Τελέσιλλα, Κινστέρνα ή Τί απέγινε ο Ζαχόπουλος;

Πάει κι η κινστέρνα.

Αργά τη θυμήθηκα.
Όσες φορές στη συμπρωτεύουσα,
ποτέ οι δρόμοι μας δε σμίξαν.
Τη συνάντησα ωστόσο
αγέρωχη, σημαίνουσα να στέκει
σε σελίδα μεσημεριανής
δίπλα στο παρόν της:
παραχωμένη σε πηχτό μπετόν
μαζί με την κραυγή των ειδημόνων.

Αναρωτιέμαι
αν ο νοσηλευόμενος λαγνοβοών
βλέπει όνειρα στο θαλαμό του·
οι κάτοικοι της πολυκατοικίας;

Είθε να ‘ναι στοιχειωμένα

Ο Κωνσταντίνος ποτέ δεν υπήρξε ο τύπος μου
-Απ’ την μητέρα του πήρα μονάχα τ’ όνομα-
Όσο και να προσπαθήσω,
δεν μπορώ να τον δω στην κινστέρνα
να κλαίει το μπαζωμένο του επίτευγμα.

Είναι η ροή του νερού
στο βυζαντινό υδραγωγείο
που εύχομαι να τους στοιχειώνει·
η βρύση του χρόνου
που στάζοντας
διαπράττει ύβρεις
και τάχιστα
τις Ερινύες εξαπολεί
την άκλαυτη να εκδικηθούν
του καθενός κινστέρνα.