Ελένη Βακαλό, Φυτική αγωγή

Τα φυτά έχουν άλλη απ’των ανθρώπων την αγωγή
Ότι δεν κινούνται δεν είναι μοναδικό
Ούτε πως δεν αυτοκτονούν
Τα φυτά είναι μονίμως επαναστατικά
Σκεφτείτε πως την ώρα του φεγγαριού αυξάνουνε τα φυτά

Άδωνις, Άσματα του Μιχιάρ του Δαμασκηνού

Για μια φορά

Για μια και ύστατη φορά
ονειρεύομαι πως πέφτω στο διάστημα-

μένω στο νησί των χρωμάτων,
ζω σαν άνθρωπος,
συμφιλιώνω θεούς τυφλούς με άλλους οξυδερκείς-

για ύστατη φορά.

Κόριννα, Η κακή αγάπη

Προπάντων, μή μου βιάζεσαι:
Έχεις εσύ στο εξής μπροστά σου, μια ολόκληρη ζωή
να τον μοιράζεσαι
κι ακέραιο, βαρύ το παρελθόν του.
Και βέβαια, το μικρό σου το παρόν
που προσπαθεί ματαίως να τον πείσει
αυτός, ολόιδιος ο τωρινός, ειλικρινά
να σ’αγαπήσει, απο μιαν άλλην όμως
μακρινή του πλέον ηλικία.

Χρήστος Μπράβος-Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Α. Μάνθος

.

«…Όπου στα 1923 ο επικηρυγμένος Θωμάς Γκαντάρας,
ο ληστής, αποφασίζει να φωτογραφηθεί”

Ο φωτογράφος των Τρικάλων Α. Μάνθος
έπαιρνε νύχτα τα στενά γυρνώντας σπίτι του
τους γάμους θα σκεφτότανε αλλά και τους θανάτους
που εκράτησε παντοτινά στο ακριβό χαρτί

Μα πιο πολύ θυμότανε το βράδυ του Αυγούστου
που πόρτες έκλεισε βαριά, έλυσε τα σκυλιά
κλέφτης μην έρθει κι έπεσε για του δικαίου τον ύπνο
κλέφτης μην έρθει κι έπεσε όπως κάθε φορά

Μήτε που άκουσε σκυλί, θυρόφυλο να τρίζει
και απ’ το φεγγίτη της σκεπής τον είδε να γλυστρά
από την άκρη Άγγελος, στα δόντια το μαχαίρι
Άγγελος, Εξάγγελος, μας ήρθε από μακριά

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ο δύσκολος θάνατος

Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο

Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση

Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα  γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια

Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στο νεροχύτη

Τασούλα Καραγεωργίου, fragmentum αριθμός 53

ΤΙ ΟΝΟΜΑ ΚΙ ΑΥΤΟ…

Τασούλα…
Τί όνομα κι αυτό…
Να ’χεις την αίσθηση
ότι είσαι
….ηρωίδα τραγωδίας
και να θυμίζεις-το πολύ-
…βουκολικό ειδύλλιο.

Βασίλης Αμανατίδης, Πάντα Μισώ και Ποτέ Αγαπώ

Ο Πάντα Μισώ κι ο Ποτέ Αγαπώ
Κυριακή αγκαζέ
Με μαύρα καπέλα, γενάκι, μια μπάλα
Πηγαίνουν στο πάρκο να πούνε «Allez!»
σε μαμάδες, παιδάκια, που κούνια-τραμπάλα

Ε.Χ. Γονατάς, Οι πεταλούδες

Μέσα σε κλουβιά ήτανε πεταλούδες τεράστιες που πλήρωνες δύο τάλληρα και τους χάιδευες τα φτερά κι έμενε μια νυχτιά στην παλάμη σου η σφραγίδα του βελούδου τους, τα ωραία τους μαύρα-κίτρινα χρώματα και μια μυρωδιά γύρης μεθυστική.

Πιο πολύ στις γυναίκες άρεσε αυτή η διασκέδαση. Ερχονταν από μακριά, μόνο και μόνο για ν’ ανοίξουν τα πλατιά, πολύχρωμα εκείνα φτερά. Υστερα τρύπωναν γύρω τα περιβόλια, κάθονταν κάτω απ’ τις μηλιές κι αδιαφορώντας για τα τραγούδια και τα καλέσματα των αμαξάδων, φιλούσαν, φιλούσαν με πάθος το χέρι τους που είχε αγγίξει την πεταλουδα.

Νίκος Καρούζος, Έχουμε κάθε δικαίωμα να κοιμόμαστε

ή μήπως όχι;
σκέψου να ανήκε στο κράτος
ο ύπνος
τα πράματα θάτανε δύσκολα
θ’αγοράζαμε ύπνο με δελτίο; ή ελεύθερα; και πόσο;
κι αν είχε παραχωρηθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία ποιά
η τιμή του σήμερα;
θα πεθαίναμε από εγρήγορση χωρίς χρήματα;
οι πάσχοντες από αϋπνίες τυχερώτεροι λιγάκι-
δεν ειν’έτσι;

για σκέψου να μη μας ανήκε ο ύπνος

Χαλίλ Γκιμπράν, Οι υπνοβάτες

Στην πόλη όπου γεννήθηκα ζούσε μια γυναίκα με την κόρη της, που περπατούσαν στον ύπνο τους.
Μια νύχτα, ενώ η ησυχία αγκάλιαζε τον κόσμο, η γυναίκα και η κόρη της, περπατώντας κοιμισμένες, συναντήθηκαν στον ομιχλοσκεπασμένο κήπο τους.
Η μητέρα μίλησε και είπε: «Επί τέλους, επί τέλους, ο εχθρός μου! Εσύ που μου κατάστρεψες τα νειάτα μου, εσύ που έφτειαξες τη ζωή σου πάνω στους δικούς μου κόπους. Αν μπορούσα θα σε σκότωνα».
Και η κόρη μίλησε και είπε:»Ω μισητή γυναίκα, εγωίστρια και γριά, που στέκεσαι εμπόδιο στην ελευθερία μου! Που θέλεις τη ζωή μου ηχώ της μαραμένης σου ζωής! Ας ήταν να πέθαινες!».
Εκείνη τη στιγμή ο κόκορας λάλησε και οι γυναίκες ξύπνησαν. Η μητέρα είπε γλυκά:»Εσύ είσαι αγάπη μου» και η κόρη απάντησε γλυκά: «Ναι χρυσή μου».

Απόδοση: Γ.Α. Προκοπίου

Έζρα Πάουντ, Dans un omnibus de Londres

Τα μάτια μιας νεκρής με χαιρετίσανε,
βαλμένα σ’ένα πρόσωπο κουτό,
που όλα του τ’άλλα ήταν συνηθισμένα.

Κόριννα, Τα έντρομα

……………………………………….Στην Αλεξάνδρα Πλαστήρα

Ένας τοσοδούλης γρύλλος
γρύλλιζε όλη νύχτα στη βεράντα
την επόμενη μέρα άλλος
με συμπονούσαν για τον πόνο στα δόντια
άλλο δόντι κάθε βράδυ
μα ο πόνος δεν αλλάζει
μόνο ο γρύλλος

Γιάννης Βαρβέρης, Στα ξένα

ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΚΑΜΗΛΑ

Έλα καλή μου καμήλα
ήρθε η ώρα να με πάρεις στον ώμο

κι όχι μαζί μας νερό
κάποτε τελειώνει το νερό
κι ύστερα έχουμε και να το θυμόμαστε

Έλα καλή μου καμήλα
κι αν κουραστείς έχω δασκαλευτεί να περπατώ

ιδίως αν δούμε επιγραφή
μη μ’αφήσεις να πιστέψω
βάδιζε βάδιζε

η έρημος έγινε
για να περιφρονούμε τις οάσεις

Βασίλης Νικολαΐδης, Το αστείο

Μ’ άφησες μόνο, ο διάολος να πάρει τη μοίρα μου
θα σ’ είχα σφάξει αν ήταν του χαρακτήρα μου
Μ’ ένα σαλάμι αφημένο καιρό στο ψυγείο
είπα, λοιπόν, κι εγώ να σου κάνω ένα αστείο

Πήρα στο τμήμα, αμέσως και τους τηλεφώνησα
και παγωμένα τους είπα πως σε δολοφόνησα
στην μηχανή του κιμά είπα σ’ είχα λιανίσει
και ένα σαλάμι με σένα πως είχα γεμίσει

Κι ήρθαν στο σπίτι αμέσως για να με πιάσουνε
και στα μπαλκόνια βγήκανε για να μη χάσουνε
Πω πω να δεις το αίμα του πλήθους παγώνει,
μ’ ένα σαλάμι που παίρνανε σ’ ένα σεντόνι

Δούκας Καπάνταης, 20003

Βιαζόμουνα να φύγω απ’το γραφείο,
κι αντί για τη σωστή χρονολογία
έτσι όπως έγραφα αντί για δ ύ ο
χτύπησα  ε ί κ ο σ ι -χιλιάδες τρία.

Το σφάλμα ήταν ασήμαντο σαφώς,
δεν ήταν ούτε καν ορθογραφίας
μα μ’έπιασ’ένας τέτοιος πανικός
(ξέρετε, αυτός που λεν της υστερίας).

«Ασήμαντο» δεν ήταν να το πώ,
έτσι ακριβώς θα το γραφα και τότε
σωστή διάθεση σε λάθος πότε–
το λάθος μου ήτανε μηδαμινό.

Ποντίκι, κέρσορας, επιλογή,
DELETE ως τάχιστα και τουμπεκί.

Κόριννα, Το δώρο

«Για που το έβαλε το πάθος;»
θα ρωτήσω τη ζωή σου, που προχώρησε.
Βέβαιη θ’ακουστεί η φωνή σου:
«Η ζωή το δένει κόμπο
ή το τρέπει σε λουκέτο.»
«Μέσα στη ζάλη μου το πέρασα για φιόγκο!»
κλαψουρίζει η ψύχη μου, που απόρησε.
«Είναι ο φιόγκος που αποχώρησε»  θα πεις
«κι έμεινε σκέτο το πακέτο».

Γιώργος Μαρκόπουλος, Ογκολογικό Νοσοκομείο Αθηνών «ο Άγιος Σάββας»-ΝΠΔΔ

Δεν ήταν αποκρηά αυτή, δεν ήταν γλέντι.

«Το χάρο τον αντάμωσαν», έπαιζε το cd στο μηχάνημα

και κλωτσούσαν τα πόδια,

και διαβεβαίωναν με αποφασιστικότητα

της παντόφλας οι φτέρνες στο πάτωμα,

και διαδήλωναν τα χέρια στον αέρα, και απειλούσαν

και απειλούσαν μαζί τους, μερακλωμένοι και οι οροί.

*

Όχι κουρεμένοι, αλλά χωρίς μαλλιά.

Μαθητές ενός παλιού σχολείου, ασπρόμαυρου,

που αντί ποδιές, μπυτζάμες.

Χαριεντίζονται, και αντί κολώνια, κοβάλτιο.

Δεν με γνωρίζεις;

Γιώργος Σεφέρης, Αρετή και Ρωτόκριτος

Ηλίας Λάγιος, Ο τελικός κύκλος (Χ)

Και πάντα να ψυχορραγής, τέσσερις το πρωί, σκληρά χαράματα
κοντά,
σέ μιάν ολάδεια σάλα ψυχιατρείου.

Μ’έναν φραπέ σε πλαστικό ποτήρι σύντροφό σου και παρηγοριά,
με φώτα πετρωμένα ηλεκτρικά να σε ρυθμίζουν.

με τη ρωγμή στο πρόσωπο και βουρκωμένα μάτια.

και μήτε κάποιας το κορμί, και μήτε κάποιας τ’όνομα.

μόνον τα ηλίθια παράθυρα, άψυχα κι απαθή, να σε παρατηρούνε,
χωρίς κουβέντα και φιλία, με δίχως καν εχθρότητα.

ξάφνω, σώμα φωτός δειλή σκιά κρυφοπερνώντας,
χάραξε το αμετάβατο σκοτάδι-πιά καταδικό μου.

Κόριννα, Ο δάσκαλος μπαινοβγαίνει στο σύστημα

……………………………………………………………………..Στον Αντώνη Λιάκο

Στο αμφιθέατρο
Ο δάσκαλος περιμένει κάποιον
Έστω έναν
Να τον κοιτάξει στα μάτια
Να χαμογελάσουνε λιγάκι συνομωτικά
και να καταλάβουν οτι κάτι κατάλαβαν τελοσπάντων
Όχι το ίδιο
Αλλά ο καθένας λίγο από το δικό του.
Ο δάσκαλος νομίζω περιμένει
Να καθρεφτίσει στα μάτια μας
Λίγο απ’ τον εαυτό του.