Χάρης Ψαρράς, Ο τζίτζικας

Ανάπνεε τζίτζικα και πάψε
την κλίμακα δεν ανεβαίνει το τραγούδι σου
εκπνέει η παράταση και πάει το καλοκαίρι
πάει προς τα φύκια και τις αποβάθρες.
Πάρε βαθειά εισπνοή και φτύσε
όσα επένδυσε σε σένα ο ήλιος τζίτζικα
ανάπνεε ασύμμετρα και τρέχα
από ‘δω παν κι οι άλλοι.
Αηδόνια, καμπανούλες, μουσουργοί
εντρύφησαν στους ήχους για καιρό
ο θορυβός σου είναι θόρυβος στιγμής
σύμβολο μιας θερμότητας που σβήνει
στη σμίκρυνση της μέρας και μαδά
κατάκοιτα τα τόσα παγωτά
στο γύψο η αμμουδιά κι η παραλία
σώπασε πια κι ανάπνεε
γύρνα στο σώμα σου και κοίτα
τα ατσάλινα φτερά πως κροταλίζουν
παγώνει η ευαίσθητη η φτέρνα στο κλαδί
κι άκου καλά κυρίως την κεραία σου
που ήταν αιχμηρή στα μάτια κορυφή
ήταν η κεραία σου
και τώρα πέφτει και ξεπέφτει
και καταργεί το θαρραλέο σχήμα σου
πέφτοντας η κεραία τζιτζικά μου.