Ζμπίγκνιεβ Χέρμπερτ, Προκαταρκτική ανάκριση αγγέλου

Όταν στέκεται μπροστά τους
στη σκιά μιας υποψίας
εξακολουθεί να είναι
μια σύνθεση φωτός

η άβυσσος των μαλλιών του
είναι δαμασμένη σ’ έναν κότσο
αθωότητας

με την πρώτη ερώτηση
βάφονται τα μάγουλά του μ’ αίμα

Κουρτ Σβίττερς, Θέατρον στενοχώριας

Ένα δραματικό σχέδιον

α. Κύριε:
β. Παρακαλώ;
α. Συλλαμβάνεσθε.
β.  Όχι.
α. Κύριε σας λέω συλλαμβάνεσθε.
β.  Όχι.
α. Κύριε θα πυροβολήσω.

Νικόλαος Κάλας, Χωρίς Θεό

Είμαι ένα σκουλήκι!
Τα γεγονότα το διαψεύδουν. Οι οικείες χειρονομίες δεν επαναλαμβάνονται. Σωροί από εικόνες συνωστίζονται τώρα στο μυαλό. Στο θέατρο των ονείρων μας τα αμφιθεατρικά μάτια της κουκουβάγιας αντηχούν σκέψεις – μια πλέξη παράσιτα κατάστρεψαν τα δίχτυα. Το κάστρο δεν είναι στα όνειρα, ο ναός δεν είναι στα ερείπια. Το παράστημά μας δε λιγόστεψε, και ο κίονας της ζωής υπάρχει πάντοτε για να στηρίξει νέες φαντασιώσεις και να καλοδεχτεί προσφορές, τριαντάφυλλα, πληγές και ιστούς αράχνης ανάμεσα σ’ αγκάθια.

Γιώργος Βαφόπουλος – Λευτέρης Πούλιος, Νέα σατιρικά γυμνάσματα

.

Λουκίλιος Γιουβενάλης

11

Τώρα όλα στην Ελλάδα έχουν αλλάξει.
Οι ξενοκίνητοι έλειψαν προδότες.
Τα παλιά ρούβλια εγίνηκαν στην πράξη
δολάρια, για τους γνήσιους πατριώτες.
Κι ας σχίζονται, μες στο Πολυτεχνείο,
οι αλήτες, δήθεν για Δημοκρατία,
ενώ συνωμοτούν στο καφενείο,
για να φέρουν μια νέα Λαοκρατία
Της «Νέας Ελλήνων Τάξεως» παίδες ίτε,
με το στιλέτο πάντα γρηγορείτε.

21

Ο Αρχιτζουτζές, με πόζα Μουσολίνι,
κάθισε τους δασκάλους στα θρανία.
Χλωμός την κεφαλή ο καθείς τους κλίνει,
μπροστά στην αφρισμένη του μανία.
Χεστήκατε, ω Διδάσκαλοι του Γένους,
τον Τζουτζέ καθώς βλέπατε μπροστά σας.
Μάταια, με το φανό του Διογένους,
ζητώ να βρω άνθρωπον ανάμεσά σας.
Χαμένος κόπος. Δε σαλεύει η «τάξις».
Φουκαράδες, ο νους τους στις συντάξεις.

Μυρτίς, Παρατηρητήριο στην καμινάδα

Χιονίζει έξω από νωρίς
Και στο δρόμο πια κανείς
Θες ο λύκος τούς τρομάζει
Θες το κρύο τούς πειράζει
Το καπνισμένο τζάκι μοναχό
Άφοβο στον παγετό
Κουτσοπίνουμε κοντά του
Θεριεύουμε όλο τη φωτιά του
Υποδαυλίζουμε με λέξεις
Του φυσούμε σκέψεις, σκέψεις
Καθώς  μιλούμε για το χιόνι
Πού ‘ναι ο φίλος; Δε ζυγώνει
Ώρες ψάχνει το παλτό του
Ή τις μπότες, το κασκόλ του
Μα στο χιόνι τούτο δω
Κοντομάνικα η μαγιό
Ήτοι καλοκαιρινά φοράμε
Τι το κρύο δε νογάμε

Παπούτσια βγάζουμε αν θες
Ν’ αφήσουμε στο χιόνι αγριμιών πατημασιές

Γιώργος Σαραντάρης, Ο ουρανός κινείται

Ο ουρανός κινείται σαν πουλί
Κοίτα τη γη, δεν είναι η γη

Ο ουρανός αναστατώνεται, πάνε στον ουρανό
Όχι εκείνοι που πεθαίνουν αλλά αυτοί που ζουν

Τα δένδρα είναι γυμνά κι όμως χαίρονται
Ο ουρανός είναι γεμάτος φύλλα

Η έκταση κατάπιε τ’ άστρα
Ο ουρανός βρήκε τις ίδιες του τις αδελφές.

Αλέξης Τραϊανός, Μη με πεις άλλο ποιητή

Πρόσωπο δεν υπάρχεις    Τέλειωσες άσκημα κάθε νύχτα
Ένα ταξίδι ινκόγκνιτο ήτανε όλα
Ένας χρόνος αγνώριστος σε μιαν άγνωστη χώρα

Μα τώρα η λογική μου γιατί έχει γίνει παράλογη
Σ΄ αυτό το παράθυρο απ’ όπου υποθέτω δεν πρόκειται
Ούτε να βγει ούτε να μπει καμιά ζωή

Μυρτίς, Όνειρο Χριστουγέννων

Έξω πυκνή πέφτει άχνη
Κάτω απ’ τα ζωογόνα λαμπιόνια
ηχούν σακούλες της Αγάπης
και κάλαντα
παιγμένα από τακούνια στο λιθόστρωτο
Τα πρόσωπα σηκώνουν μ’ επιφύλαξη τις άκρες των χειλιών
χαζεύουν, κοντοστέκονται
την απαστράπτουσα κοιτούν
πίσω-απ’-το-τζάμι-Αγάπη

Μυρτίς, Το επιμύθιο του λευκού θάμβους

                                                                                                            Στους Γ., Β., Ν.

μέ Θ η   μωρ Ά   αγέ Ν νητα   μ Α λλιά   ακρω Τ ηριασμένα   άγ Ο υρο  κρου Σ τό
μ Ν ήμης  δ Έ ρμα  πρόσ Ω πα  μεταστά Ν των

Φωνήματα νεκρολογίας

Μπέρτολτ Μπρεχτ, Πολλοί λατρεύουνε την τάξη

Πολλοί λατρεύουνε την τάξη. Για να φάνε βάζουν
τραπεζομάντηλο απάνω στο τραπέζι, αν έχουν, ή σκουπίζουν
με το χέρι τους τα ψίχουλα, όταν
το χέρι τους δεν είναι κουρασμένο. Αλλά το τραπέζι τους
      στήνεται,
και το σπίτι τους επίσης, σ’ έναν κόσμο που ολοένα βουλιάζει μες
      στο βούρκο.
Α, τα συρτάρια τους θα ‘ναι πεντακάθαρα. Όμως στην άκρια
      της πόλης
βρίσκεται το εργοστάσιο που κόκαλα αλέθει, η ματωμένη
γεννήτρα της υπεραξίας! Α, τι ωφελεί,
χωμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να κρατάς
τα νύχια των χεριών σου καθαρά;

Μετάφραση : Μάριος Πλωρίτης

Οκτάβιο Παζ, Η ποίηση

      είναι γνώση, λύτρωση, δύναμη, εγκατάλειψη. ικανή ν’ αλλάξει τον κόσμο, η ποιητική πράξη είναι φύσει επαναστατική. σαν πνευματική άσκηση οδηγεί στην εσωτερική απελευθέρωση. η ποίηση αποκαλύπτει τον κόσμο αυτόν εδώ, δημιουργεί έναν άλλον κόσμο. πρόσφορο των εκλεκτών, τροφή καταραμένη. ενώνει, απομονώνει. προσκλητήριο για το ταξίδι, επιστροφή στα πάτρια. έμπνευση, αναπνοή, μυική άσκηση.

Γκρέγκορυ Κόρσο, Στο νεκροτομείο

Θυμάμαι που ‘δα τις φωτογραφίες τους στις εφημερίδες ˙
Γυμνοί, μοιάζανε δυνατότεροι.
Η σφαίρα στο στομάχι μου έδειχνε πως ήμουν πεθαμένος.
Κοίταζα τον βαλσαμωτή να ξεβιδώνει το γυάλινο σκέπασμα.
Μ’ εξέτασε και χαμογέλασε στην στιγμιαία πεθαμένη μου ζωή.
Έπειτα πέρασε δίπλα μου και πήγε στα δυο σώματα απέναντί μου
Και συνέχισε να ξεβιδώνει.

Τσαρλς Μπουκόβσκι, Υποσημείωση για τον σχηματισμό των μαζών:

Κάποιοι είναι νέοι και τίποτα
άλλο και,
κάποιοι είναι γέροι και τίποτα
άλλο
και κάποιοι βρίσκονται ενδιάμεσα και
μόνο.

Και αν οι μύγες ντύνονταν
και όλα τα κτίρια καίγονταν