Δίφιλος, Σονέτο ποιητικῆς

Στὴν ποίηση ντρεπόμαστε τὴ γύμνια,
γιατί ξεγυμνωθήκαμε ἀπ’ τὸν ὄφι
ἅπαξ καὶ διὰ παντός. Γίνανε γνόφοι
οἱ ξαστεριὲς καὶ βέβηλα τὰ τίμια.

Κατασπαράζουμε ἔννοιες σὰν ἀγρίμια.
Στὸ βάθος στέκουν λόφοι κι ἄλλοι λόφοι,
ἐνῶ στὴ φαντασία φιλοσοφι-
κὰ μπλέκει ἡ ἀρχοντιὰ μὲ τὴν ταπείνια.

Στὴν ποίηση σφραγίζουμε φακέλους,
νὰ τοὺς κληρονομήσουν οἱ ἀπογόνοι
κι ἀφοῦ τοὺς ἀπαλλάξουν ἀπ’ τὴ σκόνη,

νὰ τοὺς θαρροῦν σταλμένους ἀπ’ ἀγγέλους.
Μὰ σὰν ἰχνοπατούσαμε τὸ χιόνι,
δὲν ἤμασταν Ποιητές, ἀλλὰ δαιμόνοι.

Διοτίμα η Δαφνοστεφής, Το σχίσμα (ΑΝΑΝΕΩΣΗ)

[ Το κείμενο αυτό της Διοτίμας κρίθηκε και βραβεύθηκε ως το καλύτερο του Διαγωνισμού Πεζού Ποιήματος του «Χιονιού». Δικαίωμα ψήφου είχαν όλοι οι συμμετέχοντες στον Διαγωνισμό, με μόνο περιορισμό να μην ψηφίσουν τον εαυτό τους. Στη δεύτερη θέση ισοψήφισαν η Κόριννα και η Ήριννα. Όλα τα ποιήματα του διαγωνισμού μπορεί να τα διαβάσει κανείς στην Κατηγορία Poèmes en prose. ]

Τότε, μας έριξαν γυμνές σ’ ένα πηγάδι, που ‘χε από νωρίς στερέψει. Με φωνές φρικτές και με φοβέρες, μας τάιζαν τις μέρες, τις νύχτες μάς λούζαν με κατάρες. Κι όταν χάραξε ορίζοντα η μέρα η εβδόμη, ήρθε η άνασσα σιωπή και το πετσί μας διάβηκε. Ανίδεες, το χρυσάφι της θηλάζαμε με ευλάβεια μην τύχει και φτύσουμε γαλήνη.

Λουξώριος, Κι άλλες αγάπες

Δεν αγαπώ το κόμμα.

Κόριννα, Ο θάνατος του Κολόμβου

Αν με ρωτήσεις
«αρχηγέ, ποιός είναι ο διάολός σου;»
είναι που δεν εδέησα ν’αλλάξω αστερισμό.
Γιατί ο,τι κι αν έφτιαξα δεν ήτανε παρά
με υλικά δεσμευτικά, του εδωτώρα κόσμου-
άλλος κανείς δεν μ’άνοιξε να μπω.

Μα τώρα που με τύλιξαν
λευκά φτερά του τέλους
ξεκίνησα να νιώθω μαγικά-
τις τελευταίες ώρες μου
διαβάζω αραμαϊκά
μή και στη νέα διαδρομή
ανακαλύψω αγγέλους.

Στάτιος, Του Καρόλου Μαρξ Αγάπες

Αγαπώ!
Αγαπώ τα βουνά.
Αγαπώ τη θάλασσα.
Αγαπώ τον Κάρολο.
Αγαπώ τον Μαρξ.

Κόριννα, Το φράγμα

.

.

.

.

.

.

.

Στη μήτρα μου θα βάλω ρήτρα
μικρά μωρά να μην αφήνει
μέσα της να κολυμπούν-

Τελέσιλλα, Κινστέρνα ή Τί απέγινε ο Ζαχόπουλος;

Πάει κι η κινστέρνα.

Αργά τη θυμήθηκα.
Όσες φορές στη συμπρωτεύουσα,
ποτέ οι δρόμοι μας δε σμίξαν.
Τη συνάντησα ωστόσο
αγέρωχη, σημαίνουσα να στέκει
σε σελίδα μεσημεριανής
δίπλα στο παρόν της:
παραχωμένη σε πηχτό μπετόν
μαζί με την κραυγή των ειδημόνων.

Κόριννα, Γειά σου γιαγιά

….Η γιαγιά μου, χαρμάνιαζε με τσιγάρα Καρέλια ξαπλωμένη, μονάχα προτού κοιμηθεί, και καμιά άλλη στιγμη της μέρας. Μασκαρευόταν με μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου σχεδόν σε όλους τους εσωτερικούς χώρους, μήπως και κατάφερνε να κρύψει το πόσο είχαν γεράσει τα μάτια της.

Κόριννα, Πέντε ντερτιλίδικα

1.Ξένο σώμα

Νόμισα πως ήμουν
έτοιμη περσόνα
σαρκοβόρο στέρεο
αλώβητο, ακέραιο.

Ώσπου κοινοτόπως
ένα ξένο σώμα
βίασε το μάτι μου
γίνηκε κομμάτι μου
και το διώχνω ακόμα.

Δίφιλος, Ράπερ: Δεν εισβάλλεις (απόσπασμα)

Συνείδηση, τάση, θέληση, προσαρμογή:
ο κύκλος ενσωμάτωσης του λυρικού εαυτού στη γη μου και
στέκομαι στη λάσπη που μαζεύτηκε
από τα δάκρυα και το αίμα όσων παλιών εαυτών μας χτίσανε.
Μεταμφιέζομαι σε όνειρο και σας κοιτώ,
υπεκφεύγω της πραγματικότητας γιατί μπορώ
και γιατί θέλω. Βασίζω τις ελπίδες στο ουτοπικό,
γεννήτωρ της ανατολής ξανά, σαν τον τρελό γελώ.
Κι η μουσική πάντα είναι κει, πάντα θα είναι κει,
για να καλύπτει τη σιωπή που σας ενώνει και
για να υποκρούει το πανηγύρι σου απρόσωπε,
να προστατεύει την αγάπη που μας ένωσε.
Και στα δικά μου, τα κρυφά μου, δε θα σε δω ποτέ.
Στης ουτοπίας την αγκαλιά που ζω, δε θα σε βρω ποτέ.
Είμαι στο βράχο δέντρο, στο ‘πα, δε θα ‘σαι δω ποτέ.
Όλα δικά σου στα χαρτιά, μα στο μυαλό ποτέ.

Κόριννα, Τι απάντησε στον Γουίτμαν ο τσαγκάρης χρόνος

……………………………………………….O Captain! My Captain!

…………………………….Το φοβερό μας σύντομο ταξίδι έχει τελειώσει

……………………………………………………….

.
Όταν οι βλεφαρίδες σου εκπέσουν όλες
όταν το βλέμμα σου φτάσει να βασιλέψει
όταν οι βδέλλες αγάπης σου σωθούν
μη βιαστείς ν’αποτελειώσεις το ταξίδι
δεν είναι ακόμη ώρα.
Σφυγμομετρώντας τις σιωπές σου
συνέχισε ν’αναχωρείς
βημάτισε
μέχρι να λειώσουνε τελείως
τα παπούτσια.

Ήριννα, Maya Deren: At Land

Ήριννα, le secret du géant de Melcombe

                  

 

                          A story of honor and respect for the dead poet, Poe

 

 

“Who dares?” he demanded hoarsely of the courtiers who stood near him — “who dares insult us with this blasphemous mockery? Seize him and unmask him — that we may know whom we have to hang at sunrise, from the battlements!”

The Masque of the Red Death

  

Il Notario, Ο Ν.Κ. μέσα στ’ όνειρο μιας άθλιας Πέμπτης

Καθώς με ψαύουν δίχως δάχτυλα, μόνο με κάτι διαολεμένα χημικά συστατικά, πήρε να λέει, σαν να ‘ταν αυτονόητο πως κάποιος τον άκουγε προσεκτικά, τόσο καταλαβαίνω τη διαλυτότητά μου στον ωκεανό, όπως σε κάθε επαρκώς αλατισμένο αίνιγμα. Σαν καραμέλα χρονοβόρα που λιώνει υποκύπτω. Δεν του ‘δινα σημασία, αλλά από ιδιοτροπία μπορεί, ό,τι έλεγε κυκλόφερνε επίμονα στο κεφάλι μου. Στα σίγουρα κοιμάμαι κι ονειρεύομαι, σκέφτηκα.

Ίβυκος, Γέννα Δωματίου

Κόριννα, Το ζηλότυπο

Τελέσιλλα, Φυτολογία (εκτόπλασμα γυμνάσματος)

Λουξώριος, Ο Λουξώριος απάντησε στο κουίζ

Ο Λουξώριος απάντησε στο κουίζ “ποιό πιάτο θαλασσινών είσαι;” και το αποτέλεσμα είναι “μυδοπίλαφο”. Ο Λουξώριος απάντησε στο κουίζ “ποιός χαρακτήρας από τους «εμείς κι εμείς» είσαι;” και το αποτέλεσμα είναι “Σμαραγδία”. Ο Λουξώριος απάντησε στο κουίζ “ποιοί Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες είστε;” και το αποτέλεσμα είναι “του Αλμπερβίλ”.

Κόριννα, Το παρασύνθημα

Κάτω
η υποτροπιάζουσα αμυγδαλίτιδα
με κίνδυνο για περιαμυγδαλικό απόστημα
Κάτω
η πριγκίπισσα Φιλασθένεια
ο σκύλος της ο Ανοσοέκπτωτος
και τ’απανταχού βασίλεια της νόσου
Κάτω
οι σούπες της αρρώστιας
που έχουν το χρώμα του ηλιοβασιλέματος
Κάτω
οι σιδηροπένηδες
και όσοι προσκυνούν την κλαριθρομυκίνη
Κάτω
τα αντισώματα που πιάνουν πάτο
Πάνω
εσύ
εγώ από
Κάτω

Ήριννα, Το Κόκκινο Πορτρέτο της Ακτής

 

Να ονειρευτώ

Ήθελα

έναν κόσμο

Που έλκει.

Στο γλυκό σκοτεινό

Με θύελλα από τριαντάφυλλα

και φυλακισμένες μυρουδιές.