Γιώργος Βαφόπουλος – Λευτέρης Πούλιος, Νέα σατιρικά γυμνάσματα

.

Λουκίλιος Γιουβενάλης

11

Τώρα όλα στην Ελλάδα έχουν αλλάξει.
Οι ξενοκίνητοι έλειψαν προδότες.
Τα παλιά ρούβλια εγίνηκαν στην πράξη
δολάρια, για τους γνήσιους πατριώτες.
Κι ας σχίζονται, μες στο Πολυτεχνείο,
οι αλήτες, δήθεν για Δημοκρατία,
ενώ συνωμοτούν στο καφενείο,
για να φέρουν μια νέα Λαοκρατία
Της «Νέας Ελλήνων Τάξεως» παίδες ίτε,
με το στιλέτο πάντα γρηγορείτε.

21

Ο Αρχιτζουτζές, με πόζα Μουσολίνι,
κάθισε τους δασκάλους στα θρανία.
Χλωμός την κεφαλή ο καθείς τους κλίνει,
μπροστά στην αφρισμένη του μανία.
Χεστήκατε, ω Διδάσκαλοι του Γένους,
τον Τζουτζέ καθώς βλέπατε μπροστά σας.
Μάταια, με το φανό του Διογένους,
ζητώ να βρω άνθρωπον ανάμεσά σας.
Χαμένος κόπος. Δε σαλεύει η «τάξις».
Φουκαράδες, ο νους τους στις συντάξεις.

Μυρτίς, Παρατηρητήριο στην καμινάδα

Χιονίζει έξω από νωρίς
Και στο δρόμο πια κανείς
Θες ο λύκος τούς τρομάζει
Θες το κρύο τούς πειράζει
Το καπνισμένο τζάκι μοναχό
Άφοβο στον παγετό
Κουτσοπίνουμε κοντά του
Θεριεύουμε όλο τη φωτιά του
Υποδαυλίζουμε με λέξεις
Του φυσούμε σκέψεις, σκέψεις
Καθώς  μιλούμε για το χιόνι
Πού ‘ναι ο φίλος; Δε ζυγώνει
Ώρες ψάχνει το παλτό του
Ή τις μπότες, το κασκόλ του
Μα στο χιόνι τούτο δω
Κοντομάνικα η μαγιό
Ήτοι καλοκαιρινά φοράμε
Τι το κρύο δε νογάμε

Παπούτσια βγάζουμε αν θες
Ν’ αφήσουμε στο χιόνι αγριμιών πατημασιές

Νίκος Φωκάς, Κουτσοβλαχική

.

Τι θλιβερό να χάνεται μια γλώσσα !
Να χάνεται μαζί της μέσ’ στα τόσα

Ό,τι στα ελληνικά λέμε «τι κάνεις;»
Ή «δος ημίν» ή «το καθήκι ο Φάνης».

Και πάλι όχι ακριβώς: μια γλώσσα είν’ άλλος
Σταθμός από τη δίπλα, εξίσου λάλος·

Τον σβήνεις αν κινήσεις τη βελόνα –
Μια κίνηση μικρή μα γλωσσοκτόνα . . .

Κλαίω για τα ελληνικά μα ποιος της χρήστης
Θα κλάψει και γι’ αυτήν, ποιος ποιητής της

Αληθινός, καθώς μικροί-μεγάλοι
Σ’ αυτήν ξενομιλούν; – εγώ και πάλι !

Εγώ και πάλι, αφού ποιητής δεν είναι
Δικός της να την κλάψει, ακούστε τήνε

Κι ας μην καταλαβαίνετε· σας λέει
Γι’ αγάπες, για θανάτους και για κλέη –

Εγώ και πάλι, που θρηνώ το γνήσιο
Στον άθλιο τόπο αυτόν τον πιθηκίσιο !

Κόριννα, Η κακή αγάπη

Προπάντων, μή μου βιάζεσαι:
Έχεις εσύ στο εξής μπροστά σου, μια ολόκληρη ζωή
να τον μοιράζεσαι
κι ακέραιο, βαρύ το παρελθόν του.
Και βέβαια, το μικρό σου το παρόν
που προσπαθεί ματαίως να τον πείσει
αυτός, ολόιδιος ο τωρινός, ειλικρινά
να σ’αγαπήσει, απο μιαν άλλην όμως
μακρινή του πλέον ηλικία.

Νίκος Καρούζος, Έχουμε κάθε δικαίωμα να κοιμόμαστε

ή μήπως όχι;
σκέψου να ανήκε στο κράτος
ο ύπνος
τα πράματα θάτανε δύσκολα
θ’αγοράζαμε ύπνο με δελτίο; ή ελεύθερα; και πόσο;
κι αν είχε παραχωρηθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία ποιά
η τιμή του σήμερα;
θα πεθαίναμε από εγρήγορση χωρίς χρήματα;
οι πάσχοντες από αϋπνίες τυχερώτεροι λιγάκι-
δεν ειν’έτσι;

για σκέψου να μη μας ανήκε ο ύπνος

Βασίλης Νικολαΐδης, Το αστείο

Μ’ άφησες μόνο, ο διάολος να πάρει τη μοίρα μου
θα σ’ είχα σφάξει αν ήταν του χαρακτήρα μου
Μ’ ένα σαλάμι αφημένο καιρό στο ψυγείο
είπα, λοιπόν, κι εγώ να σου κάνω ένα αστείο

Πήρα στο τμήμα, αμέσως και τους τηλεφώνησα
και παγωμένα τους είπα πως σε δολοφόνησα
στην μηχανή του κιμά είπα σ’ είχα λιανίσει
και ένα σαλάμι με σένα πως είχα γεμίσει

Κι ήρθαν στο σπίτι αμέσως για να με πιάσουνε
και στα μπαλκόνια βγήκανε για να μη χάσουνε
Πω πω να δεις το αίμα του πλήθους παγώνει,
μ’ ένα σαλάμι που παίρνανε σ’ ένα σεντόνι

Κόριννα, Τέλος μικρό (όλα καλά)

Χωρίζουμε, είπα πάλι
κι άνοιξα διάπλατα
την πόρτα της ντουλαπάς
να μεταμφιεστώ
ξανά να σε δεχτώ
λιγο μετά, σαν άλλη.

Αλέξανδρος Σχινάς, Θράπα

 

 

Ο Γαβουνές, ο Μαμουνές, ο Παστροκωλαράκης,
ο λαγναρμένιος Μπιθουλιάν και οι δυό σιαμαίοι Βούζοι,
ολόκληρα μερόνυχτα συνέχεια θραπακιάζαν:
μες στο βουρκί του μαγαζιού του Μπιθουλιάν χλιχλίβαν,
τουμποκορδωμπαχλιάζονταν, λυσσοβουτοπαφτιάζαν,
τρεμουλοπεφτοθρίαζαν, ιαχογαυλιούσαν,
εναλλασσοπθακίζονταν κι’ αλληλοσφιχτομπλάφαν,
κάναν ο ένας τ’ αλλονού λαχτάρ-καπουλοφρίξεις,
κοιλιοδοντοτσικδισμούς και φτερνοσβερκοτρίγγια.
Ο Γαβουνές βαυλάκισε τον Παστροκωλαράκη.
Οι Βούζοι μακλατέψανε του Γαβουνέ τα οπίσθια,
και ξαναβαυλακίσανε τον Παστροκωλαράκη,
ο Μπιθουλιάν γλιβδίκωσε τρία αφτιά των Βούζων,
κι ο Μαμουνές τζιτζίφτισε του Μπιθουλιάν τα ούλα.

Την πρώτη μέρα πλάνταξε ο Παστροκωλαράκης.
Κι ό,τι έμενε απ’ τον Μπιθουλιάν τη δεύτερη εβυθίσθη
και θάσπιφε μεσ’ στο βουρκί, που πηχτογλοιογλούσε
απ’ τον κρεατοσίελο και την ιδρωμυελόρροια
των θραπικών. Και το πρωί της τρίτης πιά ημέρας
οι μεν ήταν του θανατά, κι οι Βούζοι ξεκολλούσαν.

Λουξώριος, Κι άλλες αγάπες

Δεν αγαπώ το κόμμα.

Ήριννα, Cinema Paradiso

Γιώργος Σεφέρης, Ινδικό παραμύθι

Κάτω απ’ τις κουβαροσουκιές
κάθεται η λωτομάτα
κόβει ντομάτα για σαλάτα
καδάμπες και γαντζιές.

Πώς τραγουδεί τζιντζιριστά
κι οι μπαμπουκαλαμιώνες
με τους αμπανοζιοδεντρώνες
γνέφουνται στα λιμνιά…

Ω, φρίκη! ξάφνου απ’ τους δρυμούς
πηδήσανε οι αρτζούνες!
Με κάτι φλογερές μουτσούνες
και με κακούς σκοπούς

κινήσανε κοπαδιαστά
να βρουν τον άσο κούπα
της κόρης που ήταν σαν τουλούπα
στου Γάγγη τα νερά…

Μα η διαλεχτή των Νισχιαντχών
αρτζούνες δεν εσκιάχτη
και στο κοπάδι έβγαλε τ’ άχτι
τ’ αψύ των Βινταρμπχών.

Κι όταν εφύγαν μουλωχτά
πέρα στις αμαλάκες
είπε: «‘Α’ στο διάολο μαλάκες!…»
κι έφαγε ανόρεχτα.

Μαρτιάλης, Quem recitas

Quem recitas, meus est, o Fidentine, libellus:
Sed male cum recitas, icipit esse tuus.

Το βιβλίο με τα ποιήματα που διαβάζεις
είναι δικό μου, Φιδεντίνε.
Έτσι όμως στραβά που το διαβάζεις
γίνεται δικό σου.

Κόριννα, Πέντε ντερτιλίδικα

1.Ξένο σώμα

Νόμισα πως ήμουν
έτοιμη περσόνα
σαρκοβόρο στέρεο
αλώβητο, ακέραιο.

Ώσπου κοινοτόπως
ένα ξένο σώμα
βίασε το μάτι μου
γίνηκε κομμάτι μου
και το διώχνω ακόμα.

Ναπολέων Λαπαθιώτης, Βάο, γάο, δάο

Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι
κι απονιβώντας ερομιδαλιό,
κουμάνισα το βίρο του λαβίνι,
με σάβαλο γιδένι του θαλιό.

Κι ανέδοντας έν’ άκονο λιβίνι,
που ραδαγοσαλούσε τον αλιό,
σινέρωσα τον άβο του ραβίνι,
σ’ εν άφαρο δαμένικο ραλιό.

Σουβέροδα στ’ αλίκοπα σουνέκια,
μες στ’ άλινα που δεν εσιβονεί,
βαρίλωσα τ’ ακίμορα κουνέκια,

και λαδαμποσαλώντας την ονή,
καράμπωσα το βούλινο δινάρι,
σαν άλιφο τουνέσι που κινάρει.

…και λίγος Ηλίας Πετρόπουλος

Ήριννα, le secret du géant de Melcombe

                  

 

                          A story of honor and respect for the dead poet, Poe

 

 

“Who dares?” he demanded hoarsely of the courtiers who stood near him — “who dares insult us with this blasphemous mockery? Seize him and unmask him — that we may know whom we have to hang at sunrise, from the battlements!”

The Masque of the Red Death

  

Λουξώριος, Ο Λουξώριος απάντησε στο κουίζ

Ο Λουξώριος απάντησε στο κουίζ “ποιό πιάτο θαλασσινών είσαι;” και το αποτέλεσμα είναι “μυδοπίλαφο”. Ο Λουξώριος απάντησε στο κουίζ “ποιός χαρακτήρας από τους «εμείς κι εμείς» είσαι;” και το αποτέλεσμα είναι “Σμαραγδία”. Ο Λουξώριος απάντησε στο κουίζ “ποιοί Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες είστε;” και το αποτέλεσμα είναι “του Αλμπερβίλ”.

Γιάννης Υφαντής, Το θαύμα

Τι τέλεια κατσίκια τα κατσίκια.
Χτες γεννηθήκαν και πώς ξέρουν κιόλας
με τόση ακρίβεια
όλα τα κατσικίσια πράγματα.
Θαρρείς και σπούδαζαν κατσικωσύνη μιά ολόκληρη
αιωνιότητα.

Λουξώριος, Δοκίμιο του Καρλ Φρήντριχ Γκέοργκ Σπίτελερ για το νεοκιρκεγκωριανό βίωμα του Χαγιάο Μιγιαζάκι, γραμμένο υπό την επήρεια του scherzo από το κουαρτέτο εγχόρδων σε λα ελάσσονα του Τζιάκομο Πουτσίνι. Μια στοχαστική βολονταριστική πράξη ενταγμένη στη γενικότερη προσπάθεια γεφύρωσης του ακμεϊσμού και του μεταϊμπρεσιονισμού, της οποίας πρωτεργάτες υπήρξαν οι Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ και Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολζενίτσιν. Ωσαύτως, μια απόπειρα ερμηνείας της καινοφανούς φετινής αστοχίας του Τζανέιρο Πάργκο υπό το πρίσμα του Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλαιν, του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, της Επτανησιακής Σχολής και της Συνθήκης των Σεβρών.

Δίφιλος, Γλυκόφριξ και Μαριγούλα