το τελευταίο αστέρι θ’ αγαπιέται απ’ το χιόνι». Ήξερε, η περίσφιξη με το ιδρωμένο δήγμα μέσα σε αχερουσία ομίχλη κορυφώνεται. Ξηλωμένη απ’ τον πυθμένα των πνευμόνων η ανάσα σκάρωνε σήματα καπνού, όμως… Κυνική υπενθύμιση διαρκής πως κανείς… Μα εκείνη λυπόταν περισσότερο που αγωνιώντας να προλάβει, άθελα έγδερνε τη λευκή συμφωνία. Μια απροσδόκητη ουλή από βουρκωμένο χέρι σε ολόδροσα μάγουλα. Ένα της πέρασμα σημάδια κι ασχήμια, έτσι πάντα.

Ήριννα, Maya Deren: At Land

Άτιτλος, Έτσι ξύπνησα σήμερα

Νυστάζω και κουκουλώνομαι αλλά αναπνέω ακόμα και θα σηκωθώ.
Ανοίγω τα βλέφαρα και ενώ η κόρη των ματιών ζυγίζει τo φως προσαρμόζοντας αντιστρόφως ανάλογα την διάμετρο της για λίγο σε σκέφτομαι πολύ.

Μπαίνω στο ντους. Λούζομαι με ένα μπουκάλι τζόνσονς σαμπουάν -το προτιμώ γιατί τα δάκρυα μου φαίνονται μπανάλ- και με την ειδική σύνθεση ξεπλένω όσες αναμνήσεις από τα χθεσινοβραδινά όνειρα απέμειναν να αιμορραγούν στο κεφαλι μου. Μαύρο το νερό του ξεβγάλματος. Το καταπίνει το σιφόνι και το φτύνει στους υπονόμους.

Ήριννα, le secret du géant de Melcombe

                  

 

                          A story of honor and respect for the dead poet, Poe

 

 

“Who dares?” he demanded hoarsely of the courtiers who stood near him — “who dares insult us with this blasphemous mockery? Seize him and unmask him — that we may know whom we have to hang at sunrise, from the battlements!”

The Masque of the Red Death

  

Ήριννα, Το μπαρ Το Ναυάγιο

Μνημονεύω ένα καπνισμένο, σκοτεινό μπαρ της νιότης μου, Καρέκλες άτακτες και θαμώνες που παρασύρονται σε παλινδρομικές, πονεμένες κινήσεις. Χρυσόξανθες χύνονται οι μπύρες στα βαθύπατα ποτήρια και στους ξύλινους πάγκους. Ήχοι ανάκατοι από βαρβαρίζουσες ωδές, υβριστικά αναφωνήματα, γέλια γάργαρα από καπνισμένα πνευμόνια αναδεύονται τρελά στου μπαρ την ωχρή ατμόσφαιρα. Μπουκάλια στοιβαγμένα με δύσπεπτο, βαρύ ουίσκι απορροφούν το λιγοστό φως και ανταποδίδουν με ένα γλυκύτερο, σχεδόν μεθυστικό δια της όψης τους και μόνο. Τα κιθαριστικά τραντάγματα φρίζουν το ψυχότροπο υγρό στης κούπας την κοιλότητα. Ένα κακόβουλο χέρι σκονίζει με ναρκωτική άχνη. Κάποιος χάνει τις αισθήσεις του. Μα οι θαμώνες έγκαιρα κολάπτουν τον ατυχή με υγρούς, σαρδόνιους γέλωτες.

Ούουνο Κάιλας, Το Παιδί

 

 

Uuno Kailas (1901 – 1933) Εκπρόσωπος της γενιάς του μετά την Ανεξαρτησία της Φινλανδίας το 17’. Ένας από τους γνωστότερους ποιητές στην χώρα του, με σχεδόν σπάνιο το πεζογραφικό του έργο. Τρία χρόνια μετά το θάνατό του από φυματίωση δημοσιεύεται το 36’ για πρώτη και τελευταία φορά μία ανθολογία διηγημάτων γραμμένα υπό την σκέπη της σχιζοφρένειας. Σαν κύριος πρωτοστάτης του εξπρεσιονισμού πλάθει αγχωτικούς κόσμους γεμάτους ενοχή, μοναξιά και νοσταλγία του χαμένου παραδείσου. Λόγω της ντροπής του που δε συμμετείχε στο εμφύλιο πόλεμο (1918) στο πλευρό των λευκών εναντίων των κόκκινων γίνεται μέτοχος των φυλετικών πολέμων της Φινλανδίας. Αυτοί οι ανεπίσημοι κλεφτοπόλεμοι κατά των Ρώσων (1918-1922) αποτελούν τη ντροπή της χώρας του όπου και πρωτοστατούν ακαδημαϊκοί, φοιτητές και μορφωμένοι. Κατεβαίνουν σε ανεπίσημη μάχη στην ανατολική Καρέλια προκειμένου να απελευθερώσουν τις φεννο-ουγγρικές φυλές της βαλτικής θάλασσας. Θυμίζουμε ότι η Καρέλια υπήρξε η ευρύτερη περιοχή από όπου συλλέχθηκαν τα παραδοσιακά ποιήματα για τη σύνθεση του μεγάλου έπους Kalevala και αποτελεί σημείο αδυναμίας για την λόγια φινλανδική κοινότητα.

Μάνος Μιχαηλίδης, Η Πτώση του Ανθρώπου

απελπισία

καταρράκωση

στομαχόπονοι

πυρετός

αναμονή

γιατρός

Ήριννα, Το Κόκκινο Πορτρέτο της Ακτής

 

Να ονειρευτώ

Ήθελα

έναν κόσμο

Που έλκει.

Στο γλυκό σκοτεινό

Με θύελλα από τριαντάφυλλα

και φυλακισμένες μυρουδιές.

Ήριννα, Ο στοχαστής Liadini

Στόμα, εσύ, μούσα πολύτροπη

Σύρε με σοφία για να ειπείς τον πόνο του ανθρώπου.

Εσύ θανατερό ζώο με εμφυτευμένο τον λόγο

Με γνώση του θανάτου που ξεφεύγεις από το ασκέρι των ζώων.

Άνθρωπε που δεν κοιτάς ψηλά μόνον που φέρεις όψη ανδρός.

Πτώμα ζωντανό που φέρεις εντός όλα τα σημάδια του θανάτου.

Ήριννα, Το σπίτι με τις μηλιές

 

 

 

 

«Ήπιαμε τον τελευταίο μας καφέ κάτω από την μηλιά που σωπαίνει…»

Ήριννα, Το Χάραμα Της Κυρίας Νίκης Αϋπνίας

Έχω μισή σελίδα να γράψω τον πόνο. Ο λάρυγγας υποφέρει από μυκητίαση. Είναι άψογο το χέρι μου σαν του κόβονται τα δάχτυλα. Ένα ξυράφι τότε με μια χαψιά θα πέρναγε απ’ τα μάτια μου. Θα κοβόταν το αυγό στο απειροελάχιστο. Θα γινόταν επιφάνεια λερής λίμνης. Κουνούπια τα δάκρυα. Κολλούν στο δέρμα και συμπάσχουν. Αφυδατώνουν το σώμα απ’ το αίμα.

 

 

Ήριννα, Τα Φιξάκια-Ψείρες

 

 

Δραματικό παίγνιο άνοιξαν οι διάολοι. Κρατούν το κρανίο και του μπήγουν βελόνες. Ο ανόητος άνθρωπος με ανοσία στον πόνο, πιστεύει ότι πράγματι πονεί. Μα πώς πονείς ψέμα; Σφηνωμένο στο χώρισμα των πρώτων σου δοντιών;

 

Ήριννα, Στα Μάτια Δεν Καθρεφτίζουν την Ψυχή

Ένα βόλεμα ξεβόλεμα. Μια καρδιά που ασφυκτιά αποκατα-

στάθηκε με το κύρος μιας μόνιμης δημοσίου υπαλλήλου.

Να πνίγεται και να την καθίζεις με το ζόρι.

Φρήντριχ Νίτσε, Για τους Ποιητές

 

«Από τότε που γνώρισα καλύτερα το σώμα- είπε ο Ζαρατούστρα σ’ έναν από τους μαθητές του- το πνεύμα είναι για μένα μόνο ούτως ειπείν πνεύμα και κάθετί «άφθαρτο» είναι μόνο μια παραβολή.»

Γιάννης Μακρυγιάννης, Εκ των Απομνημονευμάτων

 

Σάννυ Μπαλτζή, Στον Πύργο των Ανίατων Ερώτων

 

Η αόρατη κλωστή έσπασε κι έχω χαθεί
οι νιφάδες απ’ τη μύτη και η όπερα λευκή
στις υπόγειες κατακόμβες άκουγαν τα βήματά μου
μα το κέρινο δάσος έσταζε στα γυαλιά μου
λάφυρό μου έχω μόνο το βρεγμένο το φεγγάρι
κι ένα μαγικό λυχνάρι που δε μου ‘κανε τη χάρη