Κι αν φώτα ανάβεις
και φωτιές μεγάλες
με λάμψη μακρινή
χωρίς τέλος.
Κι αν ρίχνεις μες στα πέπλα του καπνού
ζώπυρες δάδες,
κι αν ό,τι σου ανήκει
σκορπίζεις από μάτια και καρδιά.
Πάντα μια δοκιμή μόνο θα’ ναι,
δρόμος που ανιχνεύει,
πάντα η δική σου μόνο εικόνα,
απ’ το φως που εσύ κρατάς.
Μτφρ. ΝΤ. ΣΙΔΕΡΗ-SPECK
Ναι, τα παιδικά σου χρόνια, παλιό παραμύθι των πηγών. ΧΟΡΧΕ ΓΚΙΛΛΙΕΝ
Το τρένο κι η γυναίκα που γεμίζει τον ουρανό.
Η βλοσυρή σου μοναξιά στα ξενοδοχεία
κι η φυσιογνωμία σου αγνή από κάθε άλλο σημάδι.
Είναι η παιδική σου ηλικία της θάλασσας κι η σιωπή σου
πάνω σ’αυτή που σπάζανε τα σοφά τζάμια.
Είναι η παγερή άγνοιά σου σ’αυτή που ακούμπησε
ο κορμός μου περικυκλωμένος από τη φωτιά. Συνέχεια
Διαβάζοντας τα περισσότερα ποιήματα που υπό τον τίτλο «Με όπλο τους στίχους» δημοσιεύτηκαν στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό e-poema από γνωστούς ποιητές με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τις διαδηλώσεις των νέων που επακολούθησαν, ένιωσα πραγματική αγανάκτηση.
Αυτή τη νύχτα Έστριψα σε μια σκοτεινή Πλάγια οδό Τότε τοποθετήθηκε η σκιά μου Μες στο χέρι μου Αυτό το κουρασμένο κομμάτι ρούχου Ήθελε να φορεθεί Και το χρώμα Τίποτε μου μίλησε Είσαι απ’την άλλη μεριά
Σκάζανε αυγά
Κι έβγαιναν στον κόσμο
Άρρωστα παιδιά
Σα σπασμένα άστρα
Μαύρα περιστέρια
Διώχνανε τον ήλιο
Με κακές πετσέτες
Μ’ άχαρες στριγγλιές
Έβραζε η θάλασσα
Καίγαν τα πουλιά της
Τα διωγμένα ψάρια
Κλαίγαν στο βουνό
Κι ένα λυσσασμένο
Kόκκινο φεγγάρι
Ούρλιαζε δεμένο
Σα σφαγμένο βόδι
Κάτω από τη χλόη των άκρων του και τις βροχές
Και κυρίως στις κουφάλες του υπογάστριου
Ο ποιητής κρύβει φόνους κουναβιών
Που θα συντελεστούν στις αμοιβές του χειμώνα.
Γιατί ένας ποιητής μ’ανοικτά σπλάχνα
.
Είναι τόπος παγιδευμένος απ’τους κυνηγούς
Όπως και κάθε πηγή μες στους δρυμούς
Πάρτε μια εφημερίδα.
Πάρτε ένα ψαλίδι.
Διαλέξτε από την εφημερίδα ένα άρθρο στο μέγεθος του ποιήματος που θέλετε να κάνετε.
Κόψτε με το ψαλίδι το άρθρο.
Κατόπιν κόψτε προσεκτικά τις λέξεις που αποτελούν το άρθρο και βάλτε τις μέσα σε μια τσάντα.
Ταρακουνήστε μαλακά την τσάντα.
Κατόπιν αρχίστε να βγάζετε από τη τσάντα τη μια λέξη μετά την άλλη.
Αντιγράψτε τις ευσυνείδητα με τη σειρά που βγήκαν από τη τσάντα.
Το ποίημα θα σας μοιάζει.
Και να που γίνατε ένας άπειρα πρωτότυπος συγγραφέας με μια χαριτωμένη ευαισθησία, έστω κι αν δεν σας καταλαβαίνει το κοπάδι.
«Όταν τα σκυλιά διασχίζουν τον αέρα μέσα σ’ένα διαμάντι σαν ιδέες και το συμπλήρωμα του μηνιγγιού δείχνει την ώρα του προγράμματος του ξυπνητηριού» (ο τίτλος είναι δικός μου).
οι τιμές είναι χθες κατάλληλες κατόπιν πίνακας / εκτιμούμε την εποχή του ονείρου των ματιών / πομπωδώς να απαγγέλλει τα ευαγγέλια είδος που πέφτει σε αφάνεια / ομάδα της αποθέωσης φανταστείτε είπε το μοιραίο εξουσία των χρωμάτων / γλυπτό φτερουγίζει την πραγματικότητα μια μαγεία / θεατής όλες τις προσπάθειες του όχι άλλο πια 10 με 12 / κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης ανεμοθύελλα κατέρχεται η πίεση / καταστώντας τους πολλούς μια γραμμή σάρκας πάνω σε μια τερατώδη συντριπτική σκηνή / να γιορτάσει άλλα οι 160 οπαδοί μέσα σε βήματα που τυποποιήθηκαν από την μαργαρίνη.
Ο Αμερικανός φιλοδοξεί
Η κοινότητα να μεταναστεύσει διά θαλάσσης
Η πίκρα των γονιών γύρω απ’ το συζυγικό κρεβάτι
Και το παιδί
Να μελετά το βιβλίο
Θόρυβος από κλιματιστικό
Και τα βατράχια κλαίνε έξω
Σήμερα σηκώθηκα αργά και
Δε διάβασα καθόλου
Το μυαλό μου είναι λευκό από σκέψεις
Το κλιματιστικό σταμάτησε
Το κλιματιστικό λειτουργεί
Το μισός μου στρέφεται τώρα στους χαΐστες
Που δεν έχουν ιδέα από πάγο
Όπως όλες οι τέχνες, η λογοτεχνία εξελίσσεται: εξέλιξη κυκλική με παλινδρομήσεις αυστηρά καθορισμένες που περιπλέκονται από ποικίλες τροποποιήσεις, τις οποίες επιφέρουν το πέρασμα του χρόνου και οι αναστατώσεις των χωρών. Θα ήταν περιττό να παρατηρήσουμε πως κάθε καινούρια εξελικτική φάση της τέχνης αντιστοιχεί ακριβώς στο έσχατο γήρας, στο αναπόφευκτο τέλος της αμέσως προηγούμενης σχολής. Δυο παραδείγματα αρκούν: ο Ronsard θριαμβεύει πάνω στην αδυναμία των τελευταίο μιμητών του Marot, ο ρομαντισμός ξεδιπλώνει τα λάβαρά του πάνω στα κλασσικά ερείπια, που τα φυλάγουν άσκημα οι Baour Lormian και Etienne de Jouy. Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι κάθε εκδήλωση της τέχνης φτάνει μοιραία στην πτώχευση και στη φθορά. Τότε, από αντιγραφή σε αντιγραφή, από μίμηση σε μίμηση, ό,τι ήταν γεμάτο σφρίγος και φρεσκάδα αποξηραίνεται και ζαρώνει ό,τι ήταν νέο και αυθόρμητο γίνεται χυδαίο και κοινότοπο.
Κύριοι
Πρέπει να εθελοτυφλείτε συνειδητά για να πιστεύετε ότι η τέχνη δεν είναι κοινωνικό προϊόν, πάρα προϊόν μιας ομάδας πεφωτισμένων ανθρώπων που η έμπνευσή τους εκπορεύεται κατευθείαν από το Άγιο Πνεύμα.
Πιο χαμηλά,
απ’ τα κτήρια που τινάζονται και ξεπλένει ο τιμαλφής ουρανός
και τις ασφάλτους που διαβρώνονται απ’ τη βλάστηση,
μ’ ένα βόμβο που διώχνει τις αναμνήσεις μας,
διασχίζει και συντρίβει λείψανα ανδρείων με σπόρους πoταμών,
και με ζητιάνους, κόλακες μοναδικούς της ποταπής μας τύχης,
μας στέλνει άοπλους στις μάχες
– το Μετρό !!
ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΙΟΝΙ 