κρότων τουλάχιστον στρόγγυλος παύση
επίθεμα αυξητικό δυναμώνει μειώνοντας παύση
ισχύ ξενιστού επικάθεται εις επεκτάσεις ογδόων
*
πετριαί κυνικαί δι’εδάφους κρουστού αναβλύζουσαι
μάγμα και πυρ φρεσκογέννητο
θα προξενήσει πατρίδας χαράσσοντας σύνορα
εις τους αμόλυντους μόσχους
Η Καλάμιτυ Τζέην μασά
ταμπάκο και φτύνει βρωμιά.
Φονεύει ρεμάλια και γδέρνει τσακάλια,
ληστεύει, κουρσεύει, νικά.
Καβάλα στο άτι περνά,
κοιτά υποτιμητικά.
Αντέχει στο κρύο, αντέχει στη ζέστη
αντέχει και στο θανατά.
Η Καλάμιτυ Τζέην θα πει:
«Να βάλουν φωτιά στο Κ.Α.Π.Η.!»
Γιατί δε γερνάμε· καιγόμαστε, σπάμε
κι αρχίζουμε απ’την αρχή.
Το βούτυρο και το ψωμί
μασάει, μα νοιώθει αδειανή.
Εκείνη ζητάει ψυχές για να φάει
σαρκία φιλὀξενα να γεννηθεί.
Η Καλάμιτυ Τζέην φορά φωτοστέφανο
αγορασμένο από τη λαϊκή.
ανάποδα
ποιήματα
γυρνούν
στο χώμα
όταν
διασταυρώνονται
νυχτάζουν
όνειρα
νυχτάζουν
διασταυρώνονται
όταν
στο χώμα
γυρνούν
ποιήματα
ανάποδα
ΓΡΑΦΩ ΣΒΗΝΟΝΤΑΣ
«Οι δυο θεμελιώδεις νόμοι της μεταστροφής (δηλαδή της χρησιμοποίησης προϋπαρχόντων στοιχείων σε μια νέα ενότητα) είναι η εξαφάνιση της σημασίας κάθε αυτόνομου μετεστραμμένου στοιχείου και ταυτόχρονα, η οργάνωση ενός άλλου σημαίνοντος συνόλου που δίνει σε κάθε στοιχείο το καινούριο του νόημα…
Η μεταστροφή εμπλουτίζει το μεγαλύτερο μέρος των στοιχείων, χάρη στο διπλό τους θεμέλιο: στο ότι συνυπάρχουν εντος τους το παλιό και το άμεσο νόημα τους. επιπλέον έχει πρακτική χρησιμότητα χάρη στην ευκολία χρήσης και στις ανεξάντλητες δυνατότητες ξαναχρησιμοποιήσης των στοιχείων…
Όλα τα στοιχεία του πολιτιστικού παρελθόντος πρέπει να ξαναχρησιμοποιηθούν ή να καταστραφούν.»
ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ
Το κείμενο αυτό ανήκει σε μια ενότητα μετεστραμμένων κείμενων που ονομάζω πορνό-γραφήματα.
Οι λεξεις που απέμειναν ειναι φυσικά αφιερωμένες στους χ
ι
ο
ν
ι
σ
μ
έ
ν
ο
υ
ς
μια ψυχή
θα ήθελε
θα έπρεπε
θα μπορούσε
θα φαντάζεται
μια ψυχή
θα ήθελε
μια ψυχή
ή
ασχέτως θα
φαντάζεται
Χιονίζει έξω από νωρίς
Και στο δρόμο πια κανείς
Θες ο λύκος τούς τρομάζει
Θες το κρύο τούς πειράζει
Το καπνισμένο τζάκι μοναχό
Άφοβο στον παγετό
Κουτσοπίνουμε κοντά του
Θεριεύουμε όλο τη φωτιά του
Υποδαυλίζουμε με λέξεις
Του φυσούμε σκέψεις, σκέψεις
Καθώς μιλούμε για το χιόνι
Πού ‘ναι ο φίλος; Δε ζυγώνει
Ώρες ψάχνει το παλτό του
Ή τις μπότες, το κασκόλ του
Μα στο χιόνι τούτο δω
Κοντομάνικα η μαγιό
Ήτοι καλοκαιρινά φοράμε
Τι το κρύο δε νογάμε
Παπούτσια βγάζουμε αν θες
Ν’ αφήσουμε στο χιόνι αγριμιών πατημασιές
Στο φως αστέρια
πώς να τα δείς αλήθεια
μόνο τη μέρα
Κλειδοκύμβαλα
του κάκου καθρέφτες σε
κουτί μουσικό
Κοιτάζεις πίσω
φίλοι-σκιές που γνέφουν
δίχως να γράφουν
Έξω πυκνή πέφτει άχνη
Κάτω απ’ τα ζωογόνα λαμπιόνια
ηχούν σακούλες της Αγάπης
και κάλαντα
παιγμένα από τακούνια στο λιθόστρωτο
Τα πρόσωπα σηκώνουν μ’ επιφύλαξη τις άκρες των χειλιών
χαζεύουν, κοντοστέκονται
την απαστράπτουσα κοιτούν
πίσω-απ’-το-τζάμι-Αγάπη Συνέχεια
.
Όχι, εγώ διασώστρια δεν έκανα ποτέ,
ιδέα δεν έχω από κλωστές κι από κουβάρια.
Στράους κανείς δεν θα ’γραφε για μένα άρια,
ούτε θα μού ’στηναν ιερό στη Νάξο οι βακχιστές.
Εγώ έκοβα εισιτήρια στην πύλη της Κνωσού,
Iούλιο-Αύγουστο γινότανε το σώσε,
με τον Θησέα ειδικά πώς να ’χω πάρε δώσε;
Θα ’ταν, καταλαβαίνετε, ως εκ του περισσού.
Το ’ξερα βέβαια, είχε ’ρθεί με γιωτ πριγκιπικό,
δεν βρήκα ωστόσο να ’χει ύφος ψηλομύτη,
όπως αυτοί που πριν πατήσουν καν στην Κρήτη
γυαλίζουν τα παπούτσια τους με άλας αττικό.
Όλη ώρα είχε δίπλα του μιαν ευειδή νεαρά
( πρόσεξα πως τη φώναξε σε μια στιγμή Διοτίμα ) –
έμοιαζε σαν ν’ ακολουθεί έν’ αθέατο νήμα,
τις πέτρες λες δρασκέλιζε με βήματα νοερά.
Στην έξοδο όμως, χάθηκε· τράβηξε ίσια εμπρός
αντί να στρίψει δεξιά, προς των ταξί τον στόλο.
Του έκανα μια υπόδειξη. Αυτό ήταν όλο.
Με ευχαρίστησε έκπληκτος και έφυγε στητός.
Τ’ άλλα πώς διαδόθηκαν, στ’ αλήθεια τ’ αγνοώ:
o φόρος, ο μινώταυρος, το αίμα, ο μίτος…
Αστείο καν να πω πώς όλ’ αυτά είναι μύθος !
Όμως τι νόημα έχει πια και να τ’ αμφισβητώ ;
Με λέν Αριάδνη. Στάθηκα τύπος κι υπογραμμός
όλη μου τη ζωή. Λίγα μονάχα είδα.
Θεά ποτέ δεν ήμουνα, ποτέ ηρωΐδα,
ούτε και στον Λαβύρινθο ποτέ μου ξεναγός.
Στους Γ., Β., Ν.
μέ Θ η μωρ Ά αγέ Ν νητα μ Α λλιά ακρω Τ ηριασμένα άγ Ο υρο κρου Σ τό
μ Ν ήμης δ Έ ρμα πρόσ Ω πα μεταστά Ν των
Φωνήματα νεκρολογίας
Προπάντων, μή μου βιάζεσαι:
Έχεις εσύ στο εξής μπροστά σου, μια ολόκληρη ζωή
να τον μοιράζεσαι
κι ακέραιο, βαρύ το παρελθόν του.
Και βέβαια, το μικρό σου το παρόν
που προσπαθεί ματαίως να τον πείσει
αυτός, ολόιδιος ο τωρινός, ειλικρινά
να σ’αγαπήσει, απο μιαν άλλην όμως
μακρινή του πλέον ηλικία.
Οι έκφυλες με γύρεψαν
Σειρήνες στα όνειρά μου·
είχαν στις μήτρες κρύψει
τις μίτρες· για γέννες μέλλοντος. Συνέχεια
Ευχαριστώ πολύ το χωριό μου
για εκείνη τη μικρή εικόνα του
μέσα στο σούρουπο της ήσυχης πλαγιάς
απέναντι από το σιωπηρό
νεκροταφείο.
Πάντα αυτά τα μάτια θα πορεύονται
με ολόγραμμα ενθύμησης
για κάποια απώλεια
σ’ εκείνη την εικόνα.
Τόσο σκυφτή και ταπεινή.
Πρωτότυπα σύμπαντα που φέρουμε
στου κόσμου τις κατοπινές του
εικόνες.
……………………………………….Στην Αλεξάνδρα Πλαστήρα
Ένας τοσοδούλης γρύλλος
γρύλλιζε όλη νύχτα στη βεράντα
την επόμενη μέρα άλλος
με συμπονούσαν για τον πόνο στα δόντια
άλλο δόντι κάθε βράδυ
μα ο πόνος δεν αλλάζει
μόνο ο γρύλλος Συνέχεια
Στον Α.
Κι όσο ο χρόνος τη σάρκα της μαγάριζε, γάλα έσταζαν τα μάτια της και κρίνους απροσμάχητους. Μέχρι που το λευκό σκιάχτηκε απ’ τον αποστάτη ίσκιο του και σώθηκε ολωσδιόλου. Ήταν ώρα ο χρησμός να πληρωθεί.
«Για που το έβαλε το πάθος;»
θα ρωτήσω τη ζωή σου, που προχώρησε.
Βέβαιη θ’ακουστεί η φωνή σου:
«Η ζωή το δένει κόμπο
ή το τρέπει σε λουκέτο.»
«Μέσα στη ζάλη μου το πέρασα για φιόγκο!»
κλαψουρίζει η ψύχη μου, που απόρησε.
«Είναι ο φιόγκος που αποχώρησε» θα πεις
«κι έμεινε σκέτο το πακέτο».
……………………………………………………………………..Στον Αντώνη Λιάκο
Στο αμφιθέατρο
Ο δάσκαλος περιμένει κάποιον
Έστω έναν
Να τον κοιτάξει στα μάτια
Να χαμογελάσουνε λιγάκι συνομωτικά
και να καταλάβουν οτι κάτι κατάλαβαν τελοσπάντων
Όχι το ίδιο
Αλλά ο καθένας λίγο από το δικό του.
Ο δάσκαλος νομίζω περιμένει
Να καθρεφτίσει στα μάτια μας
Λίγο απ’ τον εαυτό του. Συνέχεια
ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΙΟΝΙ 