.
Κάτι φτερά απομείνανε
απ’ την αβυσσαλέα του πτώση.
Οι πτήσεις οι υψηλές διαρκούν λίγο μονάχα
και το παράδειγμά τους συνιστάται
ως φάρμακο προληπτικό για τις αλαζονείες.
Πλην η Ιστορία νοιάζεται για τα ναυάγια προπαντός.
Στο εγχειρίδιο της Κλειώς τα κέρδη
καταλαμβάνουν χώρο πενιχρό.
Η πτώση ως πράξη τελική
νικάει τη λήθη.
Απ’ της ζωής τον καταρράκτη υψώνεται
σαν σπάνιο ουράνιο τόξο.
.
«…Όπου στα 1923 ο επικηρυγμένος Θωμάς Γκαντάρας,
ο ληστής, αποφασίζει να φωτογραφηθεί”
Ο φωτογράφος των Τρικάλων Α. Μάνθος
έπαιρνε νύχτα τα στενά γυρνώντας σπίτι του
τους γάμους θα σκεφτότανε αλλά και τους θανάτους
που εκράτησε παντοτινά στο ακριβό χαρτί
Μα πιο πολύ θυμότανε το βράδυ του Αυγούστου
που πόρτες έκλεισε βαριά, έλυσε τα σκυλιά
κλέφτης μην έρθει κι έπεσε για του δικαίου τον ύπνο
κλέφτης μην έρθει κι έπεσε όπως κάθε φορά
Μήτε που άκουσε σκυλί, θυρόφυλο να τρίζει
και απ’ το φεγγίτη της σκεπής τον είδε να γλυστρά
από την άκρη Άγγελος, στα δόντια το μαχαίρι
Άγγελος, Εξάγγελος, μας ήρθε από μακριά
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση
Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια
Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στο νεροχύτη Συνέχεια
ΤΙ ΟΝΟΜΑ ΚΙ ΑΥΤΟ…
Τασούλα…
Τί όνομα κι αυτό…
Να ’χεις την αίσθηση
ότι είσαι
….ηρωίδα τραγωδίας
και να θυμίζεις-το πολύ-
…βουκολικό ειδύλλιο.
Ο Πάντα Μισώ κι ο Ποτέ Αγαπώ
Κυριακή αγκαζέ
Με μαύρα καπέλα, γενάκι, μια μπάλα
Πηγαίνουν στο πάρκο να πούνε «Allez!»
σε μαμάδες, παιδάκια, που κούνια-τραμπάλα Συνέχεια
Επί τη ευκαιρία
Κι όσο για σένα αναγνώστη
Μια και σε βρίσκω τούτη την ώρα διαθέσιμο
Την εκμυστήρευση
Ε, καιρός ήταν, θα σ’ την κάμω
Μην παιδευτείς ποτέ να βρεις
αυτοί οι στίχοι τι θα σου προσφέρουν
Τον λόγο να συγκινηθείς Τον τρόπο να με ανεχτείς;
Ψέματα Ψέματα
Προς το μηδέν ελάττωσε τις προσδοκίες
Αφού τους γράψαμε μαζί
Τώρα τι ψάχνεις για ερμηνείες;
Άραγε
πώς να έγραφε η Τελέσιλλα;
–δε σώθηκε ακέραιος ένας δικός της στίχος–
Μονάχα ξέρουμε γι’ αυτήν
ότι ηρωικώς
υπερασπίστηκε το Άργος
–όμως
ούτε ένας στίχος της δε σώθηκε–
Γι’ αυτό
και στο όνομά της
παραπονιέται συνεχώς
ένας σπασμένος ίαμβος.
Ανάπνεε τζίτζικα και πάψε
την κλίμακα δεν ανεβαίνει το τραγούδι σου
εκπνέει η παράταση και πάει το καλοκαίρι
πάει προς τα φύκια και τις αποβάθρες.
Πάρε βαθειά εισπνοή και φτύσε
όσα επένδυσε σε σένα ο ήλιος τζίτζικα
ανάπνεε ασύμμετρα και τρέχα
από ‘δω παν κι οι άλλοι.
Αηδόνια, καμπανούλες, μουσουργοί
εντρύφησαν στους ήχους για καιρό
ο θορυβός σου είναι θόρυβος στιγμής
σύμβολο μιας θερμότητας που σβήνει
στη σμίκρυνση της μέρας και μαδά
κατάκοιτα τα τόσα παγωτά
στο γύψο η αμμουδιά κι η παραλία
σώπασε πια κι ανάπνεε
γύρνα στο σώμα σου και κοίτα
τα ατσάλινα φτερά πως κροταλίζουν
παγώνει η ευαίσθητη η φτέρνα στο κλαδί
κι άκου καλά κυρίως την κεραία σου
που ήταν αιχμηρή στα μάτια κορυφή
ήταν η κεραία σου
και τώρα πέφτει και ξεπέφτει
και καταργεί το θαρραλέο σχήμα σου
πέφτοντας η κεραία τζιτζικά μου.
ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΚΑΜΗΛΑ
Έλα καλή μου καμήλα
ήρθε η ώρα να με πάρεις στον ώμο
κι όχι μαζί μας νερό
κάποτε τελειώνει το νερό
κι ύστερα έχουμε και να το θυμόμαστε
Έλα καλή μου καμήλα
κι αν κουραστείς έχω δασκαλευτεί να περπατώ
ιδίως αν δούμε επιγραφή
μη μ’αφήσεις να πιστέψω
βάδιζε βάδιζε
η έρημος έγινε
για να περιφρονούμε τις οάσεις Συνέχεια
Το καλοκαίρι
δεν είναι μόνο μια κραυγή.
Είναι ένα απότομο άνοιγμα των βλεφαρίδων.
Μια εκπυρσοκρότηση στις δώδεκα το μεσημέρι.
Ένα σεντόνι μουσκεμένο στις τρισήμισυ.
Είναι ένα πτώμα εν αποσυνθέσει
στ’ απέναντι δωμάτιο
κ’ έχουμε αφήσει όλες τις πόρτες
Ανοιχτές.
Βιαζόμουνα να φύγω απ’το γραφείο,
κι αντί για τη σωστή χρονολογία
έτσι όπως έγραφα αντί για δ ύ ο
χτύπησα ε ί κ ο σ ι -χιλιάδες τρία.
Το σφάλμα ήταν ασήμαντο σαφώς,
δεν ήταν ούτε καν ορθογραφίας
μα μ’έπιασ’ένας τέτοιος πανικός
(ξέρετε, αυτός που λεν της υστερίας).
«Ασήμαντο» δεν ήταν να το πώ,
έτσι ακριβώς θα το γραφα και τότε
σωστή διάθεση σε λάθος πότε–
το λάθος μου ήτανε μηδαμινό.
Ποντίκι, κέρσορας, επιλογή,
DELETE ως τάχιστα και τουμπεκί.
Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατελείωτη συζήτηση στο πεζοδρόμιο.
Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν, τ’ αυτοκίνητα τρέχανε.
Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα και το κορίτσι του διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι του.
Φυλλοροούσε η ακακία κι ευωδίαζε το γιασεμί
και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι
και τα κορίτσια γύρναγαν σκοινί-
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν απο θάνατο,
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν απο τύψη,
κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το απόγευμα,
δεν ξέρω γιατί, πολύ τους αγάπησα, σαν ένας μελλοθάνατος.
Δεν ήταν αποκρηά αυτή, δεν ήταν γλέντι.
«Το χάρο τον αντάμωσαν», έπαιζε το cd στο μηχάνημα
και κλωτσούσαν τα πόδια,
και διαβεβαίωναν με αποφασιστικότητα
της παντόφλας οι φτέρνες στο πάτωμα,
και διαδήλωναν τα χέρια στον αέρα, και απειλούσαν
και απειλούσαν μαζί τους, μερακλωμένοι και οι οροί.
*
Όχι κουρεμένοι, αλλά χωρίς μαλλιά.
Μαθητές ενός παλιού σχολείου, ασπρόμαυρου,
που αντί ποδιές, μπυτζάμες.
Χαριεντίζονται, και αντί κολώνια, κοβάλτιο.
Δεν με γνωρίζεις;
Σήμερα καθώς άπλώνω τα ρούχα τις βλέπω ξανά, ένας κώδικας
επείγων όσο και κομψός,
αναπτύσσεται στοχεύοντας τον προορισμό.
Μέρες τώρα διασχίζουν τον ουρανό. Ζούμε κάτω από αυτές τις αγριόχηνες
σαν κάτω από το πέρασμα του χρόνου ή μια τέλεια επικεφαλίδα. Συνέχεια
Το δέρμα μου μαύρη ήπειρος
Όλο το βράδυ μάζευα τα παιχνίδια μου
τον μικρό πέτρινο παλιάτσο
που ανατριχιάζει τις σκιές
τον γαλάζιο τίγρη με το ρόδο καρφωμένο
στην καρδιά
και το αεροπλάνο που δεν πέταξε ποτέ
επάνω απ’ τον ισημερινό της σιωπής
Τα μαγειρεία δίπλα στα γραφεία τελετών με μεσότοιχο
Λένε που οι νεκροί με βραδινά σκουτέλια
δοκιμάζουν όλα τα φαγητά
Συνέχεια
Σ’ όλους τους κουτσαβάκηδες που ζούνε στο κουρμπέτι
Αλεξανδριανή μου γλάστρα
μ’ άσπρα πιάστρα βάστα τ’ άστρα
Αλεξανδριανέ μου αγέρα,
τα γεράκια πάρε πέρα
Αλεξανδριανή μικρή μου
κατσικάκι και κρικρί μου
Αλεξανδριανή φελλάχα
φύγαμε με τη γιαμάχα
Σαν μπήκε στο αμάξι του εκείνη τη βραδιά ο Παζολίνι
βρήκε απρόσκλητο επισκέπτη:
στη θέση του συνοδηγού καθότανε ξανθός άγγελος Κυρίου
και μπήκε αμέσως στο ψητό, δίχως περιστροφές.
«Μην ξεκινάς, Πιερ Πάολο,
γιατί απόψε δεν θα τη βγάλεις καθαρή·
με το ξημέρωμα θα ‘σαι κουφάρι σε κάποιαν ακρογιαλιά –
αυτά σου διαμηνύει ο Κύριός μου…»
Βεβαίως και δεν μάσησε ο ποιητής μας –
δεν ήταν από κείνους που μασάνε:
«και τι τον κόφτει τον Κύριό σου για την πάρτη μου;»
τον ρώτησε ορθά κοφτά. Συνέχεια
Ανοίγω τη μικρή γυάλινη θύρα
του σκοτεινού παλαιοπωλείου, χτυπάει
παλιοκαιρνό κουδούνι μα κανένας
δεν έρχεται ..Τριγύρω βασιλεύει
τέφρα σιωπής κι ακινησία θανάτου
Ποιος είναι εδώ; Ρωτώ και το κουδούνι
Συνέχεια
ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΙΟΝΙ 