Στάτιος, Aισθηματικό σονέτο ή Αναζήτηση του Eπέκεινα στην υλιστικοδιαλεκτική φιλοσοφία της εγελιανής Αριστεράς

Μια ορμή-οργή εξπρεσσιονίζει

Ο Λένιν με κόκκινη φούστα

και καρέκλα καρό

Αγόραζε φλιτζάνια με μικρές δρομάδες

κι υποχθόνια ντανταϊστικά ποιήματα.

Ω ποιος θα δει τον πόθο του αδύνατου

σ’  ένα καζάνι που βράζει

κι ο Παναγιώτης έχει σκέψεις τελείως αγχωτικές

που εμποδίζουν την ανάπτυξη του κάστρου του Αντιόχου-

Άντι Ουώρχολ που ανέβαινε απάνω στο γκρεμνό,

καβάλα στη μουστάκα του Αναγνωστάκη.

Ω Μέρλιν Μονρόε με το μέτωπο

και τη μεσκαλίνη κάτω απ’ τη μασκάλη,

μονήρης γένναγες ψυγεία κελβιναίητορ

που μέσα τους τεμαχισμένη είχαν μια Τζάκι.

Τώρα, τώρα ποια θα τσιμπουκώνει τον Ωνάση;

Δεν το καταλαβαίνετε πως η γυναίκα αυτή ήταν μια κάποια λύσις.

Ω άκαιρο παπούτσι μπότας ιδιάζουσας

διαλεκτικά εκφρασμένης από ένα σονέτο του Χέγκελ

πάνω στην τραγική φύση των αγγέλων στο Ευαγγέλιον.

Μήπως η Asuka δεν έπρεπε να πεθάνει τόσο άδικα;

Μήπως στο Battle Star Galactica

πρέπει επιτέλους να νικήσουνε

τα επιθετικά πέτσινα ανδροειδή;

Μια οργή-ορμή εξπρεσσιονίζει

Κι ο Λένιν στο κρεβάτι, με καρό καρέκλα

για κράνος, καραδοκεί κράζοντας:

Ως πρόεδρος της σουρρεαλιστικής διεθνούς

καταγγέλλω τον Έγελο για γυναικομαστία

και βομβιστική επίθεση κατά των Κούρδων της Πάργας.

Άλλωστε ποιος είπε ότι ένας Κούρδος δεν φέρνει την άνοιξη;

Η Αγγλία κυριαρχεί, ζήτω τα προτσές!

(Το ποίημα δεν είναι αστική προπαγάνδα, είναι χελώνα.)